Van 21 januari tot 30 april 2022 bevind ik me in D.C. voor een voltijdse stage in combinatie met enkele (avond)cursussen en verblijf ik samen met allemaal (internationale) studenten in ‘The Washington Center’. In deze blogserie neem ik je mee door alle ups en downs en vertel ik je ongefilterd hoe het gaat hier in de Amerikaanse hoofdstad.
The Road to D.C.
Maar voor ik daarmee begin, blik ik terug op de lange weg die ik heb afgelegd om hier te geraken. En dan refereer ik niet enkel naar de lange vlucht… Ik bedoel het hele proces dat allesbehalve makkelijk is geweest.
De eerste stappen
We zullen beginnen bij het begin: november 2019. Ja klopt, dat is al lang geleden (van corona was zelfs nog geen sprake). Ik was via Canvas – het digitale leerplatform waar Erasmushogeschool mee werkt – ingeschreven op de infotegel ‘Go abroad’ waar alle mogelijkheden om te studeren of stage te lopen in het buitenland gebundeld worden. Op een dag kwam er een aankondiging over ‘The Washington Center’ waarlangs je stage kan lopen in D.C.. Bleek dat er in november 2019 een medewerker van The Washington Center naar de campus van VUB kwam om een infosessie te houden over deze mogelijkheid (aangezien Ehb in dezelfde groep als VUB zit, werden wij ook uitgenodigd). Ik besloot eens te gaan luisteren, wat had ik te verliezen?
Tijdens die infosessie sprak het programma me meteen aan. Naast stage lopen, zou je er immers ook nog een avondcursus volgen over één van de beschikbare onderwerpen en een Career Readiness Program volgen met als bedoeling studenten helemaal voor te bereiden op het professionele leven. Ik kreeg te horen dat je via de Vlaamse overheid een beurs kon verkrijgen om een deel van dit dure programma te financieren. Er zouden wel strenge selectieprocedures aan voorafgaan en de beurs werd enkel aan ‘excellente studenten’ gegeven. Maar ik dacht, waarom probeer ik het niet gewoon.
Voor mij was het op dat moment altijd al een droom geweest om in het buitenland – en zeker Amerika – te kunnen leven. Natuurlijk kwam de gedachte ook meteen in me op dat ik hiervoor wel mijn mama drie maanden niet in het echt zou zien en gewoon al daaraan denken deed ongelooflijk veel pijn. Maar ik besefte ook dat ik mijn dromen moest najagen en ging er – na het ook met mijn mama te bespreken natuurlijk – voluit voor. Ik vroeg meteen binnen EhB of het een optie was om vanuit mijn opleiding Journalistiek zo’n beurs aan te vragen en na enkele maanden daarna die bevestiging te krijgen, ging ik voluit voor die selectieprocedure.
De selectieprocedure
Ik schreef essays, verzamelde schoolresultaten, schreef motivatiebrieven en vroeg verschillende mensen om aanbevelingsbrieven. Dit alles gebundeld ging dan eerst richting een hogere tak binnen Erasmushogeschool en na goedkeuring daar naar de Vlaamse Overheid.
We zaten nog niet zo lang in de eerste coronagolf – ik zat in mijn tweede jaar Journalistiek – toen ik tijdens een digitale les een telefoontje kreeg dat ik was geselecteerd om de beurs te ontvangen. Mijn camera heb ik tijdens die les niet meer aangezet, want ik zat achter mijn computer te wenen van blijdschap. En tegelijkertijd besefte ik toen natuurlijk ook dat het enorm moeilijk zou worden om zo lang van huis te zijn. Dus er zaten toch ook wel wat tranen van verdriet tussen. Maar blijdschap overheerste.
Verdere stappen
Toen was het even stil. Ik moest tegen eind augustus wel nog bijkomende documenten rechtstreeks aan TWC bezorgen, maar dat was het. De stagezoektocht zou ook pas in oktober beginnen om dan in januari 2021 naar D.C. te kunnen vertrekken. Corona zorgde wel al voor wat zorgen, maar op dat moment leek dit virus niets dat zo lang onze levens zouden beïnvloeden.
Eind september 2020 begon ik dan aan mijn laatste jaar Journalistiek en het werd aftellen naar mijn avontuur in D.C.. Maar eind oktober kwam het slechte nieuws: naar de VS reizen was niet mogelijk. Dat nieuws heeft even moeten bezinken, maar mijn oplossingsgerichte ingesteldheid deed me meteen verder bekijken of ik niet gewoon het jaar nadien kon gaan. Intussen moest ik wel een oplossing vinden om nog last-minute een stage te vinden in België en gelukkig kon ik opnieuw bij Libelle terecht (wat uiteindelijk voor mij op dat moment ook gewoon de beste optie was, want als ik erop terugkijk was ik niet klaar om toen zo lang alleen naar het buitenland te gaan).
Het bleek uiteindelijk dat ik effectief nog moest studeren om die beurs te kunnen houden, wat een probleem was aangezien ik in juni zou afstuderen in de Journalistiek (het plan was immers mijn laatste semester door te brengen in D.C.). En zonder beurs naar D.C. gaan, was natuurlijk geen optie (veel te duur). Ik heb me dan geïnformeerd over welke studierichtingen ik nog zou kunnen volgen aan Erasmushogeschool (ik moest binnen deze instantie blijven om de beurs te behouden) waarin enerzijds een verkort traject mogelijk was – want ik zag het niet zitten om nog eens drie jaar te gaan studeren – en ik anderzijds naar D.C. zou mogen gaan als deel van het studieprogramma. Een hele boterham dus.
Nieuwe richting
Zo kwam ik in september 2021 uiteindelijk terecht in Toerisme- en Recreatiemanagement. Ik kon een verkort traject van anderhalf jaar volgen en het tweede semester naar D.C. gaan. Ik had toen ik afstudeerde van het middelbaar deze richting al even overwogen dus was het ook niet zo vergezocht dat ik dit nu zou gaan studeren. Het was wel aanpassen in het begin, maar uiteindelijk bleek het wel iets voor mij te zijn.
Toch kwam er opnieuw stress dat ik misschien niet naar D.C. zou kunnen vertrekken. Corona was tegen alle verwachtingen in toch nog heel aanwezig. Deze keer kon reizen wel, maar om het nodige visum te verkrijgen moest ik ook fysiek in een kantoor stage kunnen lopen. Moeilijk wanneer remote werken bijna overal de norm is… En dan bleek opeens ook dat The Washington Center zelf niet gemachtigd was om visa te sponsoren (een sponsor is iemand die instaat voor je tijdens je verblijf in de VS als student) in de toeristische sector. Pas eind november kreeg ik bevestiging dat ik mijn cv kon beginnen uitsturen. Minder dan twee maanden voor vertrek…
De stagezoektocht
Ik solliciteerde in recordtempo bij heel veel verschillende plekken. Schreef volop motivatiebrieven (dag en nacht, door het uurverschil). Telkens er een nieuwe stagevacature op de website kwam die overeenkwam met wat ik wilde doen, sprong ik erop. Het was een heel stresserende tijd. Uiteindelijk kreeg ik gelukkig een stagegesprek vast en na twee interviewrondes kreeg ik het verlossende antwoord: ik had een stage. En hoewel het niet in de toeristische sector zoals die wordt bekeken vanuit de VS is (wat goed is want anders kon ik geen visum krijgen) omdat er ook een focus op journalistiek ligt, is het wel een stage die overeenkomt met de vereisten vanuit de opleiding aan EhB. Iedereen blij dus!
Dan kon de hele papierwinkel beginnen. Ja, alle papieren die voordien al nodig waren, verdwenen in het niets tegenover dit. Een visum aanvragen is dus helemaal niet makkelijk. Je moet bijvoorbeeld bewijzen dat je zeker niet van plan bent om na je visumperiode een job aan te nemen in de VS, maar dat je echt wel naar je thuisland gaat terugkeren om daar dan de kennis die je in de VS gebruikte in te zetten (en dat je dus geen job inpikt van een Amerikaan). Als er iemand dat niet van plan is, dan ben ik het wel, want ik kan mijn mama al amper drie maanden missen, laat staan langer!
Het visum
Om mijn J-1 visum te kunnen aanvragen, kwam er eerst een pakketje van TWC in D.C. met de post naar België. Daarmee kon ik dan allerlei zaken online invullen (en betalen) zoals bijvoorbeeld welke landen je de afgelopen jaren allemaal hebt bezocht, het vermelden van alle aanwezigheid op sociale media, bevestigen dat je zeker geen illegale dingen gaat doen in de VS (er was een ellenlange lijst van misdaden die je moest aanvinken om te bevestigen dat je die niet gaat plegen). Daarna kon ik mijn afspraak op de ambassade vastleggen. Tijdens dat gesprek werd gepolst naar wat ik juist ga doen in de VS en moest ik nog enkele documenten afgeven.
Een paar dagen later was mijn visum klaar om op te halen. Maar net een weekje voor vertrek. Het hele proces was in het algemeen heel intimiderend en schrok af. Het deed me denken ‘waar ben ik in godsnaam aan begonnen’. Ik wist dat er papierwerk ging zijn, maar van die orde… Dat had ik nooit gedacht.
Conclusie
Na al die stappen door te gaan, denk je ‘nu moet ik er wel van gaan genieten, want waarom heb ik dit anders allemaal doorstaan?’ Ik ben in deze post vrij snel over alle stappen gegaan, maar zoals je je wel kan inbeelden is dit geen vanzelfsprekend proces geweest. Het heeft me enorm veel stress bezorgd en zoals je las, zit er meer dan twee jaar tussen al deze stappen. In die tijd ben ik natuurlijk ook wat veranderd en dus begon ik me naarmate de tijd vorderde toch regelmatig af te vragen of dit nog wel was wat ik wilde. Ook daarmee zat ik tijdens dat proces dus in de knoop. Maar hey, ik ben er eindelijk geraakt! En mijn volledige ervaring kan je hier via wekelijkse blogposts volgen. Ik neem jullie graag mee in dit avontuur.
Lees hier over mijn avontuur in D.C.:
- Dagboek Belgische studente in Washington D.C. – #1
- Dagboek Belgische studente in Washington D.C. – #2
- Dagboek Belgische studente in Washington D.C. – #3
Volg mij ook zeker op Instagram en Facebook om updates te krijgen over mijn blog! Op Instagram deel ik bovendien meer beeldmateriaal en daar krijg je een meer visuele inkijk in mijn leven in D.C.!