Vandaag is het Internationale Vrouwendag. Een dag waarop we extra aandacht besteden aan de ongelijkheid die er nog steeds heerst tussen mannen en vrouwen op verschillende vlakken. Het is een spijtige realiteit dat alleen het organiseren van deze dag nog steeds noodzakelijk is. We leven in 2019 en nog steeds is er geen gelijkheid. Ongelooflijk als je erover nadenkt. Waarom worden vrouwen als minderwaardig beschouwd gewoon omdat ze vrouw zijn?
Je kan zeggen dat de situatie al veel verbeterd is tegenover het verleden, dat klopt. We hebben stemrecht, scholing, mogen werken… Dingen die we vandaag gelukkig als vanzelfsprekend beschouwen. Maar jammer genoeg zijn er nog tal van dingen die vanzelfsprekend zouden moeten zijn maar nog steeds niet verwezenlijkt zijn. Nog steeds is er een loonkloof en krijgen vrouwen dus niet dezelfde vergoeding als mannen voor exact hetzelfde werk. Ook de veiligheid van vrouwen komt op veel meer manieren in het gedrang dan bij mannen. Er wordt vaak gezegd dat vrouwen ‘voorzichtig’ moeten zijn zeker als ze ’s avonds alleen over straat lopen en dan al zeker op vlak van kledingkeuze… Neen, vrouwen zouden niet het gevoel mogen hebben dat ze voorzichtig moeten zijn. Het zijn de mannen met slechte bedoelingen die zichzelf moeten aanpassen. Daarbij zou een vrouw moeten kunnen dragen wat ze wil zonder eraan te hoeven denken dat er misschien mannen zijn die dit op een foute manier zouden opnemen. Ik denk dan hoe mentaal gestoord moet je zijn om bij bijvoorbeeld een kort rokje te denken dat het oké is een vrouw aan te vallen? Ik heb het gevoel dat de maatschappij vrouwen dwingt zich constant aan te passen naargelang de situatie terwijl mannen zonder enige zorg kunnen rondwandelen.
Ik kan me enorm boos maken om de ongelijkheid wanneer ik het in de media zie passeren zoals bv. Facebookreacties op een gedeeld krantenartikel over een verkrachting, waar mensen meer bezig zijn over hoe de vrouw eruitziet en wat ze aanhad dan over de ernst van de zaak. Alsof een vrouw met veel make-up en een kort kleedje het uitlokt. Het degouteert me wanneer ik zie hoeveel mensen van deze mening zijn. Dit wil volgens mij zeggen dat de samenleving volledig fout zit. Het erge is dat dit vaak van thuis uit meegegeven wordt. Wanneer ouders discrimineren, nemen kinderen dit over (net als nog zoveel andere zaken/gewoonten). Jammer genoeg kunnen die ouders niet heropgevoed worden maar de kinderen wel. Daarom is het, vind ik, belangrijk om aandacht te besteden aan gendergelijkheid op scholen. Als kinderen opgroeien met tolerantie voor elkaar (naar het andere geslacht maar ook naar andere etniciteiten en religies) in een omgeving waar zij hiertoe gemotiveerd worden, denk ik dat we al veel verder zouden staan. Ik herinner me uit de basisschool dat het vaak ‘de jongens tegen de meisjes’ was tijdens spelletjes of dat er toen al jongens zeiden dat ‘jongens sterker zijn dan meisjes’. Eigenlijk zou er in zulke situaties door leerkrachten gereageerd moeten worden door bijvoorbeeld een klasgesprek daarover te organiseren. Het klinkt op de basisschool misschien onschuldig maar wanneer er op deze zaken niet gereageerd wordt, is het mogelijk dat die kinderen naar latere leeftijd toe diezelfde mening over het andere geslacht blijven houden en dit evolueert naar een vorm van discriminatie. Ergens is het logisch, want als niemand die persoon op zijn fouten wijst, is het mogelijk dat hij het gewoon zelf niet beseft omdat hij er nog nooit over had nagedacht (waarmee ik niet wil zeggen dat het een excuus is voor discriminatie).
De discriminerende ingesteldheid begint dus op jonge leeftijd. Ook het besef bij vrouwen dat ze als minderwaardig worden beschouwd begint al op vroeg in haar leven. Soms door wat je ziet in de media maar ook door mensen in je eigen omgeving die je er door bijvoorbeeld een opmerking op wijzen. Tegen mij zei een jongen op mijn school enkele jaren geleden dat ‘ik er uitzag als een hoer omdat ik rode laarzen tot aan mijn knieën droeg’. Ik droeg de laarzen gewoon omdat ik ze mooi vond en had er geen idee van dat anderen mijn schoenenkeuze op die manier konden opvatten. Na die ene opmerking zei een vrouwelijke schoolgenoot dat ‘hij wel ergens gelijk had’. Die laatste opmerking vond ik nog erger want vrouwen zouden net moeten weten wat het is om gediscrimineerd te worden. Elkaar er dan nog eens op wijzen, vind ik onbegrijpelijk. Ik viseer met deze blogpost dus zeker niet mannen in het algemeen. Ik richt mij tot mannen maar ook vrouwen die discrimineren en hoop dat de Internationale Vrouwendag iets uithaalt en de mindset van deze mensen verandert.
Om nog even terug te komen op het verhaal van de rode laarzen: Ik heb de schoenen sinds dat voorval niet meer gedragen. Ergens vind ik het jammer dat ik ze niet gewoon de dag nadien opnieuw had gedragen want eigenlijk was er helemaal niets mis mee.
Dit is mijn visie op de problematiek in België, maar in zo veel andere landen is die ongelijkheid nog groter. Vrouwen worden in verschillende landen bijvoorbeeld verplicht om te trouwen, kinderen te krijgen, maar mogen geen abortus plegen… Terwijl het haar leven en haar lichaam is. Elke persoon zou de kans moeten krijgen om zelf te beslissen over de manier van leven en beslissen over zijn of haar lichaam.
Dus als mensen de vraag stellen: is zo een vrouwendag echt nodig? Ja! Er moet aandacht aan het probleem besteed worden want anders blijven er gewoon mensen rondlopen met de mentaliteit dat het geen probleem is om ongeveer de halve wereldbevolking te discrimineren. Ook is het belangrijk dat deze dag vrouwen laat weten dat het wel degelijk een probleem blijft en discriminatie niet iets is waar we ons moeten bij neerleggen.
Enkele gelijkaardige artikels die je misschien ook interesseren:
- Wereldwijd zijn vooral vrouwen en meisjes slachtoffer van de pandemie: hoe komt dat?
- Alweer uitstel voor de versoepeling van de abortuswet
- Waarom Internationale Vrouwendag nog steeds nodig is (2020)
Volg mij op Facebook en Instagram om updates te krijgen van mijn blog!