Van 21 januari tot 30 april 2022 bevind ik me in D.C. voor een voltijdse stage in combinatie met enkele (avond)cursussen en verblijf ik samen met allemaal (internationale) studenten in ‘The Washington Center’. In deze blogserie neem ik je mee door alle ups en downs en vertel ik je ongefilterd hoe het gaat hier in de Amerikaanse hoofdstad.
Een week met ups en downs
Deze week begon heel slecht, maar gelukkig beterde dat naarmate de week vorderde. Een down kan dus snel in een up veranderen, al is dat jammer genoeg ook omgekeerd het geval. Maar het leven gaat door en ik zie absoluut wel de mooie delen van deze ervaring in. Verder neem ik jullie in deze post nog mee in het dagelijkse leven zoals de moeilijke zoektocht naar eten en hoe duur het hier is.
Maandag 7 februari (dag 18)
Zondagavond was een heel aangename avond. Ik bezocht samen met een andere Belgische studente hier de lantaarns voor Lunar New Year bij het Kennedy Center. Het was echt wel de moeite om al deze verlichte figuren op deze mooie locatie te zien. Op het dak van the Kennedy Center was er ook een prachtig uitzicht op het Washington Monument en het Lincoln en Jefferson Memorial. Met een vrij goed gevoel ging ik dus zondagavond naar bed. Desondanks kreeg ik de volgende ochtend opnieuw een klop. De stagetaken waar ik me deze week mee zou bezighouden, voelden voor mij niet zo goed aan (omdat ik ze zelf niet efficiënt vond) en als het op vlak van de stage even iets minder meevalt, kan dat een zware impact hebben.
De stage is immers het enige aspect aan deze ervaring via The Washington Center dat tot nu toe als de moeite aanvoelde om hier te zijn. Bij de avondcursus en het Career Readiness Program heb ik jammer genoeg helemaal niet het gevoel dat ik iets bijleer. Na vorige week – wat toch wel een goede week was – had ik gehoopt dat het enkel in de positieve richting zou blijven gaan, maar ik voelde me weer naar beneden zakken. In de loop van de dag werd het steeds erger tot ik me echt op niets meer kon focussen. Ik werkte daarom later op de avond – als ik weer even wat rust had gevonden – wat verder voor mijn stage.
Na vorige week had ik gehoopt dat het enkel in de positieve richting zou blijven gaan, maar ik voelde me weer naar beneden zakken
Uiteindelijk weet ik nog steeds dat het goed is dat ik hier ben. Ik weet dat het tij snel kan keren en ik weer een beter gevoel kan krijgen. Maar op het moment zelf is het heel moeilijk om door die dip te geraken. Het was ook een grijze dag en hier op mijn remote dag in het appartement gevangen zitten tussen de muren in deze deprimerende ruimte, deed er natuurlijk geen goed aan… Ik liep ook wat verloren in het appartement en ergerde me aan alles. De frigodeur die niet kan blijven openstaan maar automatisch toevalt terwijl je er nog tussen staat om iets te nemen, de covers van de stopcontacten die zo los hangen dat ze er lijken af te vallen telkens je een stekker insteekt, de harde douchestraal door de leidingen die duidelijk helemaal aangekalkt zijn door het jarenlange gebrek aan onderhoud, het lawaai van de ventilatie die een constante tocht geeft doorheen het hele appartement… Alles irriteerde me.
Dit appartement zal nooit als een thuis aanvoelen, zelfs niet tijdelijk. Maar er is geen andere optie. Ik moet er wel mee omgaan, ook al voelt het echt aan als kamperen. Ook om hier even aan te ontsnappen, kijk ik heel erg uit naar mijn weekje in Florida voor mijn stage begin maart! Laat die warmere temperaturen en dat verblijf in een Airbnb maar komen. Ik hoop dat ik die week echt ga kunnen gebruiken om mijn batterijen op te laden – terwijl ik natuurlijk ook hard zal werken – en het als een soort breekpunt zal dienen om nadien aan de laatste kleine twee maanden te beginnen.
Dinsdag 8 februari 2022 (dag 19)
Vandaag voelde gelukkig beter aan dan de vorige. Ik zat dan ook op kantoor voor mijn stage en dat doet veel. ’s Middags werd er ook gratis pizza aangeboden op het werk. Het zijn zo van die kleine dingen die soms mijn dag wel kunnen maken. Ik kon me weer beter bezighouden met mijn stagetaken en het voelde opnieuw interessanter aan.
Ik moet ook zeggen dat het fijn is om hier rond te lopen in de stad, zelfs al is het maar de korte commute van TWC naar mijn stageplek. Voorbijgangers praten hier vaak spontaan tegen je, wat een goed gevoel geeft. Zo was ik foto’s aan het maken van de mooie kleurrijke huisjes in de straat van de residentie waar ik verblijf en een man die op wandel was met zijn hond (een poedel) lachte en zei opeens: ‘Ik vind het altijd leuk om mensen foto’s van mijn huis te zien nemen’. Een spontaan gesprek ontstond en het blijkt dat alle bewoners in de straat afspraken hebben gemaakt over welke kleur ze hun huis gaven zodat alles mooi bij elkaar past. Zou iedereen in België niet gewoon zijn eigen ding doen zonder rekening te houden met het algemene uitzicht? Wel, dat is hier dus anders! En dat beschrijft de sfeer die hier in de stad hangt perfect: een soort van samenhorigheid.
Toch blijven de ochtenden en avonden hier heel moeilijk. Soms als ik nog niet goed wakker ben en ik hoor geluid, denk ik automatisch dat het mijn mama is die in de buurt rondloopt. Het duurt altijd een seconde om weer even te beseffen dat ik aan de andere kant van de oceaan zit. En dat besef kan heel moeilijk zijn omdat ik thuis zo mis. Zelfs een kleine referentie naar een moeder-dochterband in een serie of film die ik kijk, kan al genoeg zijn om me tot tranen te brengen door de gevoelige snaar die wordt geraakt.
Woensdag 9 februari 2022 (dag 20)
Aangezien ik opnieuw van thuis werkte, besloot ik voor het werk eerst even naar de winkel te gaan. De winkels openen hier om 6u en het is om 7u al licht buiten dus besloot ik dan te vertrekken. Ik ga meestal naar de dichtstbijzijnde winkel, Giant Food, die op 5 minuutjes wandelen ligt van The Washington Center, waar ik verblijf. Dat het zo dichtbij is, is belangrijk omdat ik zo niet ver hoef te wandelen met mijn boodschappen. Sommige zaken zijn misschien iets duurder hier dan in bijvoorbeeld Walmart, maar uiteindelijk valt dat prijsverschil mee. Er is immers geen algemene lijn in te trekken: sommige producten zijn duurder, andere goedkoper. Maar hier is prijzen vergelijken niet mijn prioriteit, mijn prioriteit is gewoon deftig eten vinden. En dat is al moeilijk genoeg!
Via Instagram en Facebook deed ik een oproepje om jullie vragen over het leven in D.C. in te sturen. Ik kreeg vooral vragen over het eten en hoe duur het is om hier te leven. Het leven is hier absoluut duurder dan in België. Sommige prijzen komen wat overeen, maar bepaalde zaken kunnen echt véél duurder zijn. Verse producten – zoals broccoli en bloemkool – zijn hier bijvoorbeeld aan de dure kant. Je kan het vergelijken met naar de duurste winkel in je buurt te gaan, maar dan nog nét iets duurder (zelfs na omrekening van dollar naar euro). Een gewoon brood in de supermarkt kost hier zo 4 dollar (ongeveer 3,50 euro). Deze week had ik in totaal boodschappen voor 65 dollar, terwijl ik eigenlijk niet zo héél veel gekocht had (zie foto hieronder). Ik kan met bepaalde zaken wel langer dan een week toekomen (en met andere ook minder), dus de echte uiteindelijke levenskosten per week zal ik pas op het einde van mijn ervaring hier kunnen vertellen. Maar dat het hier duurder is, is wel zeker.
Ik koop hier wel enkel bereide maaltijden/diepvriesmaaltijden. Ik doe dit enerzijds omdat het verse eten hier even duur of zelfs duurder is en ik er dan nog meer werk aan heb en anderzijds omdat koken in het appartement van TWC helemaal niet makkelijk is. De pannen zijn hier zo versleten dat de antiaanbaklaag gewoon bijna volledig verdwenen is en de keuken vaak vol dikke damp hangt wanneer een pan op het vuur staat. Bereide maaltijden zijn daarom voor mij de beste optie en tot nu toe heb ik het gevoel dat ik zeker gevarieerd genoeg eet. Zo heb ik al een schoteltje zalm met spinazie gegeten, Mac & Cheese, Meatloaf met puree en broccoli (+ ketchup, wat voor mij een rare combinatie was, maar goed, dat is op z’n Amerikaans zeker) enzovoort. De prijzen hiervan variëren tussen de 3 en 10 dollar per schotel.
Het motto in Amerika lijkt gewoon: ‘hoe groter, hoe beter’
Qua ontbijt eet ik meestal ontbijtgranen met melk of een boterham/toast met confituur. ’s Middags eet ik dan een soort van pistolet met hesp of kaas. Het is hier wel moeilijk om deftig beleg te vinden. De kaas die je bij de charcuterieafdeling in de supermarkt vindt, is vaak kaas die eigenlijk dient om bijvoorbeeld te smelten tussen een hamburger… Tot nu toe is Swiss Cheese de kaas die hier het dichtst aansluit bij ‘gewone kaas’ zoals in België. Potjes vleessla of tonijn etc., zijn hier dan weer enorm groot, wat ervoor zorgt dat ik dit niet echt kan aankopen. Zo’n groot potje krijg ik op mijn eentje immers niet op voor het slecht wordt. Maar het motto in Amerika lijkt gewoon: ‘hoe groter, hoe beter’. In fastfoodketens hebben ze ook vaak geen optie ‘small’. De kleinste optie is ‘medium’ en die is dan nog groter dan wat wij in België als ‘medium’ zouden bestempelen. Dus nee, eten vinden is niet makkelijk hier en ik spendeer daardoor redelijk veel tijd aan zoeken in de winkel.
Gelukkig ben ik een vrij kleine eter, want zo zullen de kosten op het einde misschien nog meevallen. Iemand die wel echt uitgebreid en veel eet elke dag zal dat zeker voelen in de portefeuille. En over portefeuilles gesproken, in de winkel betaal ik zoveel mogelijk cash want bij elke transactie met een Belgische bankkaart is er immers een transactiekost aan verbonden en zo lopen de kosten natuurlijk ook op. Intussen leerde ik zo ook al perfect met de kleine dollarcentjes te betalen (hier zijn er muntjes van 25 cent!) en betaal ik perfect gepast aan de kassa :-).
Donderdag 10 februari 2022 (dag 21)
Op deze laatste volledige werkdag van de week kon ik goed doorwerken aan mijn taken, wat een goed gevoel gaf. Het is ook absoluut fijn om samen met het leuke team van Feedback Labs te werken. Ik ben zelf heel veel bezig met voorbereidingen van de Summit in Jacksonville, Florida. Ik maak zo onder meer visuele zaken om te gebruiken op het evenement (een klein agendakaartje voor de gasten, naamkaartjes etc.), vul de digitale agenda aan zodat de website altijd up-to-date is met de info die we binnenkrijgen van de sprekers op het evenement (er zitten heel wat indrukwekkende profielen bij die zich inzetten om mensen te betrekken bij beleid op alle niveaus), contacteer de sprekers om hen te informeren over praktische zaken/hen op te roepen om iets bepaalds in orde te brengen, schrijf blogposts met aankondigingen over het evenement… enzovoort. Het is zeker een leerrijke stage rond het plannen en communiceren over (business) events.
Na het werk merkte ik dat er niet ver van de bushalte een bakkerij is (bakkerijen zoals wij ze kennen, zijn hier niet echt veel te vinden). Ik dacht meteen: ‘croissants!’ Aangezien mijn bus aankwam, kon ik niet binnengaan maar ik besloot in de avond de prijzen eens online op te zoeken. Wat bleek: 4 dollar voor een simpele croissant! Dat is ongeveer 3,50 euro! Wil je er iets extra op, dan kost het nog meer. Laat die croissant dan maar zo. Ik zag ook dat ze eclairs hebben… 8 dollar per stuk!! Dat is ongeveer 7 euro! En hoewel alles hier normaal heel groot is, is dat bij zo’n zaken toch niet het geval. 7 euro dus voor een kleine eclair… Ik zal dan wel wachten tot ik terug in België ben. Ik denk dat ik oprecht nog meer dan voordien van die simpele dingen in België zal genieten!
Vrijdag 11 februari 2022 (dag 22)
Aangezien ik op vrijdag maar een halve dag werk, besloot ik in de namiddag in de buurt van mijn stageplek wat op verkenning te gaan. Ik wist dat er heel wat winkels in de buurt waren – zoals Macy’s, Saks, Sephora, Zara en H&M – dus besloot ik eens binnen te gaan. Ik zocht immers voor binnenkort nog wel wat kledij die past in het klimaat van Florida. Ik heb goed ingepakt voor winter en vroege lente, maar niet voor echt zomerse temperaturen natuurlijk. Maar uiteindelijk kwam ik alle winkels buiten met lege handen… De kledij die er hing was allemaal wat té hip voor mij en er hingen ook gewoon veel truitjes die zo klein waren dat ze voor kinderen leken te zijn. Is het zoveel gevraagd om een mooi T-shirtje te vinden dat op z’n minst je buik bedekt? Blijkbaar hier wel. En als ik dan wel eens iets moois zag, zat het ver buiten mijn budget…
Na het ‘shoppen’ ging ik verder naar een testcentrum. TWC verplicht iedereen die hier verblijft immers om opnieuw een PCR-test te laten afnemen tussen 7 en 18 februari. Nochtans was het ook al een vereiste dat elke student hier in het gebouw geboosterd is. Maar goed, in het testcentrum bleek dan dat ik die test zelf moest afnemen… Na wat sukkelen met het staafje terwijl ik de instructies drie keer las om zeker te zijn dat ik het goed deed, gooide ik het in de voorziene bak waarna het naar een lab ging (op zaterdag kreeg ik het resultaat al in mijn mailbox: gelukkig negatief). Ik haalde ook de twee gratis zelftesten op die je hier per dag kan verkrijgen. Ja, er wordt hier absoluut goed ingezet op testen (al was ik wel volledig alleen in het testcentrum dus ik weet niet of er ook effectief zoveel gebruik van wordt gemaakt).
Weekend 12 en 13 februari 2022 (dag 23 & 24)
Voor zaterdag stippelde ik opnieuw een route uit om enkele voor mij nog nieuwe delen van D.C. te verkennen. Met 16 graden Celsius was het zo’n mooi weer (wel met veel – koudere – wind) dat ik koos voor een fikse wandeling langs het water. Samen met een andere Belgische studente van Erasmushogeschool trok ik eropuit en het was echt een zalige dag. We namen eerst de metro tot aan het Titanic Memorial. De meest gekende scène in de film is gebaseerd op de pose van dit standbeeld. Daarna liepen we door tot aan The Wharf, een recent vernieuwd deel van D.C. aan het water. In deze charmante buurt liggen boten voor anker en zijn er heel wat eetmogelijkheden. Zelf aten we iets in Shake Shack. Ik koos voor de klassieke Shake Shack burger, frietjes en strawberry shake. It was delicious! 🙂
Nadien stapten we door tot aan het Jefferson Memorial, wat een prachtig gebouw is en een mooi uitzicht geeft op het Washington Monument. We wandelden dan verder rond Tidal Basin (waar binnenkort de cherry blossoms mooi gaan bloeien) naar het Franklin Delano Roosevelt Memorial en het Martin Luther King, Jr. Memorial. Via de National Mall stapten we dan weer richting de metro om terug naar TWC te komen. Het was een lange wandeling, maar eigenlijk perfect voor deze dag. Het deed goed om echt de toerist te kunnen uithangen en gewoon te genieten van de omgeving. Op nog meer van die dagen!
Zondag gebruikte ik om aan enkele opdrachten te werken, de huishoudelijke taken te doen én om nog wat uit te rusten voor de drukke week die volgt. Maar zo zijn we wel alweer aan dag 24 beland en uiteindelijk gaat de tijd wel goed voorbij. Het is dus een kwestie van absoluut elk weekend iets te doen zodat ik hier tegen eind april zéker alles heb gezien en gedaan. Ik ben alleszins op de goede weg. 🙂
Meer over mijn avontuur in D.C. lees je hier:
- Dagboek Belgische studente in Washington D.C. – #1
- Dagboek Belgische studente in Washington D.C. – #2
- Dagboek Belgische studente in Washington D.C. – #3
Volg mij ook zeker op Instagram en Facebook om updates te krijgen over mijn blog! Op Instagram deel ik bovendien meer beeldmateriaal en daar krijg je een meer visuele inkijk in mijn leven in D.C.!