Kunnen we liefde wel een levensdoel noemen?

Onlangs kwam de nieuwe single ‘Midnight Sky’ van Miley Cyrus uit. Ze zingt over haar gevoel dat ze tot niemand behoort en ook geen persoon is om in een relatie te zitten. En dat is waar deze blogpost over gaat: de druk van de maatschappij om altijd op zoek te zijn naar liefde.

Er wordt vaak verwacht van een persoon dat die op zoek is naar liefde, want dat is toch het mooiste in een mensenleven? Dat kan, maar dat hoeft het niet per se te zijn. We groeien op met het beeld uit films dat een mooi einde enkel kan door een partner te vinden. Denk aan de sprookjes waarin alles pas goedkomt wanneer een vrouw haar prins op het witte paard ontmoet, de Barbiefilms die zo goed als altijd eindigen met een versie van Ken aan Barbies zijde en de talloze romantische films die volledig draaien om de zoektocht naar een partner. Dat is allemaal goed en wel, maar wat gebeurt er na het “en ze leefden nog lang en gelukkig”? Wat betekent dat zelfs? Wil dat zeggen dat die personages nooit ruzie maken en voor de rest van hun leven bij elkaar blijven? Ik denk dat er in het echte leven nochtans niet veel toekomst zou zitten in de relatie van Barbie en Ken of Assepoester en haar prins.

Natuurlijk mogen we wegdromen bij zulke magische liefdesverhalen, maar krijgen we van kinds af aan al geen onrealistisch beeld van liefde ingepompt? Dan zwijg ik ook nog over de algemene eentonige vorm van liefde die je altijd ziet, zijnde een heterokoppel. Ik denk dat het normaal is om op een bepaald moment wel even in vraag te stellen dat wat je ziet, wel allemaal klopt en of dat het nu is. Ook ik trapte in de val van de verwachtingen die de maatschappij oplegt. Ik dacht ook dat ik iemand op liefdesvlak nodig had in mijn leven, maar om eerlijk te zijn heb ik daar eigenlijk geen tijd voor op dit moment en heb ik ook geen zin om er moeite in te steken.

Ik denk dat het vooral een verwachting is voor vrouwen – zoals bij zo veel zaken – om op zoek te gaan naar dat ene passende dekseltje. Toch kan je je de vraag stellen of eeuwige liefde nog bestaat in deze moderne tijden. Is het net niet normaal om uit elkaar te groeien naarmate je zelf verandert door de jaren heen. Bestaat dat ene dekseltje zelfs wel wanneer een potje zo veel verandert en groeit in een leven? Ik denk dat het niet vaak voorkomt dat twee partners exact op dezelfde manier evolueren. Daarnaast zijn veel mensen – zeker vrouwen – steeds vaker op carrière gericht dan in het verleden en zijn er ook meer levensdoelen dan enkel die perfecte partner vinden. We hebben hier een steeds vrijer bestaan en misschien hoort daar niet voor iedereen constant die zoektocht naar liefde bij. Dat maakt de vragen zoals “heb jij nog geen lief?” op familiefeesten of onder vrienden nog irritanter, want zo krijg je nog meer de indruk dat dat wel nodig is. Natuurlijk kan liefde een meerwaarde bieden aan het leven, maar het is zeker niet dat ene ultieme levensdoel voor iedereen.

Als ik naar mezelf kijk, ben ik met zo veel verschillende dingen bezig dat daar gewoon realistisch gezien geen lief bij past. Ik geloof wel in het lot en ik vertrouw erop dat er ooit wel iemand op mijn pad zal komen wanneer dat ook bij mijn leven past. En uiteindelijk vind ik het belangrijker om me op dit moment op mijn eigen leven te focussen en er iets van te maken dan mijn energie in iemand anders te steken.

Zoals Miley Cyrus zingt: “I was born to run, I don’t belong to anyone. I don’t need to be loved by you.”

Mijn boodschap is vooral om je niet door de maatschappij een slecht gevoel te laten aanpraten omdat jij niet hebt wat wel vaak verwacht wordt. De klassieke levenswijze van het verleden, is simpelweg niet voor iedereen hetgeen wat nodig is. Leef vooral je eigen leven, zonder je iets aan te trekken van druk van anderen. Het leven is te kort om je leven niet in te vullen zoals je dat zelf wilt.

Misschien lees je ook graag deze artikels:

Volg mij op Facebook en Instagram om updates te krijgen van mijn blog!