Exact een jaar geleden stond ik op de catwalk in het Lido van Parijs voor de finale van Top Model Belgium 2018. Mijn deelname aan deze modellenwedstrijd is een echt avontuur geweest en heeft mijn zelfvertrouwen een boost gegeven. Laten we eerst even teruggaan naar het begin.
Het was in de zomer van 2016 dat ik me inschreef voor de wedstrijd die voornamelijk bekend is in Franstalig België. Als kind keek ik naar Top Model op televisie en zei dan ‘ooit doe ik ook mee’… zo gezegd, zo gedaan 😉. Het was niet zo dat ik de ambitie had er mijn beroep van te maken, maar ik wilde het gewoon meemaken en de kans krijgen te kunnen proeven van die wereld. In september dat jaar kreeg ik tegen mijn eigen verwachtingen in een positief antwoord. Uit bijna 10.000 kandidaten was ik gekozen om deel te nemen aan de halve finale. In de daaropvolgende maanden volgden er een fotoshoot en vele repetities in een hotel in Bergen (Mons) voor de show die mijn eerste ervaring op de catwalk zou worden. Vanaf het prille begin werd het duidelijk dat je geen complexen mocht hebben om aan deze wedstrijd deel te nemen. Mijn eerste fotoshoot bestond uit poseren in 3 verschillende decors met een bijpassende outfit. Mijn eerste outfit was al meteen in lingerie dus van een zachte opbouw kon je niet spreken. Dan volgden de shoots waarmee ik liever was begonnen: die in avondkledij en ten slotte die in een alledaagse outfit die je typeerde. Ik heb enorm genoten van die ervaring en ik was ook blij met het resultaat wanneer ik de foto’s zag. Voor een eerste keer was het zeker niet slecht, dacht ik. Jammer genoeg is en blijft Top Model Belgium een wedstrijd waar veel geld mee gemoeid gaat. Je wordt wel gekozen door professionelen maar uiteindelijk betaal je zelf voor alles wat je met de wedstrijd beleeft. De foto’s bijvoorbeeld waren duur om aan te kopen en daarna bleek ook dat er sponsors moesten gezocht worden om aan de halve finale deel te nemen. Had je het geld niet, dan mocht je niet verder deelnemen. Natuurlijk snap ik dat de organisatie haar inkomsten ergens moet halen maar ik vind het jammer dat dit niet van bij de start duidelijk werd gezegd.
Tijdens de repetities voelde het altijd alsof ik me even in een andere wereld bevond en ik genoot enorm van deze momenten. Het is een kunst om het perfecte loopje te ontwikkelen en uren aan een stuk op hakken oefenen is niet zo eenvoudig als het lijkt. Velen denken dat model zijn simpelweg een kwestie van ‘mooi’ wezen is, maar het is veel meer dan dat. Je moet je bewust zijn van elke kleinste beweging tijdens het lopen op de catwalk maar ook tijdens het poseren. Daarbij is lopen op de catwalk ook iets helemaal anders dan de manier waarop je gewoon over straat loopt. Ook op de gezichtsuitdrukking moet gelet worden. Je geeft als het ware met de manier waarop je beweegt of kijkt een bepaald gevoel mee dat moet passen bij het decor en het product (zoals kledij, parfum etc.) dat je eventueel probeert te verkopen.
Op 2 april 2017 was het tijd voor de halve finale in San Marco Village in Schelle. Na een generale repetitie in de zaal zelf enkele uren voor de show, was het eindelijk zover. We stonden allemaal in een rij te wachten tot we op het podium mochten. Plots stond er niemand meer voor mij en kreeg ik een lichte duw in de rug als teken dat ik mocht beginnen te wandelen. Ik paradeerde 3 keer op de catwalk. De spotlights hadden een verblindend effect waardoor ik niets zag van de bijna 1,500 toeschouwers. Van die korte tijd op de catwalk herinner ik me zo goed als niets meer. Alles ging in een waas aan me voorbij. Ik bevond me in mijn eigen wereld, maar was wel alles aan het uitvoeren wat ik in de voorbije maanden had geleerd. Ik poseerde op het einde van de catwalk, draaide me om en liep terug. Op zich lijkt het heel simpel, maar als je weet wat eraan voorafgaat is dit gewoon het hoogtepunt van al het werk dat je erin hebt gestoken.
Dan was het tijd voor de bekendmaking van de finalisten. Op het podium hoorde ik bij de bekendmaking af en toe een kreet van vreugde rond me. Mijn verwachtingen voor mezelf hield ik bewust laag om teleurstelling te voorkomen. Opeens, heel onverwacht hoorde ik dan toch mijn nummer ‘464’ afgeroepen worden. Ik geloofde het eerst niet maar dan drong het tot me door: ik ging naar de finale, ik ging naar Parijs!
In mei vond de fotoshoot voor de promotieflyers plaats. Voor mij was het even schrikken dat het in een niet veel verhullende outfit was. Het was toen ook de eerste keer dat ik professioneel werd opgemaakt (voor de halve finale moest make-up en kledij zelf voorzien worden aangezien het er om ging een stukje van jezelf te laten zien). Ik vond het enorm leuk om te zien hoe make-up een persoon een totaal andere look kan geven en hoe je bij een shoot als het ware in een ander karakter treedt. In de maanden daarop werd er even een pauze genomen en de repetities voor de finale begonnen terug in oktober 2017. Toen ontving ik ook mijn promotieflyers. Het was de eerste keer dat ik het resultaat van mijn fotoshoot van maanden ervoor zag en dit dan nog onmiddellijk op 1000 flyers! Gelukkig was ik er blij mee! De laatste repetities waren enorm intensief. Tijdens de laatste repetitie in eigen land pasten we de kleren voor de show. Mijn eerste outfit was een los kleed van ‘Morgan de toi’ en mijn tweede outfit een simpel zwart badpak. Ergens was dat een teleurstelling aangezien de groep van de grotere modellen galajurken en mooie lingerie kreeg gecombineerd met veren en vleugels. Dat die groep van mannequins meer voordelen kreeg dan de fotomodellen (waartoe ik behoorde) werd zeker in Parijs duidelijk.
In de vroege ochtend op zaterdag 20 januari 2018 vertrokken we met drie volle bussen naar Parijs. Rond tien uur kwamen we aan bij het Lido op de Champs-Elysées en we startten onmiddellijk met oefenen voor de show van de dag erna. Het was indrukwekkend om door de wereldberoemde gangen te lopen en me te midden van al die glamour te bevinden. Er waren verschillende groepen met elk ongeveer 30 personen: de mannequins, de junior mannequins, de fotomodellen, de junior fotomodellen en de top women die iets ouder waren (waarmee bedoeld werd tussen 27 en 45 jaar). Diezelfde categorieën waren er ook voor de mannen met uitzondering van die laatste categorie. In de nieuwe jaargang zouden ‘oudere’ mannen ook welkom zijn.
Het was lang wachten vooraleer mijn groep kon starten met repeteren. De andere groepen kregen immers opnieuw voorrang op ons. Ergens in de namiddag was het dan aan mij om te repeteren. Het was leuk om me op dit iconische podium te bevinden zelfs al was het nog maar tijdens de repetitie. In de vooravond repeteerden we het tweede defilé van de dag erna. Enkele andere groepen waren intussen al vertrokken naar het hotel maar wij bleven als één van de laatsten in het Lido. Toen we eindelijk in de bus zaten op weg naar het hotel was ik blij even rust te hebben na een zeer vermoeiende dag. Eens in het hotel kregen we een uurtje om ons om te kleden en klaar te maken voor een avond op de Seine. We zouden een rondvaart maken en een viergangenmenu krijgen. Jammer genoeg stond het water te hoog om te kunnen varen (en dus onder de bruggen te kunnen) door de vele regen maar gelukkig hadden we wel constant zicht op de prachtig verlichte Eiffeltoren. Na het eten was er nog een feest en rond 2 uur ’s nachts kon ik eindelijk gaan slapen.
De volgende dag was het om 7u opstaan om op tijd te zijn voor haar en make-up voor de show die zou beginnen om 14 uur. Bij de make-up werd er wel wat vertraging opgelopen waardoor we pas op de middag vertrokken naar het Lido en aankwamen wanneer de gasten al binnen zaten. In het Lido zelf zaten we allemaal op elkaar gepropt op het hoogste balkon van de zaal waar we achter grote rode fluwelen gordijnen zaten te wachten op onze beurt. We haastten ons om de kleding aan te trekken waarna we naar de coulissen van het podium gingen.
De muziek begon en de eersten liepen het podium op. Het thema was “fête foraine” en achter ons stond dan ook een beeld geprojecteerd van een groot reuzenrad. Op het ritme van de muziek stapte ook ik naar de jury waar ik poseerde en terug van het podium liep. Het was een kort gebeuren maar wel de kers op de taart na maanden van voorbereiding en ernaar uit te kijken. Vanuit de coulissen konden we via een tv alles volgen van wat er op het podium gebeurde. Ook spijtig genoeg soms struikelende meisjes. Het was een gevaarlijk podium om op te lopen met hier en daar diepe randen en soms zelfs gaten waarin je hak kon blijven hangen. Het was duidelijk dat de zaal zijn beste tijd had gehad maar toch straalde het Lido nog steeds charme uit.
Dan was het tijd voor mijn tweede defilé: het badpakkendéfile. Wanneer de muziek startte, werd opeens duidelijk dat dit niet de muziek was waarop we gerepeteerd hadden. We moesten dus op een ander ritme stappen dan we geoefend hadden. Gelukkig ging dit wel maar eigenlijk zouden zulke zaken niet mogen gebeuren bij een professionele show. Toen dat defilé voorbij was, moet ik zeggen dat ik opgelucht was. Het weekend was minder leuk geweest dan ik me had voorgesteld. Het concept van de modewereld beviel me maar de organisatie waarmee ik erin was beland was minder professioneel dan gehoopt. Het Parijse weekend was verre van perfect gepland en veel zaken gingen gewoon niet vlot. Nochtans was dit iets wat ze al jaren deden. Ik verwachtte er dus meer van. Begrijp me niet verkeerd; ik heb enorm genoten van dit avontuur en het feit dat ik in het Lido heb kunnen staan, is iets wat ik nooit zal vergeten maar toch waren er ook veel zaken die minder waren zoals bijvoorbeeld het voortrekken van de mannequins.
Op het einde van de show werden alle kandidaten op het podium geroepen. Mijn groep achteraan, de mannequins vooraan. Per categorie zou er een winnaar zijn. Daarbuiten werd er ook een ‘algemene’ winnaar en winnares verkozen maar die werden sowieso gekozen uit de groep mannequins. Dit had de organisatie ons bij aanvang niet gezegd dus voelden wij, fotomodellen, ons wat achteruit geduwd (letterlijk en figuurlijk). De winnaars kregen een fotoshoot in Mexico samen met het team van Top Model. De ‘algemene’ winnaars gingen daarbovenop nog naar Miami om daar ook een fotoshoot te houden. Alle winnaars kregen bovendien een lint, trofee en natuurlijk de titel.
Tijdens die bekendmaking van de winnaars hoopte ik eerlijk gezegd dat mijn naam niet zou worden afgeroepen. Ik was het op dat moment echt beu. Ik was dan ook oprecht opgelucht dat ik geen prijs won als fotomodel. Ik was blij geen verplichtingen meer te hebben bij de organisatie. Uiteindelijk bleek dat ik toch vierde was geworden in mijn categorie, wat voor mij toch wel als een overwinning aanvoelde.
Vandaag kijk ik nog steeds met gemengde gevoelens terug op Top Model. Top Model Belgium maakt in het algemeen grote beloftes die ze eigenlijk niet waarmaken. Ze zeggen dat je een internationale carrière kan uitbouwen door hun wedstrijd maar in werkelijkheid zijn er niet veel ex-deelnemers die dit hebben bereikt. In sommige gevallen wel maar die succesverhalen hebben vaak maar voor een klein deel met de wedstrijd te maken. Het is wel zo dat Top Model goede banden heeft met Franse modellenagentschappen maar dan nog komt daar niet altijd succes uit. Ook zegt Top Model dat je ongelooflijke dingen zal meemaken door deel te nemen. Dat klopt maar je moet wel weten dat je uiteindelijk zelf betaalt voor wat je meemaakt. Zoals eerder vermeld moet je sponsors zoeken. Niet alleen voor de halve finale maar ook voor de finale (daar nog eens het dubbele). Ergens is het logisch aangezien het eigenlijk een hobby is en je daar ook voor moet betalen. Toch had ik graag gehad dat ze deze bedragen op voorhand hadden aangekondigd en niet opeens zeiden dat je binnen de maand sponsors moest hebben en anders gediskwalificeerd werd.
Om toch met een positieve noot te eindigen, geef ik ook nog even de voordelen mee die ik uit de wedstrijd heb gehaald. Ik heb meer zelfvertrouwen gekregen, meer geloof in mezelf en meer durf. Ook heb ik kunnen proeven van een wereld die zonder deze wedstrijd absoluut onbekend terrein zou zijn gebleven. Ik heb kunnen defileren in het Lido en gewoonweg zaken meegemaakt die niet alledaags zijn. Het is een enorme ervaring geweest en ik ben blij dit meegemaakt te hebben!
Moest je zelf geïnteresseerd zijn om een avontuur bij Top Model Belgium te beleven, kan je je nog inschrijven voor de jaargang van 2020 😊. Ik raad je dus wel aan om de voor- en nadelen tegenover elkaar af te wegen en te weten waaraan je begint. Maar al bij al zou ik zeggen: geniet ervan!