Nadat ik in juni 2021 mijn bachelor in de Journalistiek behaalde, begon ik aan de opleiding Toerisme- en Recreatiemanagement. Nu het laatste academiejaar daarvan is ingegaan, heb ik ook meteen mijn laatste jaar als student in het algemeen ingezet. Wat daarna komt is momenteel nog een vraagteken, maar dat moet allemaal duidelijk worden in de komende maanden. No pressure, right? In deze blogserie neem ik jullie mee in hoe ik mijn laatste jaar als student beleef en intussen antwoorden probeer te vinden over wat ik nadien ga doen.
Grenzen stellen
De afgelopen twee weken waren gevuld met redelijk wat stress. Ik merkte immers dat de werklading voor mijn studentenjob te zwaar was voor de ene dag per week waarop ik werk. Ik kreeg onmogelijk alles klaar binnen die dag en werkte dus buiten de uren verder. Anderen zouden misschien stoppen zodra hun werkdag erop zit en de taken dan niet afwerken. Maar de perfectionist in mij kan dat niet.
Ik ben iemand die heel erg bezig is met de kwaliteit van het werk dat ik aflever. Ik wil alles zo goed mogelijk doen en wil perfectie zo goed mogelijk benaderen. Maar dat zorgt er ook voor dat ik constant een druk op mezelf leg en soms niet zo goed ben in mijn grenzen stellen. Ik laat er eigenlijk eerst over gaan, voor ik besef dat ik moet ingrijpen. En dat was ook nu het geval. Ik stelde andere zaken buiten mijn werk als jobstudent uit om toch maar mijn taken – buiten mijn uren dus – kwaliteitsvol te kunnen afwerken.
“Ik ben niet zo goed in mijn grenzen stellen. Ik laat er eigenlijk eerst over gaan, voor ik besef dat ik moet ingrijpen.”
Maar zo kon het niet blijven doorgaan en dus vroeg ik om iets uit mijn takenpakket te halen zodat mijn werklading in het vervolg wel mogelijk zou blijven binnen één dag. Voor mij is het moeilijk om dit te vragen, want ik voel me dan al snel alsof ik faal. Alsof ik misschien te traag werk of gewoon niet goed genoeg ben. Terwijl ik eigenlijk wel weet dat dat helemaal niet klopt. Maar daar moet ik me op zo’n momenten wel even terug aan herinneren. Uiteindelijk bleek het ook helemaal geen probleem om iets kleins uit mijn pakket te halen en had ik me dus eigenlijk zorgen gemaakt om niets.
Mijn professionele toekomst
Het is wel zo dat ik elke dag bezig ben met mijn werk, is het niet fysiek dan is het wel mentaal. Maar dat is omdat ik het belangrijk vind en ermee inzit. Mijn werk beschouw ik als een verlengde van mezelf terwijl ik daar eigenlijk meer een lijn tussen zou moeten trekken. Want als ik dat nu als jobstudent al niet kan, wat gaat dat dan geven als ik effectief permanent aan het werk ben… Maar ja, net als iedereen ben ik een work in progress.
“Mijn werk beschouw ik als een verlengde van mezelf terwijl ik daar eigenlijk meer een lijn tussen zou moeten trekken.”
Intussen heb ik op school alleszins wel een vleugje goed nieuws gekregen. Ik heb immers uiteindelijk toch nog een vrijstelling gekregen voor een vak waardoor ik nu nog maar zes in plaats van zeven vakken opneem dit academiejaar. Dat is dus een meevaller. In het begin van het academiejaar vond ik het vervelend dat ik die weinige vakken verspreid over het hele academiejaar moet opnemen in plaats van gebundeld in een semester. Het voelde alsof ik werd tegengehouden om de volgende stap in mijn leven te zetten. Maar ik moet zeggen dat ik nu toch wel blij ben dat ik nog niet permanent hoef te gaan werken na Nieuwjaar. Ik kan dat doen naast mijn studie als ik toevallig bots op mijn droomjob, maar ik kan ook gerust wachten tot wanneer ik definitief ben afgestudeerd.
Dat is een geruststelling, want ik twijfel immers steeds meer over wat ik nu eigenlijk exact wil gaan doen. Dat ik een deeltijdse vaste job wil vinden en daarnaast als zelfstandige in bijberoep minstens deels in de journalistieke sector aan de slag wil gaan, daar ben ik vrij zeker van. Maar over de exacte invulling twijfel ik nog. Ik vind veel zaken wel leuk om te doen. Deze week had ik voor het vak Meetings Industry een uitstap naar Brugge om onder meer congreslocaties te gaan bekijken en eigenlijk vind ik die sector van het zakelijk toerisme en events plannen ook wel interessant. Er zijn dus heel veel opties. En hoewel ik graag alles al zou weten, moet ik me erbij neerleggen dat dat gewoon niet kan en dat ik het op mij moet laten afkomen.
Laatste weken taalbuddy
Omdat ik niet goed weet wat er op me afkomt en wat mijn leven na Nieuwjaar gaat brengen, heb ik alleszins besloten om mijn vrijwilligerswerk als taalbuddy niet verder te zetten na de wintervakantie. Ik ga nu nog twee keer en dan is dat hoofdstuk dus ook voorbij. De kinderen vonden het jammer dat ik aankondigde dat ik ermee ga stoppen, maar ze begrepen het ook. En nog geen minuut later waren ze toch alweer over iets anders aan het vertellen en leken ze het al vergeten te zijn. 😉
Met een deel van de leerlingen sprak ik afgelopen donderdag over het thema ‘muziek’. Het ging tijdens het gesprek ook deels over concerten en of ze daar al naartoe waren geweest. Ze kaatsten de vraag dan terug naar mij en vroegen me wanneer ik mijn eerste grote concert had. Ik vertelde hen dat dit het concert van Justin Bieber was toen ik 12 of 13 was, je weet wel, in het ‘Baby’-tijdperk. Dat liedje kenden ze blijkbaar toch, maar ze deden het uitschijnen alsof dat al héél oud is… Voor hen is dat natuurlijk zo, maar ik besefte opeens dat ik klonk alsof ik over ‘de goede oude tijd’ vertelde. Toch wel grappig dat je dat gevoel al kan hebben op je 22ste.
Dubbele standaarden
Voor de rest voelde ik me de afgelopen twee weken toch wat te maken krijgen met dubbele standaarden. Ik maak er geen geheim van dat het heel moeilijk is om als beginnende auteur mijn publiek te vinden. Mijn debuutroman ‘Op zoek’ is nu een dik jaar uit en het is moeilijk om de verkoop op gang te houden. Mijn boek heeft absoluut nog niet slecht verkocht, zeker voor een debuutroman van een onbekende naam. Maar er kruipt veel werk en moeite in om de verkoop niet te laten uitdoven nu de piek voorbij is. Zo ben ik intussen dan toch maar wat actiever geworden op TikTok (volg me hier 😉 ) aangezien boeken daar erg leven (#BookTok) en ik probeer mijn boek ook nog bij nieuwe boekhandels binnen te krijgen. Zo ligt mijn boek sinds een tijdje bij BOEK!, de nieuwste boekhandel in Halle.
“Wat mij betreft is mijn boek een succesverhaal geworden, want het is een superervaring die ik niet had willen missen.”
Ik ben trots op het werk dat ik hier allemaal voor doe en zeker als dat werk loont. Maar ik heb het gevoel dat veel mensen het feit dat ik een boek uitbracht niet als iets bewonderenswaardigs zien. Ik wil zeker niet zeggen dat niemand bewondering toonde of enthousiast was wanneer ik aankondigde dat mijn boek uit was, maar al van bij de start kreeg ik enkele opmerkingen die ik niet had verwacht. ‘Jij ook al, iedereen brengt tegenwoordig precies een boek uit’, ‘oei, boeken worden toch niet meer gelezen’, ‘ik wil wel een boek kopen uit sympathie, want je zal er wel niet veel verkopen’… Het zijn zaken die ik talloze keren heb gehoord. Soms gingen mensen er gewoon van uit dat het sowieso op niet veel zou uitdraaien en geen succes ging worden. Alsof dat de enige mogelijkheid was. En ik haat het als ik word onderschat.
Eerst en vooral: wat mij betreft is mijn boek een succesverhaal geworden, want het is een superervaring die ik niet had willen missen en het gevoel wanneer iemand mijn boek leest en iets laat weten, is gewoon fantastisch. Ik ben ook dankbaar voor iedereen die wél interesse toont en het oprecht spannend vindt voor mij. Maar anderzijds had ik wel gehoopt dat meer mensen in mijn succes geloofden. Intussen heb ik begrepen dat het deels met dubbele standaarden te maken heeft. Zo is er een vroegere – mannelijke – klasgenoot die zelf ook is verdergegaan in de wereld van schrijven, gedichten specifiek. En ik heb het gevoel dat veel mensen – ook gemeenschappelijke kennissen – hem veel meer lof geven om zijn schrijfsels.
“Alsof het bij een vrouw die een heel goddamn boek schrijft, maar vanzelfsprekend is. Maar als een man een gedicht schrijft, is het van ‘ooh’ en ‘wauw’.”
Alsof het bij een vrouw die een heel goddamn boek schrijft, maar vanzelfsprekend is. Maar als een man een gedicht schrijft, is het van ‘ooh’ en ‘wauw’. Een man wordt in onze samenleving op alle vlakken al opgehemeld voor het absolute minimum, terwijl vrouwen zich in alle bochten moeten wringen om een beetje appreciatie te krijgen. Het wil nu lukken dat die vroegere klasgenoot een gedicht schreef dat te zien is op de vitrine van de boekhandel waar mijn boek ook verkrijgbaar is. Hij heeft daar op sociale media heel veel positieve reacties op gekregen terwijl dat als ik deelde dat mijn boek er verkrijgbaar is, de reacties toch beperkt bleven. En dan was ik wel even gefrustreerd. Logisch toch?
Vriendschappen
Tegelijkertijd heb je naast de dubbele standaarden bij mij ook het element dat ik gewoon niet echt hechte vrienden heb die helemaal mee zijn met mijn leven of een vriendengroep waarin elkaars overwinningen worden gevierd. En dat doet wel eens pijn. Ik heb wel enkele mensen waarmee ik af en toe digitaal contact heb, maar echt van die onvoorwaardelijke vriendschappen heb ik niet. En over een gebrek aan vriendschappen wordt heel weinig gepraat in onze samenleving. Als je erover praat, word je ook al snel bestempeld als ‘vreemd’. Maar eigenlijk komt het veel meer voor dan de samenleving wil accepteren.
“Ik heb wel enkele mensen waarmee ik af en toe digitaal contact heb, maar echt van die onvoorwaardelijke vriendschappen heb ik niet.”
Zeker niet iedereen heeft van die hechte vriendschappen zoals in de films en als je die nog niet hebt als je studies er (zo goed als) op zitten, ligt er eigenlijk weinig beterschap in het verschiet vrees ik. De meeste hechte vriendengroepen zijn immers al gevormd tegen dan en die zitten niet meteen op ‘indringers’ te wachten. Tegelijkertijd zijn de meeste mensen die ‘hun groep’ dan nog niet gevonden hebben, redelijk op zichzelf gesteld. Ook ik hoef echt niet constant gezelschap te hebben. Ik ben graag alleen en geniet er ook van dingen alleen te doen. Maar op sommige momenten is het wel eens eenzaam omdat het voelt alsof je voor niemand buiten je familie echt iets betekent en het niemand iets kan schelen wat je doormaakt.
Lang heb ik gedacht dat ik hier alleen mee zat, maar dan besefte ik dat het gewoon een taboe is. Vandaar dat ik over alles wat in me omgaat ook zo eerlijk schrijf hier op mijn blog. Intussen heb ik mondeling en via privéberichtjes al meerdere reacties gekregen van mensen die zich herkennen in wat ik schrijf en blij zijn dat ze niet alleen zijn met die gevoelens. En dat doet deugd. Misschien kan een volgende stap zijn dat jullie, mijn lezers, ook iets hieronder in een publieke reactie achterlaten (eventueel anoniem, maar evengoed met naam) zodat we van elkaar zien dat er effectief nog anderen zijn die zich zo voelen. En je gehoord en gezien voelen, kan enorm veel betekenen.
Lees ook deze blogposts:
Volg mij ook op Instagram en Facebook om updates te krijgen over mijn blog! Op Instagram deel ik bovendien meer beeldmateriaal en daar krijg je een meer visuele inkijk in mijn leven.