Zaterdagavond trad Christina Aguilera op in het Sportpaleis en ik was erbij. Het was vooral een concert gevuld met haar populaire, intussen al vrij oude, liedjes zoals Genie in a bottle en Lady Marmalade. Toch zong ze ook enkele liedjes van haar recent uitgebrachte album Liberation. Die muziek is bij ons niet echt te horen op de radio hoewel er wel enkele mooie liedjes tussen zitten. Natuurlijk is het moeilijk om wereldhits te blijven maken wanneer ze de lat in het begin van haar carrière al zo hoog heeft gelegd voor zichzelf.
Nu, de zaal was verre van uitverkocht. Het hele bovenste balkon was afgedekt met doeken, her en der waren er lege rijen te zien en zelfs bij de grondplaatsen was er een grote lege ruimte. Aguilera is natuurlijk al lang niet meer op tour gegaan en daarmee lijkt haar succes jammer genoeg wat verminderd te zijn. Ze heeft nochtans nog steeds een prachtige en krachtige stem, dat heeft ze bewezen, maar blijkbaar is het toch moeilijker voor een 38-jarige artieste om succes te blijven putten uit vele oude hits zonder nieuwe topnummers.
Goede, maar geen fantastische show
De show zelf was goed maar ik had niet echt het gevoel meegetrokken te worden. Het was natuurlijk leuk al haar klassiekers live te horen, maar er ontbrak iets om echt een goed gevoel te krijgen. Er waren veel (maar dan ook echt veel) outfit changes waardoor we heel veel tussenbeelden gecombineerd met het optreden van haar dansers te zien kregen die net iets te lang duurden om het niet vervelend te gaan vinden. Soms droeg ze een outfit slechts voor twee liedjes terwijl het helemaal niet nodig was om deze zo vaak te veranderen. De visuals die we te zien kregen waren goed, maar het was niet echt over the top (misschien leggen andere artiesten op dat vlak de lat gewoon heel hoog maar ja, je kan niet anders dan vergelijken).
Wat een stem!
Dat ze kan zingen is iets waar niemand aan twijfelt. Mij stoorde het wel een beetje dat veel liedjes ingekort waren en sneller en met meer beat gezongen werden dan het origineel. Ik vond dit jammer omdat het origineel gewoon op zich goed is. Af en toe liet ze een deel van een nummer over aan de backing vocals maar zelf bleef ze altijd uithalen waardoor ze wel constant bewees dat haar stemgeluid nog steeds op-en-top is. Haar hoge noten blijven dus enorm indrukwekkend op welke manier ze het liedje ook zingt. Toch had ze naar mijn mening wat vaker een volledig liedje mogen zingen op de originele en pure manier van vroeger.
Ingestudeerd gevoel
We hoorden Christina ook enkele keren praten tussen liedjes door om de show aan elkaar te breien. Zo blikte ze terug naar het begin van haar carrière en vertelde ze wat een bepaald liedje voor haar heeft betekend. Haar woorden leken echter niet echt oprecht en het voelde gewoon aan alsof ze dit elke avond opnieuw zegt. Dat is ook zo, want elke show is bij elke artiest een exacte kopie van de andere, maar voor de toeschouwers mag dit niet zo aanvoelen vind ik.
Niet betrokken
Ik merkte dat een groot deel van het publiek wel ergens hetzelfde gevoel had van niet omvergeblazen te worden ondanks haar sterke stem. Christina begon 25 minuten te laat, wat op veel ongenoegen kon rekenen. Net na haar intronummers vertelde ze het publiek dat ze ergens backstage vastzat en daardoor te laat was. Ze excuseerde zich en leek dit wel op een oprechte manier te doen, dus dat was haar wel vergeven. Toch leek het publiek ook daarna niet helemaal aan haar lippen te hangen. Veel mensen verlieten de zaal gewoon in het midden van een liedje om drank te gaan bijhalen. Bij geen enkel ander concert dat ik heb bijgewoond was dit zo erg het geval. Het was alsof ze voor velen op gegeven momenten zorgde voor achtergrondmuziek in plaats van de hoofdact te zijn.
Rode draad
Een lijn trekken in de show is moeilijk alhoewel de algemene boodschap was dat je in alle omstandigheden jezelf moet blijven en je kracht moet putten vanuit je Voice Within, een liedje dat ze trouwens wel in de originele vorm zong zonder achtergronddansers, gewoon puur Christina zoals we haar vaker wilden zien. Door al de outfit changes werd de show telkens weer wat afgebroken alsof het verhaal plots werd stopgezet en je wanneer ze terugkwam opeens in een ander verhaal zat. De ene keer was er een tussenstuk met beelden van Christina waarop ze volledig goud gekleurd te zien was dat overging in het liedje dirty, de andere keer was ze te zien in het thema van de heilige Maria (maar dan een moderne versie) met een blauw gewaad, wat logischerwijs overging in haar nieuwe nummer Maria. Maar dan was er ook een tussenstuk volledig gewijd aan het feminisme en dan nog eens een ander aan drag queens. Het was dus een beetje van alles wat, maar aan het einde van de show zei ze dat als er iets was dat we moesten onthouden, het geloven in onze eigen kracht was. Een mooie boodschap die inderdaad hier en daar werd meegegeven.
Mijn conclusie
Christina heeft een superstem, maar de show kon beter. Christina kon gewoonweg beter. Het was van heel veel dingen iets en tegelijkertijd niet genoeg van dat ene speciale element dat een show geweldig maakt. Toch ben ik blij haar live gezien te hebben. Ze is nog steeds een icoon door haar arsenaal aan grote hits die iedereen wel kent. Tijdens de show had ik nog af en toe een moment van ‘amai, dit nummer is ook van haar’. Je kan dus zeggen dat ze het echt wel gemaakt heeft en natuurlijk is het dan moeilijk om nog met nieuwe dingen uit te pakken. Als ze dat toch doet en haar stem blijft zo geweldig, dan denk ik dat ze wel terug volle zalen zal uitverkopen in de toekomst.
Meer concertverslagen lees je in deze blogposts:
Volg mij op Facebook en Instagram om updates te krijgen van mijn blog!