Nadat ik in juni 2021 mijn bachelor in de Journalistiek behaalde, begon ik aan de opleiding Toerisme- en Recreatiemanagement. Nu het laatste academiejaar daarvan is ingegaan, heb ik ook meteen mijn laatste jaar als student in het algemeen ingezet. Wat daarna komt is momenteel nog een vraagteken, maar dat moet allemaal duidelijk worden in de komende maanden. No pressure, right? In deze blogserie neem ik jullie mee in hoe ik mijn laatste jaar als student beleef en intussen antwoorden probeer te vinden over wat ik nadien ga doen.
Leren loslaten
In het vorige deel kon je lezen dat ik het even mentaal zwaar had, maar gelukkig heeft de herfstvakantie me de nodige tijd gegeven om te resetten. Mijn hoofd zit altijd boordevol en als het net dat tikkeltje té vol geraakt, kom ik wel eens in een mentaal dipje terecht. Dat was twee weken geleden het geval. Om er weer uit te geraken, is het voor mij nodig om alles los te laten, vooral de zaken waar ik toch niets aan kan veranderen.
Er gaat geen dag voorbij waarop ik meer bezig ben met de toekomst en het verleden dan met het heden. Ik lig wakker van waar ik naartoe wil en van vroegere keuzes. En of ik wel de juiste keuze maakte met het oog op de toekomst. Dit, terwijl het heden zelf de enige zekerheid is. En eigenlijk loopt alles wel goed als ik enkel naar vandaag kijk. Misschien moet ik dat heden dus meer gaan omarmen en de rest uit mijn hoofd zetten. Want hoe hard ik ook mijn best doe, het verleden en de toekomst liggen buiten handbereik.
“Mijn hoofd zit altijd boordevol en als het net dat tikkeltje té vol geraakt, kom ik wel eens in een mentaal dipje terecht”
Het heeft weer een heel intern denkproces en een beetje tijd vereist, maar uiteindelijk kom ik altijd tot dezelfde conclusie om uit een mentale dip te komen: laat het allemaal los en leef in het heden. Dat is nu doorgedrongen waardoor ik mentaal weer in een rustigere periode zit. Nu hopen dat dit zo blijft en mijn hoofd niet weer stilaan begint te vullen tot ik weer hetzelfde proces doorga. Maar who am I kidding, tuurlijk zal ik weer diezelfde vicieuze cirkel doorgaan. Maar ik geniet alleszins van deze rustigere periode in mijn hoofd zolang ze duurt. 😉
School, Libelle & boeken
Naast leren loslaten, heb ik de afgelopen twee weken enkele lessen van schoolvakken waarvoor een deel zelfstudie nodig was, ingehaald. Ik ben nu weer helemaal bij en ook dat brengt rust. Daarnaast werkte ik natuurlijk ook een dag per week voor Libelle. In de herfstvakantie was het de eerste week waarin ik de taken voor de online-pijler van de Libelle Leesclub volledig in handen had, aangezien de redactrice van wie ik het tijdelijk overneem nu effectief in bevallingsverlof ging. Het was even zoeken, maar de taken liggen me absoluut. En ik merk dat bezig zijn met boeken me ook gewoon blij maakt. Nu ja, als leesfanaat met een passie voor schrijven, is dat natuurlijk niet verwonderlijk. 🙂
“Bezig zijn met boeken maakt me gewoon heel blij”
Deze week ging ik in mijn vrije tijd ook naar de boekvoorstelling van ‘Uit de kast. In de kast’ van Riadh Bahri (journalist/nieuwspresentator bij VRT NWS). De boekvoorstelling vond plaats in de Brusselse bibliotheek Muntpunt, waar trouwens ook mijn eigen boek in de collectie zit. 🙂 Hoewel iedereen zich kon inschrijven om erbij te zijn, waren er toch voornamelijk vrienden en familie van de auteur onder de aanwezigen. Het was zeker interessant om naar zijn verhaal met als rode draad ‘uit de kast komen’ te luisteren. Na de voorleessessie kon je het boek laten signeren dus daar maakte ik ook gebruik van, inclusief fotootje natuurlijk. 🙂 Qua organisatie van het hele gebeuren, moet ik wel opmerken dat de ruimte waar iedereen naartoe moest om iets te drinken te halen en een boek te laten tekenen, véél te klein was waardoor iedereen tegen elkaar gepropt stond. Dat was dus iets minder. Desondanks ben ik er toch nog in geslaagd om me een weg te banen naar de andere kant van de ruimte.
Daar stond Wim De Vilder (Journaalanker) met zijn collega-journalist Stef Meerbergen. En met hen wilde ik natuurlijk ook graag een fotootje. Want ja, journalisten behoren ook tot mijn idolen. 😉 Tot mijn eigen verbazing gingen ze meteen een gesprek met me aan rond journalistiek, wat heel fijn was. Het was een kort gesprek, maar gedurende die tijd luisterden ze allebei heel aandachtig naar wat ik deed in het leven en vroegen ze naar mijn journalistieke ambities. Fijn, hé? Mijn avond was compleet.
Levenslessen
Het boek van Riadh lijkt me heel interessant om te lezen. Ik heb het al in huis, maar moet eerst mijn huidige boek nog uitlezen. Boekenliefhebbers kennen het wel: als je niet eerst iets uitleest voor je aan een volgend boek begint, blijf je met een stapel boeken zitten waarvan je al de helft hebt gelezen maar waarvan je intussen het verhaal deels bent vergeten en je eigenlijk opnieuw moet beginnen. Maar Riadhs boek staat wel als volgende op mijn leeslijstje. Wie weet komt er in één van de volgende blogposts dus nog wel een korte recensie. 😉
Zijn belangrijkste boodschap op de boekvoorstelling was alleszins dat hij hoopt dat niemand ooit nog het gevoel heeft dat die ‘uit de kast’ moet komen. Dat er geen verantwoording meer nodig is over op wie je valt. En ik sluit me daar volledig bij aan. Ik ben me de laatste tijd zelf ook steeds meer bewust van hoe de maatschappij bepaalde normen opdringt en hoe moeilijk het is om daar tegenin te gaan. Deels omdat anderen je keuzes dan minder begrijpen, maar zeker ook omdat er een interne worsteling bij komt kijken omdat het tegen het beeld ingaat dat je zelf altijd meekreeg.
“Om je leven op een authentieke manier te leiden, moet je eerst alles afleren qua traditionele waarden die de samenleving doorheen de jaren heeft opgedrongen”
Tijdens het opgroeien als jong meisje keek ik redelijk wat naar Barbie- en Disneyfilms die uiteindelijk draaien rond het vinden van de prins. Er wordt hierbij een beeld gevormd waardoor je denkt dat een relatie – en dan specifiek met iemand van het andere geslacht – zonder twijfel deel uitmaakt van je toekomst (liefst nog voor het eerst als tiener zelfs). En voeg daar dan ook nog maar samenwonen, trouwen en kinderen krijgen aan toe. Alsof het allemaal een must is terwijl het eigenlijk vooral een persoonlijke keuze moet zijn en helemaal niet zo vanzelfsprekend is. Ik heb het gevoel dat je om je leven te leiden op een authentieke manier en een manier waarop je trouw blijft aan jezelf, eerst alles moet afleren qua traditionele waarden die de samenleving doorheen de jaren heeft opgedrongen.
Wat ik ook heb moeten loslaten, is het standaardbeeld van het studentenleven. Studenten zouden allemaal uitgaan, grote vriendengroepen hebben, gekke dingen doen, graag het huis uit zijn, niet zo veel bezig zijn met hoe goed ze het doen op school… Maar dat klopt helemaal niet. Iedereen is anders en het is ook oké om een student te zijn die wel geeft om goede schoolresultaten en niet houdt van uitgaan. En nee, daarom ben je niet meteen een ‘nerd’ of een ‘saai’ iemand. Iemand zei me ooit: ‘Vergeet niet te genieten van je studententijd hé, Nikita’. En met ‘genieten’ doelde die persoon op uitgaan. Maar voor mij is dat juist verre van ‘genieten’. Ik geniet van andere dingen en dat is ook helemaal oké.
Wat ik mijn ‘jongere ik’ en andere jonge meisjes zou vertellen
Ik had al deze zaken graag geweten toen ik jonger was, want uiteindelijk voelde ik me vaak een buitenbeentje terwijl ik eigenlijk gewoon trouw bleef aan mezelf. En dat is helemaal niets negatiefs. Via mijn vrijwilligerswerk als taalbuddy zie ik dat de tijden jammer genoeg nog niet veranderd zijn. Een van de meisjes die ik begeleid met Nederlands nam me in vertrouwen en vertelde me dat ze uitgesloten wordt door haar ‘vriendinnen’. Ze vertelde dat ze zich niet goed in haar vel voelt en dat ze steeds bewust buiten zaken die er in haar ‘vriendengroepje’ gebeuren, wordt gehouden. Hoe hard ze ook haar best doet, ze accepteren haar niet als deel van de groep en dat is pijnlijk, zei ze al huilend.
Ik vond het eerst vooral opmerkelijk dat ze mij in vertrouwen nam hierover en niet een juf die er altijd is. Ik ben er immers maar één voormiddag per week en heb daarbij geen achtergrond in lesgeven of leerlingenbegeleiding. Ik probeer gewoon iets leuks van mijn sessies te maken om de kinderen meer vertrouwd te maken met het Nederlands en zich zelfverzekerder te voelen om zich uit te drukken. Maar blijkbaar vond ze ergens wat herkenning in mij en dacht ze dat ik het wel zou begrijpen. En dat klopt, ik weet wat ze doormaakt.
“Blijkbaar vond het meisje dat ik begeleid als taalbuddy ergens wat herkenning in mij en dacht ze dat ik het wel zou begrijpen. En dat klopt, ik weet wat ze doormaakt.”
Het jammere is dat ik haar geen magische oplossing kan aanreiken en ook niet kan beloven dat het beter wordt met de jaren. Maar je kan je wél beter in je vel gaan voelen, geleidelijk aan beseffen dat er niets met je scheelt en begrijpen dat het geen echte vrienden zijn als je jezelf in bochten moet wringen om er nog maar een beetje bij te horen. Dat heb ik haar ook verteld en ik heb haar aangeraden om open te staan voor nieuwe vriendschappen met leerlingen die ze nog niet zo goed kent. Zelf zag ze het niet zitten om gesprekken te hebben met het CLB omdat ze in het verleden blijkbaar een situatie voor het meisje in haar ogen erger hadden gemaakt door met de zogenaamde vriendinnetjes te gaan praten.
Ik weet zelf ook uit ervaring dat niemand uiteindelijk kan helpen als je uitgesloten wordt en dat het inderdaad beter is als leerkrachten of begeleiders zich er niet te veel mee gaan bemoeien. Het meisje wilde gewoon een luisterend oor en ik ben blij dat ik haar dat kon geven (ik heb haar natuurlijk ook verteld dat ze op elk moment een juf kan aanspreken als ze het moeilijk heeft op een moment dat ik er niet ben en heb de klasjuf discreet ingelicht zodat ze tenminste weet wat er gaande is, mocht de situatie erger worden). Alleen was het voor mij ook wel pijnlijk om te horen hoe cruel het er nog steeds aan toegaat. Ik hoop alleszins enorm dat het meisje haar weg vindt en uiteindelijk weer met een positief gevoel naar school zal kunnen gaan.
Zalige koude dagen
In de vorige blogpost las je, tot slot, dat ik het wat moeilijk had met de temperaturen die zo hoog waren voor het najaar. Intussen is het koude weer gelukkig teruggekomen. Alsof de rust op vlak van het weer net als in mijn hoofd is teruggekeerd. En dus volgden er al enkele zalige herfstwandelingen met alle bijhorende typerende geuren en kleuren van het seizoen. Ik haalde ook mijn fleece pyjama al uit de kast, nog nét niet die met de rendiertjes erop. 😉 Een zachte, warme fleece die comfort brengt in de koude dagen… Zo mag ook mijn gemoedstoestand nog een tijd blijven aanvoelen, als een zachte fleece waarop ik altijd kan terugvallen.
Lees ook deze blogposts:
Volg mij ook op Instagram en Facebook om updates te krijgen over mijn blog! Op Instagram deel ik bovendien meer beeldmateriaal en daar krijg je een meer visuele inkijk in mijn leven.