Gisterenavond ging ik naar het optreden van Stan Van Samang in CC ’t Vondel in Halle. ‘Op de schoot’, zoals zijn reeks optredens in kleine zalen heet, werd wel heel letterlijk…
Hoogtepunt: op de schoot
Laten we onmiddellijk beginnen bij het hoogtepunt van de avond. Tijdens het hele optreden kregen enkele toeschouwers de kans om in zeteltjes aan de rand van het podium te gaan zitten. Het podium was helemaal aangekleed als een huiskamer, met zelfs een aantal lampenkappen die aan het plafond hingen en een beeld van een grijze bakstenen muur achter de band. Die zeteltjes maakten de huiselijke sfeer dus helemaal af. Vier keer werd een wissel gedaan zodat verschillende mensen eens op het podium konden zitten.
Bij de laatste wissel grepen mijn mama en ik onze kans. Snel liepen we van onze plaatsen op een van de bovenste rijen naar beneden en liepen we het podium op. We droegen allebei een kleedje met tijgerprint, waarop gitarist Eric Melaerts – die overigens net jarig was – al lachend zei dat er een ‘bedreigde diersoort’ het podium op kwam. We hebben er uiteindelijk ongeveer 50 minuten gezeten. Tijdens het liedje I didn’t know kwam Stan dan eindelijk naar ons toe een kwam hij letterlijk op onze schoot zitten. Het was echt speciaal om een concert eens van de andere kant te beleven.
Verloop van de show
Het concert begon rond 20u40 met Junebug en eindigde tegen 24u met Een Ster. Rond 10u was er een pauze van ongeveer 20 minuutjes. Het was dus een lange show, maar het was zeker niet langdradig. Het hele concert was eigenlijk een combinatie van liedjes en interactie met het publiek met een grote humoristische toets door zowel Stan als Eric. In het begin van de show waren we om te lachen met 2.000 mensen, tegen het einde waren dat er al 10.000… In werkelijkheid was de zaal, waar iets minder dan 500 mensen binnen kunnen, eigenlijk niet uitverkocht.
Bij zo goed als elk liedje kregen we een verhaal te horen over wat het liedje betekent en op welke manier het tot stand gekomen is. Deze persoonlijke verhalen droegen ook bij tot het intieme gevoel dat de show de hele tijd had. Ik noem het een show, maar eigenlijk was het optreden heel simpel. Bij het woord show stel ik me altijd grootse, spectaculaire dingen voor. Stan Van Samang had dit allemaal niet nodig. Hij zat simpelweg op een kruk met zijn gitaar en bandleden rond zich, die trouwens een bijna net zo grote rol als Stan speelden tijdens het hele optreden, en dat maakte dat alles heel toegankelijk en dichtbij overkwam waardoor het toch groots was op zijn eigen manier.
Intieme sfeer
Het mooiste aan het optreden vond ik de momenten waarop het muisstil was in de zaal en je zelfs de ademhaling van Stan kon horen. Dit is het grote voordeel aan culturele centra. Niemand gilt er hysterisch of roept er tijdens een liedje. Het draaide gewoon helemaal om de muziek en applaus kwam pas wanneer de laatste noot van het liedje volledig uitgezongen was. Tijdens het liedje Scars waren deze stiltes echt prachtig. Het liedje waardoor ik zelf toch wat geëmotioneerd raakte was Lucky me. Stan bracht ook enkele covers waaronder water under the bridge van Adele en hard times van The Scabs. Elk met een bijpassend verhaal over waarom dit liedje belangrijk is voor hem. Na de pauze had ik wel het gevoel dat de verhalen net iets te lang duurden en de liedjes bijgevolg lang op zich lieten wachten, maar op het podium kunnen zitten maakte dat voor mij helemaal goed.
Stan Van Samang heeft gewoon een fantastische stem en je merkt dat hij en de band perfect op elkaar ingespeeld zijn. Het was een enorm goed optreden en ik zal deze avond zeker niet snel vergeten!
Meer concertverslagen vind je in deze blogposts:
Volg mij op Facebook en Instagram om updates te krijgen van mijn blog!