Nadat ik in juni 2021 mijn bachelor in de Journalistiek behaalde, begon ik aan de opleiding Toerisme- en Recreatiemanagement. Nu het laatste academiejaar daarvan is ingegaan, heb ik ook meteen mijn laatste jaar als student in het algemeen ingezet. Wat daarna komt is momenteel nog een vraagteken, maar dat moet allemaal duidelijk worden in de komende maanden. No pressure, right? In deze blogserie neem ik jullie mee in hoe ik mijn laatste jaar als student beleef en intussen antwoorden probeer te vinden over wat ik nadien ga doen.
Twee bewogen weken
De afgelopen twee weken sinds vorige blogpost waren mentaal redelijk zwaar. Vooral school was daar de oorzaak van. Hoewel ik echt niet zo veel les meer heb (de reden daarvoor kon je al lezen in de eerste blogpost van deze serie) en meestal slechts voor één les naar de campus moet gaan, voelen de paar momenten waarop ik dan wel op school ben echt niet goed aan. Ik zit er gewoon met veel tegenzin, zelfs in die mate dat het als een hele opdracht aanvoelt om in die ochtenden te vertrekken van thuis.
Geen motivatie meer
Omdat het me allemaal wat tegenzit op school had ik nog eens een gesprek vastgelegd met de trajectbegeleider over mijn verkort studietraject. Ik had op voorhand een klein beetje hoop dat mijn traject toch nog kon aangepast worden en ik me zou kunnen uitschrijven voor twee vakken in het tweede semester van dit academiejaar. Ik neem namelijk meer studiepunten/vakken op dan ik in eerste instantie moest omdat mijn trajectsamenstelling een puinhoop is geworden, maar ik zal je de hele uitleg besparen (ik weet er trouwens zelf ook niet eens het fijne van, want “het ligt moeilijk”). Maar ondanks mijn goede argumentatie, kon de trajectbegeleider niets meer veranderen. Het was dus loze hoop op een mooier vooruitzicht.
“De trajectbegeleider kon me alleen maar bevestigen dat er van alles fout is gelopen met mijn traject en dat het logisch is dat ik geen motivatie meer heb om naar lessen te gaan omdat die totaal niet nuttig zijn voor mij.”
De trajectbegeleider kon me verder alleen maar bevestigen dat er van alles fout is gelopen met mijn traject en dat het logisch is dat ik geen motivatie meer heb om naar lessen te gaan omdat die totaal niet nuttig zijn voor mij. In een eerstejaarsvak leer ik nu bijvoorbeeld hoe je een PowerPointpresentatie maakt… Ja, really. Alsof je dat al niet in het middelbaar doet. Blijkbaar vinden de eerstejaars zelf het ook nutteloos, dus wat moet ik dan zeggen met al een diploma op zak? Er was verder nog een vreemd moment in het gesprek waarop de trajectbegeleider me vroeg of alles wel goed ging omdat ze had gehoord van een docent dat ik al wenend uit een les zou zijn gelopen. Ik was compleet verbaasd want daar klopt helemaal niets van… Dat ik met tegenzin in de les zit klopt, maar niet in die mate dat ik wenend zou buitenlopen. “Ah, het klonk al niet als iets wat jij zou doen”, zei de trajectbegeleider daarop.
“Miscommunicatie tot en met tussen de docenten met veel frustratie bij mij tot gevolg”
Nadien contacteerde ik de betreffende docent die dit zou verteld hebben dan maar om te laten weten dat er waarschijnlijk een studente is die een beetje op mij lijkt waarmee het niet zo goed gaat en dat ik hoop dat ze haar vinden om te checken of alles wel oké is. Maar daar antwoordde de betreffende docent op dat er helemaal niemand uit haar les is gelopen en ze geen idee had waarom de trajectbeleider dat zei… Conclusie: miscommunicatie tot en met tussen de docenten met veel frustratie bij mij tot gevolg. En eigenlijk was ik nog meer gefrustreerd na mijn gesprek met de begeleider dan ervoor. De boodschap van het gesprek was uiteindelijk ook dat ik me gewoon moet neerleggen bij de situatie en mijn ogen op de prijs moet houden, dat tweede diploma. Dat probeer ik absoluut, maar het is moeilijk en zeker als ik dan ook nog eens middenin miscommunicatie van docenten beland.
In mijn schulp
De hele situatie maakt me ook gewoon onzeker over alles. Het voelt een beetje alsof ik terug in mijn schulp kruip. Ik kom echt niet graag meer buiten en al zeker niet als ik met iemand moet praten. Ik had eens pas in de namiddag les en was al wat vroeger op de campus omdat ik rechtstreeks van mijn taalbuddy-voormiddag op de lagere school naar Brussel ging. Het plan was om tijdens het wachten tot de les begon in het schoolrestaurant te gaan zitten om te eten en intussen wat op mijn pc te werken. Maar jammer genoeg was er daar geen plaats meer wanneer ik aankwam.
Ik ging dan maar alle andere plekken af waar je kan zitten op de campus door naar het hoogste verdiep te gaan met de lift en dan elk verdiep af te gaan naar beneden toe tot ik een plaats vond. Maar letterlijk alle zitjes waren ingenomen. Dan ben ik maar ergens tegen een muur blijven staan en ik heb er serieus aan gedacht (jammer genoeg pas te laat) om gewoon in de wc op het deksel te gaan zitten omdat ik me zo out of place en totaal niet op mijn gemak voelde tussen al die medestudenten. Ik was zelfs bijna gewoon terug naar huis gekeerd voor de les begon door me druk te maken. Dus ja, leuk is iets anders.
Weer aan de slag als jobstudent
Sinds de week van 17 oktober ben ik weer een dagje per week aan de slag voor Libelle en ik ben blij dat ik me daar terug op kan focussen. De redactrice die normaal gezien de online-pijler van ‘Libelle Leesclub’ opvolgt, gaat in bevallingsverlof en ik neem tijdelijk haar taken over. Dit zijn dus taken die helemaal nieuw zijn voor mij, wat fijn is omdat ik zo weer wat uitdaging heb die kan dienen als compensatie voor wat ik mis op school. Qua taken zal ik dus de komende maanden onder meer de leestips op de Libelle-website verzorgen en het recensieteam van lezeressen coördineren. Daarnaast schrijf ik ook nog online artikels voor de Gezond-pijler en voor een eerste artikel had ik afgelopen week al een interview.
“Door mijn studentenjob heb ik weer wat uitdaging die kan dienen als compensatie voor wat ik mis op school”
Het artikel ging over menstruatiearmoede en ik ging hiervoor langs bij vzw BruZelle. Zij zijn immers niet ver van de campus gevestigd dus besloot ik er na de les effectief langs te gaan in plaats van het interview telefonisch te houden. De vzw zamelt intussen al zes jaar menstruatieproducten in om nadien te schenken aan wie dat niet kan betalen (en dat is maar liefst 1 op de 8 jonge vrouwen). Mocht je zelf ook iets kunnen missen, op hun website vind je een overzichtje van hun inzamelpunten doorheen het land.
Mag ik ook gewoon zorgeloos over straat lopen, aub?
Op weg naar de interviewlocatie in de Dansaertwijk kwam ik jammer genoeg wel enkele mannen tegen die me op een onaangename manier van kop tot teen bekeken op straat. Je kent het wel, de manier waarop ze blijven omkijken als ze voorbij lopen met een stomme grijns op hun gezicht. Op zo’n momenten wil je als vrouw gewoon onzichtbaar zijn, omdat je weet dat dat de enige manier zou zijn om je niet als een object te voelen op straat. En ook na het interview werd ik nog geconfronteerd met onze duidelijk patriarchale samenleving.
“Op zo’n momenten wil je als vrouw gewoon onzichtbaar zijn, omdat je weet dat dat de enige manier zou zijn om je niet als een object te voelen op straat”
Op de tram naar het station kwam er eerst al een man naast me zitten die zo breed met zijn benen open zat dat ik op slechts een vijfde van de zitbank tegen het raam zat geduwd. De man had zo’n houding van ‘het is mijn wereld en jij bent een bezoeker’. Hoewel uit mijn lichaamstaal duidelijk bleek dat ik het niet kon appreciëren, bewoog hij voor geen meter. Gelukkig waren het nog maar twee haltes en kon ik dan afstappen. Toen ik dan uiteindelijk de trein naar huis nam, stapte ik af aan een station dichtbij mijn mama’s werk. Zij ging immers op de middag naar huis om de rest van de dag remote verder te werken en ik kon dus meerijden. Maar toen ik daar in de buurt van het station een vijftal minuutjes stond te wachten tot ze er was, werd ik benaderd door een man.
Ik had nochtans mijn oortjes in en was op die manier druk mijn interview van die voormiddag aan het uitschrijven op mijn smartphone, volgens mij een teken dat je niet benaderd wil worden. Maar de man vroeg me uit het niets of ik daar stond te wachten op een afspraak. Ik keek al rond om te zien of er geen tandarts of dokter in de buurt was, want zo deed hij het klinken, maar dat was niet het geval. Ik zei van niet en wilde het ‘gesprek’ beëindigen toen hij opeens zei ‘ah want je staat hier wel voor een discotheek’. 1. Ik zag nergens een discotheek en het was daarbij een gewone dinsdagmiddag en 2. hij gaf me intussen nogal creep-vibes dus ik nam al wat stappen achteruit en zei dat ik niets wist van een discotheek en dat er dadelijk iemand ging zijn om me op te halen (met andere woorden wil dat zeggen: ‘probeer dus maar niets’). “Oei je wordt al rood” (van het vleugje angst en me mentaal klaar te maken om me te verdedigen als het zou moeten, by the way) zei hij nog al lachend en hij liep dan gelukkig de straat over.
“Hij gaf me nogal creep-vibes dus ik nam al wat stappen achteruit en zei dat er dadelijk iemand ging zijn om me op te halen (met andere woorden wil dat zeggen: ‘probeer dus maar niets’)”
Het gebouw waar hij binnenging – aan de overkant van de straat enkele huizen verder dan waar ik stond, dus ik stond er echt nog wel een eindje van – zag er langs de buitenkant uit als een gewoon huis. Er hing geen banner of iets dergelijks dat aangaf dat daar iets anders was. Amper een beetje later zag ik dat er nog een man binnenging via diezelfde ingang. Ik vond het vreemd dus ik stapte al maar wat meer de andere kant op, waar mijn mama me dan niet veel later kwam ophalen. Ik was dan toch benieuwd of daar effectief een discotheek was en besloot het op te zoeken op Google Maps. En wat bleek? Er was geen discotheek, maar een seksclub!
“Toen ik doorhad dat het om een seksclub ging, viel mijn frank – of euro, wat je maar wil – over wat die man bedoelde toen die vroeg of ik daar een afspraak had… Ik was helemaal gedegouteerd.”
En dan viel mijn frank – of euro, wat je maar wil – over wat die man bedoelde toen die vroeg of ik daar een afspraak had… Ik was helemaal gedegouteerd. Ook gewoon door het feit dat die man blijkbaar echt met niets anders in zijn hoofd zat en het daarom in zijn euforische bui oké vond om een random vrouw die gewoon in dezelfde straat stond – nog niet eens voor de ingang van dat gebouw – aan te spreken omdat die dacht dat zij zijn seksafspraak was tijdens zijn middagpauze (want inderdaad, het was een gewone dinsdagmiddag). Degoutant. Iedereen doet wat die wil in zijn vrije tijd, maar laat random vrouwen die er niets mee te maken hebben erbuiten en benader ze niet op die creepy manier. Gewoon basic manieren en respect…
Herfstvakantie
Ik ben blij nu alleszins een weekje herfstvakantie te hebben zodat het hele schoolelement al wegvalt en ik – buiten mijn werk voor Libelle dan – tot rust kan komen. Al heeft het warme weer jammer genoeg ook een negatieve impact op mijn gemoed. Na die vreselijk warme zomer was ik zo blij dat de herfst aanbrak, vooral omdat ik me gewoon veel comfortabeler voel in herfst/winterkleren. Kleedjes met een pull daarover en dikke nylonkousen eronder met handige bottines… Ik voel me het best wanneer alles gewoon goed bedekt is.
“Nu de temperatuur weer steeg, was het even kortsluiting in mijn hoofd over wat ik zou dragen om naar buiten te gaan”
Bij hete temperaturen kan je bijna niet anders dan licht gekleed te gaan en dan heb ik het soms moeilijk met mijn lichaam. Al is dat misschien niet zo body positive, het is wel hoe ik me vaak voel in de zomer terwijl ik daar in de koudere seizoenen veel minder last van heb (I blame the patriarchy voor al die onrealistische schoonheidsidealen). Nu de temperatuur weer steeg, was het even kortsluiting in mijn hoofd over wat ik zou dragen om naar buiten te gaan. Gelukkig gaan de temperaturen volgende week alweer dalen en in tegenstelling tot het waarschijnlijk grootste deel van de Belgen mag dat er voor mij snel zijn.
Tot binnen twee weken wanneer het hopelijk weer lekker koud is! 🙂
Lees ook deze blogposts:
- Van student naar werkveld – #1
- Van student naar werkveld – #2
- Dagboek Belgische studente in Washington D.C. – #1
Volg mij ook op Instagram en Facebook om updates te krijgen over mijn blog! Op Instagram deel ik bovendien meer beeldmateriaal en daar krijg je een meer visuele inkijk in mijn leven.