Van 21 januari tot 30 april 2022 bevind ik me in D.C. voor een voltijdse stage in combinatie met enkele (avond)cursussen en verblijf ik samen met allemaal (internationale) studenten in ‘The Washington Center’. In deze blogserie neem ik je mee door alle ups en downs en vertel ik je ongefilterd hoe het gaat hier in de Amerikaanse hoofdstad.
Een week van reflectie
Het was weer een week van veel wachten. Wachten op het naar huis keren. Het is frustrerend om zo mijn dagen door te gaan, maar er is echt niet veel anders meer te doen. Ik werkte om mijn tijd toch op te vullen naast mijn stagetaken aan reflectieverslagen en andere opdrachten die ik moet afleveren voor The Washington Center. Maar ja, van reflecteren word je nu ook niet bepaald heel blij, misschien zelfs eerder wat weemoedig. Al kan ik ook zien dat ik zeker gegroeid ben door deze ervaring. En daarbij deed ik ook weer enkele leuke uitstapjes waar ik van genoot!
Maandag 11 april 2022 (dag 81)
Voor ik begin met maandag te bespreken, is er nog heel goed nieuws over zondag dat ik kan delen. In de namiddag keek ik of ik mijn vlucht van 30 april kon vervroegen naar vrijdag de 29ste. Ik zou immers anders nog een hele dag moeten wachten om terug naar huis te keren en dat zou er echt te veel aan zijn aangezien ik me nu al meer dan klaar voel om naar huis te gaan. En ik kon dus inderdaad kosteloos omboeken! Wat een gelukzalig gevoel! Dat dagje minder in het aftellen komt echt als geroepen. Nu ben ik niet meer 100 dagen in D.C., maar kom ik op de 100ste dag in de ochtend thuis aan! 🙂
Deze week begon dus nog met een goed gevoel na gisteren. En gelukkig dat hierdoor mijn gemoed wat beter zit, want ik werk de hele week remote en dat werkt daar na een tijd toch op in, weet ik uit ervaring. Ik had ook enkel vandaag nog meetings, de rest van de week zou ik helemaal geen contact meer hebben met collega’s. Ik zou dus in principe goed kunnen doorwerken deze week, mocht ik de workload hebben om die tijd ook effectief op te vullen… Ik werk nog steeds enorm vooruit waardoor ik tegen het einde van deze week eigenlijk met alle taken die ik momenteel heb, klaar kan zijn. Ik vraag me dus af wat ik de komende twee weken nog ga doen… Maar ja, zorgen voor later zeker?
Dinsdag 12 april 2022 (dag 82)
Vandaag ging ik in de ochtend voor ik aan mijn werkdag begon even boodschappen doen. Ik had via mijn savings card van Giant enkele digitale kortingsbonnen ontvangen en kon een gratis pak bagels krijgen. Dat was een meevaller dus aan de kassa liet ik de bon zien, waarop de kassierster me gewoonweg negeerde. Ik vroeg nogmaals of ze mijn bon wilde scannen, maar ze zei me gewoon uit de hoogte: ‘that’s 20 dollars and one cent miss.’ Het is blijkbaar echt te veel gevraagd van mensen in de supermarkt om gewoon hun werk te doen. Het gezegde ‘klant is koning’ bestaat hier niet.
Je mag hier in de winkel al blij zijn als je geen paar rollende ogen naar je toe hebt gekregen van het personeel.
Je mag al blij zijn als je geen paar rollende ogen naar je toe hebt gekregen van het personeel. De beste optie? Niets vragen aan het winkelpersoneel, je komt er toch niets verder mee. Een vorige keer vroeg ik eens waar ik een bepaald product kon vinden, waarop het antwoord was ‘I don’t know‘ terwijl ze niet eens opkeek… Eigenlijk is er niets leuks aan winkelen hier: je hebt onvriendelijke mensen en dure prijzen. Maar goed, ik had nu wel mijn zak croissantjes en een doos donutbolletjes gevuld met framboos (en de bagels natuurlijk ook maar dan voor een kleine 5 dollar in plaats van gratis) en daar werd ik toch al meteen wat blijer van. 😉 Zo wordt eten tegenwoordig het hoogtepunt van mijn dag…
Woensdag 13 april 2022 (dag 83)
Zowel vandaag als maandag volgde ik een livecursus in het Career Readiness Program rond DEI (diversity, equity & inclusion). Ik heb in dit onderwerp drie vereiste cursussen gevolgd en zou daarvan dus nu een certificaat moeten krijgen. Tenminste, ik moest ook nog een essay schrijven over wat ik hieruit meeneem dus dat deed ik ook maar meteen. Ik werkte vandaag ook mijn eindreflectie over mijn tijd in D.C. af en zo zit dat er dus ook alweer op. Ik ben dus stilaan alles aan het afwerken, maar al dat reflecteren heeft niet bepaald een positief effect op mijn gemoedstoestand. Hoewel ik zeker dingen heb geleerd door een trimester in D.C. te zijn, was dit helemaal niet zo leerrijk als de bedoeling was. Ik heb door me zo lang alleen in het buitenland te bevinden wel wat over mezelf geleerd en over hoe ik mijn toekomst zie, wat zeker belangrijk is. Maar door TWC (dus de avondcursus en het Career Readiness Program) zelf heb ik niet echt veel bijgeleerd en dat blijft jammer. Er waren zeker af en toe interessante delen, zoals stukjes van de DEI-cursussen, maar het is nu ook niet dat die echt een grote meerwaarde waren.
Drie jaar geleden zat ik in mijn eerste jaar journalistiek en wist ik nog niet goed wat ik juist wilde doen in de toekomst. Intussen weet ik wel wat ik wil en ben ik oprecht trots op en blij met het pad dat ik heb afgelegd.
Vandaag was het verder exact drie jaar geleden dat ik op citytrip was in New York, niet zo ver van hier. Ik bevond me toen een weekje aan deze kant van de oceaan en had toen nooit kunnen denken of dromen dat ik hier opnieuw naartoe zou komen voor zo’n lange tijd. Maar het was wel omdat mijn reisje naar de wereldstad zo was meegevallen dat ik het aandurfde om in deze context naar Washington D.C. te komen. New York was mijn eerste keer in Amerika en ik zou dit niet hebben gedaan mocht ik voordien nog nooit op dit continent geweest zijn. Ik vind het ook belangrijk om te erkennen hoe ver ik ben gekomen. Drie jaar geleden zat ik in mijn eerste jaar journalistiek en wist ik nog niet goed wat ik juist wilde doen in de toekomst (journalistiek was de enige richting die me op zijn minst genoeg aansprak om me drie jaar mee bezig te houden). Intussen weet ik wel wat ik wil en ben ik oprecht trots op en blij met het pad dat ik heb afgelegd. En zeker na dit avontuur zijn er nog enkele zaken duidelijk geworden. Zo weet ik dat ik zeker geen permanente internationale carrière wil nastreven. Dat was voordien altijd wel een optie in mijn hoofd (daarom dat deze ervaring me ook zo aansprak), maar nu ik ervan heb kunnen proeven, is me wel duidelijk geworden dat dit niet het pad is dat ik wil afleggen.
Uitdagingen aangaan is altijd heel belangrijk geweest voor mij. Ik heb alles geprobeerd en ben blij dat ik van verschillende zaken heb kunnen proeven, maar ik wil nu gewoon genieten van wat ik in België heb en daar een zekere rust in vinden.
Ik ben me door hier zo lang te zijn gewoon nog meer bewust van alles wat ik in België heb: een warme thuis, een goed leefbare samenleving (tuurlijk zijn er problemen maar in Amerika toch nog meer, zoals onbetaalbare healthcare), jobmogelijkheden, de luxe om in een taal waarvan ik hou te communiceren… Dus waarom zou ik dat opgeven? Uitdagingen aangaan is altijd heel belangrijk geweest voor mij. Ik heb alles geprobeerd: van deelnemen aan een modellenwedstrijd en een filosofieolympiade tot op een youth exchange in Porto gaan en nu mijn trimester in Washington D.C.. Ik ben blij dat ik dit allemaal heb meegemaakt en van al deze verschillende zaken heb kunnen proeven, maar voor mij is het nu even genoeg. Ik wil gewoon genieten van wat ik in België heb en daar een zekere rust in vinden (die ik toch al een hele tijd niet meer heb gehad omdat er altijd wel deadlines waren en altijd iets was waar ik druk mee bezig was).
Donderdag 14 april 2022 (dag 84)
Aangezien ik vandaag gewoon weer de hele dag aan de keukentafel achter mijn laptop zat, ga ik maar even verder op het New York-verhaal. New York heeft zeker wat gelijkenissen met D.C. maar het blijft een heel andere stad. Een buurt in D.C. die het meest wegheeft van New York (of dan toch van Manhattan), is Downtown waar de meeste kantoorgebouwen staan (ook dat van mijn stageplek). Door de hogere gebouwen, de fancy winkels zoals op Fifth Avenue, de rook die uit roosters in de grond komt, de hotdogkraampjes op de straathoeken (al zouden er daarvan wel wat meer mogen zijn hier)… heeft Downtown in D.C. echt wel iets weg van New York.
Washington is daarbij net als New York een diverse stad, wat het heel interessant maakt. Ik ben me hier alleszins zeker meer bewust van mijn huidskleur aangezien ik me hier regelmatig op plekken bevind (in de bus, een cafeetje, de winkel…) waar ik de enige witte persoon ben, terwijl dat in België – of toch Vlaanderen – bijna nooit voorkomt. Ik ben me hier dus meer bewust van mijn wit privilege dan thuis en dat is zeker niet slecht (ook in de DEI-sessies van TWC kwam dat onderwerp trouwens een beetje aan bod). Mensen in het algemeen zijn hier ook meer uitgesproken over het aankaarten van ongelijkheden dan in België. Je vindt overal (bv. in street-art, voortuinen, via vlaggen op gevels…) wel boodschappen terug die ongelijkheden, conflicten en andere maatschappelijke problemen aankaarten. Ergens blijft dat ook wel wat dubbel, want als je sommige Amerikanen hoort praten, merk je dat velen toch een beperkt wereldbeeld hebben en dat het altijd ‘America First’ blijft. In het algemeen heeft Washington D.C. alleszins wel een bureaucratischer karakter dan New York waar het allemaal draait om vrijheid en jezelf zijn.
De avondlessen voelen voor mij steeds meer als observatie, want ofwel mag ik mijn mening niet uitspreken ofwel kan ik ze niet geven omdat ik als niet-Amerikaan niet op de hoogte ben over het onderwerp.
In de avond had ik mijn avondcursus en week na week dagen er steeds minder studenten op. Nu, voor de laatste twee lessen zal dat wel anders zijn aangezien we dan presentaties moeten geven over onze eindopdrachten. Maar vanavond waren we slechts met acht studenten, de helft van de groep. Ik was hierdoor de enige niet-Amerikaan in de groep. We wijken tijdens deze lessen over Research & Writing vaak af naar algemene groepsdiscussies en het ging deze avond onder meer over immigratie in de VS. De professor stelde de vraag of we vinden dat immigratiewetten hier strenger moeten worden, maar zei meteen ‘Nikita, you don’t get to answer because you’re not American‘. Fine by me, maar kunnen we dan misschien meer globale onderwerpen bespreken? De lessen voelen voor mij steeds meer als observatie, want ofwel mag ik mijn mening niet uitspreken ofwel kan ik ze niet geven omdat ik als niet-Amerikaan niet op de hoogte ben over het onderwerp. TWC is in alles wat er georganiseerd wordt echt wel gefocust op Amerikanen zelf… Ik bedoel, laat dan geen internationale studenten meer toe hé.
Vrijdag 15 april 2022 (dag 85)
Ik werkte vandaag remote tot de middag en wachtte dan tot het avond werd. Ik had namelijk een avondtour in een typische sightseeing bus geboekt om de monumenten allemaal mooi verlicht in het donker te zien! Ik was wel een beetje onzeker over het feit dat ik na afloop van de tour (die tot 22u duurde) dan alleen met de metro terug naar The Washington Center moest gaan. En net rond 15u30 stuurde TWC ook nog eens een mail uit die alle studenten oproept om steeds waakzaam te zijn met tips om veilig te blijven in de stad. ‘Loop in groep’ en ‘neem de verlichte paden’ waren voor vanavond al geen opties… Great.
Maar uiteindelijk verliep alles vlot en genoot ik van de sightseeing tour. Oké, ik ben bij het verlaten van het metrostation wel even verloren gelopen. Ik had per ongeluk de uitgang genomen die meteen uitkwam in Macy’s. En in de winkel vond ik de uitgang ook niet. Ik ben dan maar terug naar het metrostation gegaan om daar een andere roltrap te nemen. Deze keer de juiste, oef!
Met de charmant uitziende bus reden we rond zonsondergang eerst langs het Capitool, dan verder naar het Washington Monument en via het Martin Luther King Jr. Memorial naar het Lincoln Memorial. De bus zat volledig vol met koppels en groepen, enkel naast mij was een plaatsje vrij. Ik was immers de enige van het gezelschap die alleen op uitstap was. Ik vond het niet erg, maar het was gewoon een beetje raar om op te merken. Het was volledig donker wanneer we aan het Lincoln memorial aankwamen, wat het een heel andere sfeer gaf. Op de vele trappen van het monument zaten vooral koppels in elkaars armen of families die elkaar knuffelden omdat ze zo onder de indruk waren van en ontroerd waren door de machtig uitziende monumenten by night. Hoewel het er heel druk was, hing er dus een heel ingetogen sfeer. Het was fijn om dit zelf ook mee te maken. De monumenten zo verlicht, doen toch iets met je. Het terugkeren naar TWC nadien ging alleszins heel vlot. Gelukkig, want zaterdagochtend moest ik er weer vroeg uit.
Weekend 16 en 17 april 2022 (dag 86 & 87)
In het Hirshhorn Museum gaat sinds begin april een nieuwe tentoonstelling door met infinity rooms en die is héél populair. Timed tickets worden elke ochtend ter plekke voor diezelfde dag uitgedeeld. Ze starten om 9u30, maar als je zeker wil zijn van je ticket kom je beter al vroeger aan. Ik besloot zaterdagochtend met één van mijn huisgenoten die het museum ook nog op haar lijstje had staan, te gaan. En inderdaad, wanneer we aankwamen om 9u bleek er al een lange rij te staan. Uiteindelijk haalden we een ticketje voor 11u30 binnen. We besloten eerst wat rond te wandelen, iets kleins te eten en drinken in het cafeetje van het museum en dan de rest van het museum te bekijken. Voor alle andere tentoonstellingen dan de infinity rooms hoef je immers geen tijdslot te reserveren. Uiteindelijk bleken we de ‘kunst’ allebei niet echt te begrijpen. Het ging dan ook om conceptuele kunst waarvoor je vaak al wat achtergrond nodig hebt.
In de twee infinity rooms kregen we uiteindelijk slechts beperkte tijd. 30 seconden in de ene en in de andere een minuut. Lang aanschuiven voor anderhalve minuut van beleving dus…. Foto nemen en weg. Maar goed, dat hebben we nu ook weer gezien. Nadien namen we de metro door naar Petalpalooza, het slotevent van het overkoepelende Cherry Blossom Festival dat begon met de piek van de kersenbloesems eind maart. Het was een klein muziekfestival langs de Anacostia River met heel wat activiteiten gericht op families. We waren eigenlijk op een halfuurtje al rond. Andere mensen zouden daar misschien wel uren kunnen blijven zitten om naar de verschillende artiesten te kijken en aan alle activiteiten (zoals schilderen) deel te nemen, maar ik was blij dat mijn huisgenote – net als ik – snel door alles ging. Uiteindelijk bleken we ook wel op meer vlakken dan gedacht overeen te komen. Ook zij mist – hoewel ze dankbaar is voor de ervaring en ervan geniet – thuis en telt af. Ze gaat daarbij net als ik vaak alleen op stap en vindt dat niet erg. Wel, twee weken voor vertrek hebben we elkaar dus eindelijk toch wat beter leren kennen en daar ben ik blij om. Beter laat dan nooit, toch?
Na Petalpalooza gingen we nog door naar Eastern Market. Dat stond ook al lang op mijn lijstje om te bezoeken, maar ik had het altijd wat uitgesteld. Tot nu en het was echt dé perfecte dag ervoor. Met het zonnige weer en ongeveer 25 graden genoten we van op het gemakje door de markt te gaan. En met markt bedoel ik dus echt een typische markt zoals je ze bij ons terugvindt. Oké, hier waren wel wat meer wereldse invloeden aanwezig, maar ze voelde even charmant en authentiek aan. De markt ging dan ook door in één van de mooiste buurten – misschien wel dé mooiste (en ook wel de duurste) – van de stad: Capitol Hill. Je vindt er allerlei prachtige herenhuizen met weelderige voortuinen die nu helemaal in bloei staan. Op de markt – die zowel buiten als in een marktzaal binnen doorging – zelf vonden we trouwens verse producten aan vrij degelijke prijzen. Verse groenten en fruit, vlees en charcuterie, brood en gebakjes… allemaal aanzienlijk goedkoper dan we tot nu toe gewoon waren in de stad. Er was ook livemuziek op straat, wat een aangename sfeer creëerde. Ik ben dus heel blij met hoe de dag is uitgedraaid! 🙂
Op zondag, Pasen, wakker worden op een plek die niet thuis is, was toch wel raar. Ik ben niet gelovig dus Pasen als feestdag heeft niet veel betekenis, maar gewoonweg met mijn mama een taartje – zelfgemaakt of van de bakker – met een chocolaatje in de vorm van een Paashaas (of iets dergelijks) erop eten is toch wel traditie. En dat was dit jaar geen optie. Gelukkig had ik wel de kamer voor me alleen (mijn kamergenote was bij vrienden op bezoek en bleef daar overnachten) waardoor ik me ontbijt op bed kon maken en intussen met mijn mama kon bellen zonder te moeten oppassen dat ik mijn roommate intussen zou wekken. Ik was gisteren in de namiddag nog wat lekkers gaan halen bij Giant waardoor ik nu croissants, eclairs en verse brownies had. En voor ’s middags had ik me ook nog een vers pastaschoteltje gekocht. Met al dat eten voelt het toch al iets feestelijker! 🙂
En zo begin ik morgen al aan mijn voorlaatste week in D.C., benieuwd wat deze twee laatste weken nog brengen!
Meer over mijn avontuur in D.C. lees je hier:
- Dagboek Belgische studente in Washington D.C. – #10
- Dagboek Belgische studente in Washington D.C. – #11
- Dagboek Belgische studente in Washington D.C. – #12
Volg mij ook zeker op Instagram en Facebook om updates te krijgen over mijn blog! Op Instagram deel ik bovendien meer beeldmateriaal en daar krijg je een meer visuele inkijk in mijn leven in D.C.!