Nikita

Wat deed de zon toch goed na zoveel opeenvolgende regenachtige dagen! Zelfs voorbijgangers op straat leken vriendelijker te zijn nu de zon scheen. In deze blogpost heb ik het over de reisjes die nog gepland staan voor ik afstudeer (ik maak goed gebruik van de vrije tijd die ik heb nu ik nog student ben), hoe ik hoop dat boeken schrijven een deel van mijn toekomst blijft, de positieve eerste bijeenkomst van mijn boekenclubje en natuurlijk over Carnaval Halle waar je als Hallenaar niet omheen kan (al deed ik wel mijn best 😉 ).

Het is alweer een tijdje geleden dat de laatste blogpost in deze serie verscheen. Net voor Nieuwjaar nam ik een pauze om me te focussen op mijn examens en de start van mijn laatste semester als student. In deze blogpost vertel ik jullie wat er sindsdien allemaal gebeurd is en hoe ik naar de toekomst kijk nu mijn studie bijna afgerond is.

In deze laatste blogpost van het jaar blik ik terug. Eerst op mijn citytrip naar Kopenhagen van vorige week en hoe ik het bijvoorbeeld belangrijk vind zo ecologisch mogelijk te reizen sinds ik Toerisme- en Recreatiemanagement studeer. Maar ook op de rest van het jaar, waaronder mijn avontuur in Washington D.C.. Tot slot deel ik ook nog wat ik hoop voor 2023. Lees het hier!

Sinds vorige blogpost leek er eerst niet zo veel te gebeuren, maar dat veranderde toen de post vorige week kwam. Want daar zat een wel heel onverwachte huwelijksuitnodiging bij… Verder sloot ik mijn hoofdstuk als vrijwilliger op de lagere school af en ook daarop blik ik terug.

De afgelopen twee weken moest ik op vlak van werk even mijn grenzen stellen, iets wat voor mij heel moeilijk is omdat ik werk als een verlengde van mezelf zie. Verder zijn mijn laatste weken als taalbuddy ingegaan en vertel ik over de dubbele standaarden die ik ervaar omtrent mijn debuutroman. Tot slot, heb ik het deze week nog over een vrij gevoelig thema, namelijk het gebrek aan vriendschappen.

Na een periode met een mentaal dipje vond ik de aflopen twee weken mijn rust terug. En daarvoor was loslaten nodig. Daarbij leerde ik gaandeweg enkele belangrijke levenslessen en die deel ik in deze blogpost.

Het waren twee bewogen weken sinds de laatste blogpost. Op school zit ik zo in lessen die totaal niet nuttig zijn voor mij waardoor ik niet veel motivatie meer heb. En daarbovenop kwam ik ook nog eens middenin de miscommunicatie tussen docenten terecht… Verder werd ik de voorbije periode nogmaals geconfronteerd met hoe patriarchaal onze samenleving is. Zo was er onder meer een man die me aansprak op straat omdat die dacht dat ik zijn seksafspraak van die middag was (I wish I was kidding). Gelukkig staat de herfstvakantie voor de deur waardoor ik weer wat tijd heb om tot rust te komen.

Met mijn verjaardag die in aantocht was, waren de voorbije twee weken vooral een tijd van reflectie. Zeker door een ontmoeting met een klasgenoot uit het middelbaar die me – ongevraagd – vertelde hoe die vroeger over me dacht, ging ik weer wat nadenken over alles. Een blogpost over waarom we allemaal beter wat vriendelijker zouden zijn tegen elkaar en hoe schadelijk het is om mensen in hokjes te duwen.

Voor de laatste keer ooit had ik een eerste schooldag, maar eerlijk gezegd keek ik er niet bepaald naar uit. Na vorig academiejaar stage te lopen in Washington D.C. en al geen klassieke les meer gevolgd te hebben sinds eind 2021 voelde ik me al vanaf de eerste schooldag niet meer op mijn plek. Alsof ik de schoolbanken ben ontgroeid. Maar plaatsnemen achter de schoolbanken is jammer genoeg onvermijdelijk om dat tweede diploma nog te behalen. En na al de moeite die ik er vorig academiejaar al voor heb gedaan, zou het stom zijn om zo dicht bij de finishline op te geven.