Van 21 januari tot 30 april 2022 bevind ik me in D.C. voor een voltijdse stage in combinatie met enkele (avond)cursussen en verblijf ik samen met allemaal (internationale) studenten in ‘The Washington Center’. In deze blogserie neem ik je mee door alle ups en downs en vertel ik je ongefilterd hoe het gaat hier in de Amerikaanse hoofdstad.
De eerste stageweek
De eerste dagen in D.C. waren heel erg aanpassen, maar uiteindelijk slaagde ik erin toch een iets beter gevoel te krijgen bij waar ik verbleef door alles goed schoon te maken. Dat lees je in mijn vorige blogpost. Nu het begin van de stage voor mij stond, hoopte ik dat ik door de drukte een soort van routine zou ontwikkelen en in het ritme van D.C. kon geraken. Maar dat blijkt moeilijker dan verwacht…
Dinsdag 25 januari 2022 (dag 5)
Ik keek heel erg uit naar naar deze dag omdat mijn stage eindelijk kon beginnen. Ik was alweer om 4u30 wakker en wachtte geduldig tot het ochtend werd. Thuis zou ik waarschijnlijk zijn opgestaan, maar hier kon dat niet want ik heb een roommate om rekening mee te houden (zij is niet echt een ochtendpersoon). Het is voor mij dus ook op dat vlak aanpassen, want ik ben het gewoon om op mijn eigen ritme te leven.
Ik loop stage bij Feedback Labs, een non-profit die zich inzet om mensen meer inspraak te geven in decision making op allerlei niveaus
Ik had heel wat stress in de ochtend, maar hoopte dat de stage dat beter zou maken. De eerste stagedag ging wel nog remote door. Nadat mijn drie kotgenoten – eentje uit Puerto Rico en twee uit Mexico – naar hun stageplekken waren vertrokken, klapte ik mijn pc open en begon ik er ook aan. Ik loop stage bij Feedback Labs, een non-profit die zich inzet om mensen meer inspraak te geven in decision making op allerlei niveaus (bijvoorbeeld bij andere non-profits, lokale overheden…) Zelf help ik vooral bij – de communicatie over – het jaarlijkse grote event dat ze organiseren begin maart.
Mijn dag begon met enkele meetings en ik voelde me zeker meteen welkom. Dat goede gevoel dat ik had bij het sollicitatiegesprek amper een dikke maand geleden, was gelukkig niet weggeëbd. Toen de meetings voorbij waren, kreeg ik desondanks toch een klop. Ik kwam immers te weten dat de meeste personeelsleden eigenlijk volledig remote werken en dat degene die mij het meest gaat begeleiden zelf in Parijs woont. Zo dicht bij huis… Maar wat doe ik hier dan aan de andere kant van de oceaan? Zeker als je weet dat er voorlopig ook binnen de residentie van TWC zo goed als geen mogelijkheden zijn om mensen in het echt te leren kennen.
De Nikita die ik normaal ben, was even heel ver weg
Ik kreeg een zware klop en raakte vast te zitten in mijn gedachten. Op de middag (avond in België) had ik een videogesprek van meer dan een uur met mijn mama. Het kwam erop neer dat ze me een uur lang heeft moeten zien wenen en ik haat het om haar op die manier pijn te doen. Maar de tranen bleven gewoon komen. Het was gewoon te veel en ik voelde me mentaal zo zwak. De Nikita die ik normaal ben, was heel ver weg op dat moment en dat was heel beangstigend.
Woensdag 26 januari 2022 (dag 6)
De ochtend is opnieuw heel moeilijk (en ook koud door de ventilatie die recht op mij blaast in mijn bed), maar ik moet wel door. Vandaag ging ik voor de eerste keer fysiek naar het kantoor en ik hoopte dat dit alles beter zou maken. Ik nam de bus net op de hoek van de residentie en nam ze tot de eindhalte waar mijn stageplek ligt. Gelukkig dat ik er pas op de eindhalte af moest, want ik had mijn cue gemist om een halte aan te vragen. Dat doe je hier trouwens door aan een koord te trekken, niet door op een knop te duwen zoals in België.
Ik was enorm verbaasd toen ik uiteindelijk aankwam in het kantoor. Zo een mooie inkomhal! Het zag er zo luxueus uit. Het is een coworking space, en Feedback Labs zit – samen met nog andere bedrijven – op de achtste verdieping. Ik kreeg er een rondleiding en het bleek er fantastisch mooi te zijn. Een aangename cafetaria met heel wat snacks, een ruime en lichte omgeving, leuke zithoekjes waar je je kan installeren als je een klassiek bureau beu bent, een dakterras met mooi uitzicht, heel wat opties qua water met speciale smaakjes, een bibliotheekje, geluidsstudio om bv. podcasts op te nemen… Echt alles. Ik voelde me al beter wetende dat ik drie dagen per week naar die ruimte zou mogen ‘ontsnappen’.
Leve gratis wifi die hier bijna overal is!
Op de weg terug (ik stapte want er waren problemen met bus) belde ik mijn mama even op. Leve gratis wifi die hier bijna overal is! Ik connecteerde met die van een Moxy hotel, echt een shout-out naar hun wifi want ik bleef verbonden tot drie blokken verder. Ik zette me dan even neer op een bankje en er kwam een eekhoorntje (die hier overal lopen, ook op drukke straten) naast me trippelen! Het was fijn om toch ook eens een positiever moment te kunnen delen via videocall.
Die avond zette ik ook voor het eerst sinds ik hier ben muziek op (Clouseau, want als je constant omringd bent door Engels hoor je toch liever eens Nederlands) en keek ik tv. Het is te zeggen, ik keek naar Belgische programma’s op mijn pc. Dat geeft me toch het gevoel niet helemaal van België afgesneden te zijn. Ik besefte ook dat ik niet meteen mag aftellen naar 30 april, maar alles stap voor stap moet bekijken. Laat me eerst februari al doorkomen en dan re-evalueren.
Donderdag 27 januari 2022 (dag 7)
Ondanks het betere gevoel gisterenavond, kwam er opnieuw een golf van paniek over me heen in de ochtend. Het voelt ook meer als ‘overleven’ dan als ‘leven’. Tijdens de opnieuw digitale stagedag (pas vanaf volgende week begint mijn normale schema) kon ik mijn gedachten wel verzetten, maar het blijft toch moeilijk. Ik ging na het werk even naar de winkel en kocht wasmiddel (voor wanneer ik eindelijk snap hoe die wasmachine hier werkt, want ook dat is een heel ander model dan ik gewoon ben) en spray om stoffen op te frissen. Heel dat appartement hier kan wel een opfrisbeurt gebruiken in het algemeen, dus altijd handig om te hebben. Ik koos voor een lavendelgeur omdat die zou helpen kalmeren. Ook iets wat ik kan gebruiken.
Ik liet me ook even gaan en kocht twee cupcakes met grote topping erop. Al bleken die later toch niet zo lekker te zijn als ze eruit zagen om eerlijk te zijn. ’s Avonds had ik dan mijn avondcursus ‘Research & Writing’ die elke donderdagavond (voorlopig ook digitaal) doorgaat. Toen ik ging slapen, bleek opeens dat er geen water was. We drinken van de kraan, dus even paniek. Maar blijkbaar lag het deze keer niet aan TWC, maar aan algemene werken. Gelukkig was het in de ochtend dus weer terug.
Vrijdag 28 januari 2022 (dag 8)
Het was de laatste stagedag van de week en nu mijn eerste kleinere taakjes erop zaten (agenda van de jaarlijkse summit opvolgen, bio’s van sprekers verzamelen en die toevoegen aan het programma etc.), kreeg ik een beter zicht op wat ik vanaf nu allemaal zou mogen doen. En ik kijk er echt wel naar uit. Ik kreeg ook al veel appreciatie over wat ik gedaan heb in mijn eerste stageweek. Ik merkte ook zelf dat ik al goed mee was in wat er werd verwacht en dat ik me de verschillende systemen al eigen had gemaakt.
Het is fijn om te weten dat ik zelfs onder de moeilijkste omstandigheden kan blijven presteren
Het is fijn om te weten dat ik zelfs onder de moeilijkste omstandigheden waarbij ik me zelf mentaal helemaal niet goed voel toch kan blijven presteren. Het geeft me meer zekerheid over mijn eigen capaciteiten en doet me beseffen dat ik echt niet hoef te twijfelen aan mezelf. Ik probeer mezelf ook mee te geven dat het normaal is dat dit begin moeilijk is. Het is immers helemaal niet vanzelfsprekend wat ik aan het doen ben. Ik heb intussen ook verschillende verhalen van Europeanen gelezen die het zelfs na jaren in de States te wonen, nog moeilijk hebben. Tuurlijk dat het dan bij mij na één week nog niet allemaal van een leien dakje gaat…
Weekend 29 & 30 januari 2022 (dag 9 & 10)
De ochtenden blijven moeilijk… Ik had gehoopt iets beter te kunnen slapen de nacht van vrijdag op zaterdag. Ik had me het appartement al meer eigen gemaakt waardoor ik een beter gevoel had, de stage viel naarmate de week vorderde steeds beter mee en ik denk oprecht dat de volgende weken interessant zullen worden, ik had niets specifiek te doen dat zaterdag per se af moest en dus zogezegd geen druk… Maar toch.
Het voelt alsof ik me tegen het einde van elke dag wat beter voel, maar dat ik de volgende dag dat hele groeiproces weer moet doorgaan
Om 1u was ik voor het eerst wakker en dan sliep ik nog heel licht tot 4u. Ik wachtte en wachtte weer tot het ochtend werd en de dag kon beginnen, maar intussen nam de paniek alweer toe. Het voelt alsof ik me tegen het einde van elke dag wat beter voel, maar dat ik de volgende dag dat hele groeiproces opnieuw moet doorgaan. Ik kijk uit naar het moment waarop ik mezelf niet elke ochtend opnieuw moed moet inspreken, me moet proberen te herinneren waarom ik dit nu ook alweer doe en mezelf moet doen inzien dat dit echt wel de beste keuze was voor mijn toekomst en in plaats daarvan gewoon kan opstaan en aan mijn dag kan beginnen.
In België zou ik waarschijnlijk niet zo ergens alleen gaan zitten, maar hier voelde het heel natuurlijk en ik genoot er oprecht van
Op zaterdag besloot ik de National Gallery of Art te bezoeken. In België ga ik niet echt naar musea, tenzij het moet voor school, maar hier wilde ik dat toch wel doen. Inkom is hier in de meeste musea gratis, dus dat helpt natuurlijk. Uiteindelijk ging ik alleen en eigenlijk was ik wel blij dat ik dat deed. Ik voel me vaak sterker wanneer ik alleen ben, en dat betekent dat ik ook meer geniet. Ik hou dan conversaties met mezelf in mijn hoofd, gewoon de dingen die ik normaal luidop tegen mijn mama (= mijn beste vriendin) zou zeggen als we samen weggaan. En dat helpt. Het museum was ook echt prachtig.
Het westelijke gebouw focust op oude kunst (de masters) en het oostelijke op moderne en hedendaagse kunst. Het westelijke gebouw was zeker mijn favoriet. Uiteindelijk denk ik dat ik er drie uurtjes heb rondgelopen. De vrouw aan de balie lachte wat als ik zei dat ik het hele museum in één keer wilde doen (omdat het zo groot is), maar ik heb het gevoel dat ik alles heb gezien. Maar ja, ik ben dan ook niet de grootste kunstliefhebber. Het ging me meer om het indrukwekkende gebouw en de sfeer opsnuiven. Ik zette me ook even neer in het cafeetje van het museum voor een warme chocomelk. In België zou ik waarschijnlijk niet zo ergens alleen gaan zitten, maar hier voelde het heel natuurlijk en ik genoot er oprecht van.
Mijn oriëntatiegevoel zat in tegenstelling tot mijn batterij wel op 100 procent
Nadien bezocht ik nog de Sculpture Garden naast het museum in de openlucht en wilde ik verder stappen naar het Washington Monument. Ik was er niet ver van weg toen mijn smartphone het opeens begaf. Van 37 procent naar 0 procent batterij in een seconde… (blijkbaar kan dit gebeuren door extreme temperaturen, de -3°C tot -9°C was dus de boosdoener). Dit terwijl ik Google Maps wel nodig had om de metro- of bushalte te vinden om terug te keren. Ik besloot dan maar meteen rechtsomkeer te maken en stapte op gevoel en logica terug naar The Washington Center. Een wandeling van iets meer dan een halfuur, maar ik was best wel trots op mezelf dat ik er was geraakt zonder iemand om hulp te moeten vragen. Mijn oriëntatiegevoel zat dus in tegenstelling tot mijn batterij wel op 100 procent! En ik stap wel een volgende keer tot dichterbij het Washington Monument, ik zit hier nog wel een tijd ;-).
Zondag gebruikte ik om schoon te maken (met mijn lavendelspray heb ik eens goed in het rond gespoten) en om aan mijn blog te werken. Ja, deze! Ik vind het fijn om mijn ervaringen eerlijk en uitgebreid bij te houden. Er wordt vaak over buitenlandse ervaringen als iets heel magisch gesproken, zeker op sociale media. En natuurlijk is het een heel avontuur. Maar weet wel dat er ook een andere, moeilijke kant aanzit en ik vind dat die ook getoond mag worden.
Meer over mijn avontuur in D.C. lees je hier:
- Dagboek Belgische studente in Washington D.C. – wat eraan vooraf ging
- Dagboek Belgische studente in Washington D.C. – #1
- Dagboek Belgische studente in Washington D.C. – #3
Volg mij ook zeker op Instagram en Facebook om updates te krijgen over mijn blog! Op Instagram deel ik bovendien meer beeldmateriaal en daar krijg je een meer visuele inkijk in mijn leven in D.C.!