Deze life update zou er buiten coronatijden helemaal anders uitzien en dus voelt het wat dubbel om dit neer te schrijven. Afgelopen woensdag zou namelijk mijn eerste dag in Washington D.C. geweest zijn. Ik had één van de twaalf beurzen voor Vlaamse studenten gekregen om er drie maanden stage te lopen in combinatie met wekelijkse lessen over manieren om professioneel te groeien (netwerken, leiderschap…) en over een onderwerp naar keuze waaronder bijvoorbeeld Amerikaanse politiek. Maar in plaats daarvan vond mijn laatste examen plaats op de dag die mijn eerste dag aan de andere kant van de oceaan had moeten zijn.
Sinds het najaar van 2019 ben ik al bezig met essays, motivatiebrieven, aanbevelingsbrieven, mijn cv… Er was altijd wel iets te doen om alles in orde te krijgen voor Washington.
Achtergrond
Reeds in het najaar van 2019 ging ik naar de eerste infosessie over de mogelijkheid om een beursaanvraag te doen. Sindsdien ben ik er altijd in mijn achterhoofd mee bezig geweest en schreef ik essays en motivatiebrieven, sprokkelde ik aanbevelingsbrieven bij mensen waarvoor ik dankbaar ben dat ze er eentje voor mij wilden schrijven, gaf ik mijn cv een update en make-over om een online tool na acht uur van aanpassingen eindelijk te laten zeggen dat het goed was volgens Amerikaanse standaarden en stond ik vaak in contact met de bevoegde personen van Erasmushogeschool voor advies en begeleiding bij alle verschillende stappen om me vanuit de richting journalistiek naar daar te kunnen sturen.
In mei 2020 kreeg ik uiteindelijk het nieuws dat ik de beurs had verdiend en die dag kwamen er tranen van geluk. Ik begon verzamelingen te maken van alles wat ik zou moeten zien wanneer ik in D.C. zou zijn. Zelfs het algoritme van Instagram en de personen die mij opeens begonnen te volgen, dachten dat ik in Washington woonde op basis van de berichten die ik likete en opsloeg. Nooit had ik toen ik het positieve nieuws over de beurs kreeg, kunnen voorspellen dat we zo veel maanden later nog steeds met dat virus zouden zitten.
Ook wel enige opluchting
Hoewel ik het heel spijtig vind dat ik niet kan gaan, ben ik ook wel opgelucht dat ik niet ga in een tijd waarin corona nog alomtegenwoordig is. De hele ervaring zou niet optimaal kunnen zijn in deze omstandigheden en ook door een oceaan gescheiden zijn van familie terwijl er zo’n gevaar is voor besmetting, zou me zorgen baren. Daarbij is het in Washington D.C. net nog een heel woelige tijd geweest. Er lopen ook nog steeds mensen rond die geloven dat Trump echt heeft gewonnen alhoewel Biden intussen officieel president is. Het politiek klimaat daar op dit moment is dus ook niet het allerbeste.
Misschien komt het er ooit nog van…
Momenteel kijk ik nog naar de mogelijkheden om op een later moment nog te gaan, wanneer corona hopelijk in het verleden ligt. Maar voor nu leg ik me erbij neer. Het kan ook niet anders. En intussen werk ik volop aan mijn afstudeerproject en kijk ik er naar uit om af te studeren in de journalistiek. Aan iedereen die ook een droom heeft moeten uitstellen door corona; hou de moed erin. Het is een kwestie van tijd vooraleer die wel uitkomt.
Misschien lees je ook graag deze blogposts:
Volg mij op Facebook en Instagram om updates te krijgen van mijn blog!