Nadat ik in juni 2021 mijn bachelor in de Journalistiek behaalde, begon ik aan de opleiding Toerisme- en Recreatiemanagement. Nu het laatste academiejaar daarvan is ingegaan, heb ik ook meteen mijn laatste jaar als student in het algemeen ingezet. Wat daarna komt is momenteel nog een vraagteken, maar dat moet allemaal duidelijk worden in de komende maanden. No pressure, right? In deze blogserie neem ik jullie mee in hoe ik mijn laatste jaar als student beleef en intussen antwoorden probeer te vinden over wat ik nadien ga doen.
Een onverwachte uitnodiging
Sinds vorige blogpost leek er eerst niet zo veel te gebeuren, maar dat veranderde toen de post vorige week kwam. Ik krijg normaal niet veel post, maar deze keer zat er een kaartje in de brievenbus dat gericht was aan mij. Het handschrift op de enveloppe herkende ik meteen dus ik wist dat het van mijn vader kwam met wie ik geen contact meer heb. Nogal vroeg voor een kerstkaartje, dacht ik. Toen ik de enveloppe opendeed, zag ik dat er zowel een kaartje als begeleidende brief in zat. Daardoor dacht ik dat het misschien een overlijdensbrief was, want enkele familieleden langs zijn kant hebben intussen toch ook al een gezegende leeftijd bereikt. Maar nee, dat was het ook niet.
Het was pas toen ik het stickertje met ‘wij gaan trouwen’ zag, dat ik besefte dat het over iets helemaal anders ging: een huwelijksuitnodiging. Mijn vader gaat dus ongeveer 20 jaar nadat mijn mama en hij uit elkaar gingen, hertrouwen. En hij krijgt er ook meteen drie (of vier, ik weet het niet goed want ik heb er geen contact mee) pluskinderen bij. In eerste instantie moest ik wat lachen met de boodschap dat hij ‘de volgende stap in hun liefde’ (zijn woorden) gaat vieren. Ik denk dan: waarom zou je nog hertrouwen na zo’n verschrikkelijke vechtscheiding achter de rug te hebben? Goed voor hem dat hij nog in de liefde gelooft, natuurlijk, maar ik vind het zelf wat vreemd.
“Mijn vader gaat ongeveer 20 jaar nadat mijn mama en hij uit elkaar gingen, hertrouwen. En hij krijgt er ook meteen drie pluskinderen bij.”
Ik voelde bij het zien van het kaartje vooral verwarring en wist niet goed waar ik dit moest plaatsen. Als er voor elk beetje informatie een zone in je hersenen bestaat, ontbrak er bij mij toch een voor dit nieuws. Was ik triest, blij, boos… Ik weet het niet. Want wat moest ik hier nu mee? Zou ik gaan? Nee. Dat was meteen duidelijk. Er staat sowieso al een reis gepland en ik zit op het moment van zijn trouw nog op het vliegtuig van Kopenhagen terug naar België. Dus dat was snel voor mij beslist. Het is eigenlijk grappig, eerst was het plan immers om een dag minder naar Kopenhagen te gaan. Maar zelf stond ik er toch op om toch een dag langer te blijven, want dat leek me beter. Was het het lot dat me in die richting duwde? Wie weet.
“Als er voor elk beetje informatie een zone in je hersenen bestaat, ontbrak er bij mij toch een voor dit nieuws.”
Voor de mensen die de voorgeschiedenis niet kennen, zal het misschien vreemd overkomen dat ik er geen behoefte aan heb om naar mijn vaders huwelijk te gaan. Maar mocht je een beetje willen weten wat er allemaal gebeurd is, kan je dat lezen in deze open brief die ik enkele jaren geleden schreef aan mijn vader. Familie is hij voor mij niet en eigenlijk nooit echt geweest. Het is ook al bijna tien jaar geleden dat ik wegliep bij hem, waarna ik er gelukkig geen tijd meer heb moeten spenderen (na jaren van rechtszaken).
Verwarring
Dat hij nu gaat hertrouwen is voor mij vooral verwarrend omdat ik me afvraag hoe zijn huwelijk en de relatie met zijn pluskinderen gaat zijn. Heeft hij net als bij mijn mama vroeger tot nu toe een rol gespeeld en gaat zijn ware karakter voor zijn nieuwe vrouw ook pas na het huwelijk bovenkomen? Of is zijn nieuwe vrouw gewoon iemand die onderdrukt is en wél altijd luistert naar een man en doet wat hij zegt? En welke rol zou hij eigenlijk voor deze kinderen spelen? Gaat hij hen ook het leven moeilijk maken of zullen zij wél een vaderfiguur (al is het dan als plusvader) krijgen? En als dat zo is, waarom kon hij dat voor mij dan niet zijn?
Ik vraag me ook af wat hij aan zijn nieuwe vrouw heeft gezegd over de situatie met mij en over zijn scheiding. Mocht ik in haar plaats staan, zou ik toch eens contact opnemen met de ‘vervreemde dochter’ om het verhaal te dubbelchecken voor het huwelijk plaatsvindt… Ik geloof zelf niet echt dat mensen zo hard kunnen veranderen, zeker niet als ze hun fouten uit het verleden niet erkennen.
Ik denk dat mijn vader nog steeds niet beseft hoeveel pijn hij mij heeft aangedaan. In zijn brief schreef hij dat hij gerust het verleden wil laten voor wat het is. Dat is natuurlijk een makkelijke uitweg voor hem, maar daar ben ik niets mee. Oprechte excuses zijn er nooit gekomen en hoewel dat de pijn niet zou wegnemen, zou enkel dat voor mij een signaal zijn dat hij geëvolueerd is.
Schrijven uit noodzaak
Aangezien ik niet vond dat ik het kon maken om geen reactie te sturen, heb ik hem uiteindelijk in een kort berichtje gefeliciteerd met zijn nieuwe gezin en laten weten dat ik niet bij zijn huwelijk zal zijn. Zo, dat was dat weer. Uiteindelijk heb ik door na te denken over wat het met me deed alleszins een plekje gevonden in mijn hoofd om het op te slaan en te categoriseren. En dat beschouw ik nu ook als afgesloten.
“Schrijven is voor mij niet alleen een hobby, maar ook een noodzaak om mijn gevoelens te plaatsen.”
Dat ik het vrij snel een plek heb kunnen geven, is zeker dankzij het feit dat ik alles wat door me heenging heb neergeschreven. Meteen na het ontvangen van de uitnodiging ben ik immers achter mijn pc gekropen om mijn gevoelens op dat moment uit te typen. Schrijven is voor mij niet alleen een hobby, maar ook een noodzaak. Zonder mijn gevoelens neer te pennen, zou ik mijn gedachten niet zo op een rijtje kunnen zetten als nu en zou ik veel inzichten doorheen de jaren niet gekregen hebben. Ik ben alleszins blij dat ik weet dat dit voor mij werkt.
Afgesloten hoofdstuk als taalbuddy
Voor de rest sloot ik deze week ook mijn hoofdstuk als vrijwilliger in de lagere school af. Sinds september begeleidde ik wekelijks een voormiddag leerlingen uit het 4de, 5de en 6de leerjaar met hun Nederlands. De juffen op school hadden beslist welke kinderen de extra hulp konden gebruiken, ik had er 15 in totaal en ze kwamen telkens in groepjes van drie bij mij. De meeste van die leerlingen spreken thuis een andere taal, dat gaat van Frans en Spaans tot Roemeens, Oekraïens en zelfs minder bekende Afrikaanse talen. En vaak spreken ze dan nog eens verschillende talen afhankelijk van de ouder.
Dat ze het dan een beetje moeilijker hebben met elke taal afzonderlijk, zoals het Nederlands, is begrijpelijk. Enkele leerlingen komen ook uit het Brusselse en worden specifiek naar de Vlaamse rand naar school gestuurd om aan hun Nederlands te werken. Voor later is dat denk ik zeker een goede beslissing, maar op dit moment is dat voor de leerlingen natuurlijk niet altijd even leuk. Met mijn ’taalbuddy’-sessies heb ik alleszins geprobeerd om het vergaren van nieuwe woordenschat toch een beetje leuk te maken voor hen.
“Wat ik wel confronterend vond, is de rugzak en de zorgen die veel kinderen al meedragen op die jonge leeftijd.”
Zo goed als al mijn groepjes hebben aangegeven dat ze het leuk vonden en er wekelijks naar uitkeken om wat met mij te babbelen. Logisch, want ze kregen van mij geen huiswerk en ze mochten even uit de les gaan. 😉 Voor hen voelde het spreken niet als ‘les krijgen’ en dat was ook de bedoeling. Het doel was vooral hen meer spreekkansen te geven, wat moeilijker is als je in een volle klas zit. Door die gesprekken ben ik natuurlijk stilaan ook meer over hen te weten gekomen. Over wat hun achtergrond is en wie ze zijn als persoon. En wat ik wel confronterend vond, is de rugzak en de zorgen die veel kinderen al meedragen op die jonge leeftijd.
Een zware rugzak
Zo was er iemand die al in de winkel van zijn ouders werkt op woensdagnamiddag en op zaterdag (en niet gewoon een beetje helpen, echt werken), terwijl hij nog maar 10 jaar is. En dan was er ook een meisje dat zich constant zorgen maakt om haar papa die bij de politie werkt, zeker nadat een agent onlangs werd doodgestoken in zijn politiewagen. Verder merkte ik dat de kinderen in de lagere school eigenlijk al geconfronteerd worden met zaken die niet zouden mogen op die leeftijd. Velen onder hen zitten al op sociale media terwijl ze de minimumleeftijd eigenlijk nog niet bereikt hebben. En wat ze daar zien, wordt niet gefilterd. Zo spreken ze over bloederige video’s die ze zagen, geweld en zelfs pornografische beelden.
“Veel leerlingen zitten al op sociale media terwijl ze de minimumleeftijd eigenlijk nog niet bereikt hebben. En wat ze daar zien, wordt niet gefilterd.”
En dat beïnvloedt ook deels hun gedrag. Zo was er een klasgenoot van ‘mijn’ leerlingen die blijkbaar de meisjes uit de klas al met vormen aan het tekenen was tijdens de les en obscene gebaren maakte naar hen. Ik vind dat zo triest om dat te horen, want het gaat over 9- tot 11-jarigen… Wat moet daar dan later van worden? En ik heb uiteindelijk geen idee of die leerling buiten de school de nodige begeleiding krijgt. Voor de duidelijkheid: ik heb altijd gecheckt bij de juffen of ze op de hoogte waren van een bepaalde problematiek en dat was ook meestal het geval. Maar vaak is er dus jammer genoeg niet veel dat zij kunnen doen.
Eén van hen
Het was natuurlijk zeker niet altijd allemaal zo zwaar, er waren ook luchtige momenten en ik vond het fijn om wekelijks eens op kindermaat te praten. Door met hen om te gaan, viel soms de druk van de rest van het leven even weg. Voor kinderen is de wereld doorgaans veel simpeler dan wij die zien en dat helpt om te relativeren. Tijdens mijn laatste sessie vroeg een leerling me waarom ik altijd lach als ik met hen praat, dat zegt genoeg over dat ik het wel fijn vond om te doen denk ik dan. 🙂
Al was een voormiddag per week wel meer dan genoeg, want ik kan totaal geen klas onder controle houden… Ik heb voor de kinderen eigenlijk bijna geen gezag, ze zeiden me ook meermaals dat ik ‘zo vriendelijk ben’. Ze zagen me eigenlijk meer als ‘één van hen’ dan als een gezaghebbende. En voor wat ik deed, was dat goed. Maar ik zou dus zeker niet voltijds als leerkracht zo’n groep kinderen in toom kunnen houden. En daar heb ik trouwens ook geen achtergrond in, enkel mijn passie voor de Nederlandse taal was mijn drijfveer om me aan te melden als ’taalbuddy’.
Voldoening
Dat ik dit onbetaald deed als vrijwilliger vond ik ook helemaal niet erg, want ik heb er veel voldoening uitgehaald en het is een fijne nieuwe ervaring geweest. Het heeft op een manier ook mijn wereldbeeld verbreed en ik ben dankbaar dat ik zo snel aanvaard werd door de kinderen. Dat een meisje me ook in vertrouwen nam over dat ze uitgesloten werd, zoals je in deel 4 al kon lezen, vond ik absoluut opmerkelijk omdat ze me tenslotte nog niet lang kende maar dus wel herkenning vond in mij.
“Dat ik dit onbetaald deed als vrijwilliger vind ik helemaal niet erg, want ik heb er veel voldoening uitgehaald en het is een fijne nieuwe ervaring geweest.“
Gelukkig gaat het intussen alweer beter met het meisje en accepteerden haar vriendinnen haar opnieuw beter. Intussen voelde ze zich, samen met de andere leerlingen uit het 6de leerjaar, zelfs al bijna té cool om nog veel met mij te praten. Ze gaan volgend jaar naar het middelbaar en dus zaten ze precies al wat in hun puberfase waarin ze niet al te veel serieus kunnen nemen en een gesprek met een volwassene (ik) al snel ‘awkward’ (hun woorden) vinden. Ach ja, ik hoop gewoon dat op zijn minst iets van wat ik hen heb bijgeleerd, is blijven hangen. Dan ben ik al blij. 🙂
Als afscheid hadden enkele juffen afgelopen donderdag enkele kaartjes en kleine cadeautjes voorzien, wat heel lief was. Je geapprecieerd voelen voor wat je doet, is immers een heel fijn gevoel. Het hoofdstuk is nu afgesloten, maar ze hebben beloofd me op de hoogte te houden van evenementen op school en gezegd dat ik altijd welkom ben. Dus wie weet zie ik iedereen ooit nog wel eens terug. 🙂
Er even tussenuit
Komende woensdag vertrek ik op citytrip naar Kopenhagen, dus daar lees je in de volgende blogpost binnen twee weken meer over. Het gaat goed doen om er even tussenuit te zijn en ik heb me voorgenomen om geen sociale media te gebruiken en geen werk- of schoolmail te checken zolang ik daar ben. Ik wil er immers echt eens volledig uit zijn zonder de druk van het dagelijkse leven. En ik hoop natuurlijk geen vertragingen te hebben door de eventuele sneeuw of stakingen op de luchthaven… Fingers crossed alleszins en hopelijk kan ik dan een mooie reiservaring delen in de volgende blogpost. Tot dan! 🙂
Lees ook deze blogposts:
Volg mij ook op Instagram en Facebook om updates te krijgen over mijn blog! Op Instagram deel ik bovendien meer beeldmateriaal en daar krijg je een meer visuele inkijk in mijn leven.