Van 21 januari tot 30 april 2022 bevind ik me in D.C. voor een voltijdse stage in combinatie met enkele (avond)cursussen en verblijf ik samen met allemaal (internationale) studenten in ‘The Washington Center’. In deze blogserie neem ik je mee door alle ups en downs en vertel ik je ongefilterd hoe het gaat hier in de Amerikaanse hoofdstad.
Laatste keer op uitstap
volgende week vrijdag keer ik terug naar thuis en dat wil dus zeggen dat ik deze week mijn laatste weekend in D.C. beleefde. En ik genoot er zo hard van! De rest van de week was gevuld met een leuke nieuwe stagetaak, maar ook met redelijk wat bezorgdheden omdat het soms voelt alsof dit appartementsgebouw van TWC – bij wijze van spreken – op instorten staat. Maar het vooruitzicht naar huis te kunnen gaan, maakt alles wel draaglijker.
Maandag 18 april 2022 (dag 88)
Mijn voorlaatste week is begonnen! Eindelijk! Ik kijk er enorm naar uit om weer naar huis te gaan en in de tussentijd voelt het een beetje alsof mijn doel gewoon is om die laatste twee weken nog te ‘overleven’, of alleszins toch zonder problemen door te komen. Het is zo dat redelijk wat appartementen hier in het gebouw van The Washington Center al onder water zijn komen te staan door wc’s die overlopen (we spreken over minstens 7 appartementen)… Meerdere mensen zijn op die manier al moeten verhuizen binnen het gebouw omdat er gewoon in hun hele leefruimte een laag water de grond bedekte. Ik hoop echt dat ik dit hier niet meer moet meemaken, dus fingers crossed.
Redelijk wat appartementen hier in het gebouw van The Washington Center zijn al onder water zijn komen te staan… Ik hoop echt dat ik dit hier niet meer moet meemaken
Veel mensen op het gelijkvloers hebben ook problemen met de wasbak in de keuken. Er blijft blijkbaar vaak water in staan door opgepropt vuil in de leidingen. Blij dat ik op de vierde verdieping zit. Maar als ik zie wat mijn huisgenoten allemaal door de afvoer laten gaan, begrijp ik zeker waar die verstoppingen vandaan komen. Mijn kamergenote eet elke ochtend twee eieren en die schalen doet ze gewoon door de afvoer… Ja, zo werkt het niet hé. Hier is wel een soort van ingebouwde ‘vermaler’ in de leidingen onder de wasbak, maar dan nog. Dat heeft grenzen, denk ik dan. Het feit is natuurlijk ook dat hier waarschijnlijk nog nooit een keer ontstopper in die leidingen werd gegoten. TWC zou dit perfect kunnen doen tussen het vertrek van de oude studenten en de aankomst van de nieuwe voor het volgende semester. Maar ja, als de appartementen op dat moment nog niet eens deftig gekuist worden, dan zal dat ook wel niet gebeuren. Op die manier kan zo’n gebouw niet in goede staat blijven natuurlijk.
Dinsdag 19 april 2022 (dag 89)
Ik werkte deze week weer grotendeels remote aangezien mijn supervisor in contact was gekomen met iemand die corona had en ze haar testresultaat wilde afwachten. Gisteren heb ik alleszins wel een leuke taak bijgekregen waar ik me goed mee bezig kon houden. Ik mag enkele video’s maken, eentje over de ‘Crash Course’ die Feedback Labs aanbiedt en eentje over de algemene missie van de non-profit. Het was een tijdje geleden dat ik nog met Adobe Premiere Pro had gewerkt, maar ik vond meteen mijn draai terug en genoot van het monteren. Het is dus fijn om ook dit toch nog te mogen doen. Wat iets minder was, is dat ik vandaag tijdens het werken de hond van de buren redelijk wat hoorde keffen. Huisdieren zijn hier niet toegelaten in TWC, behalve als je het nodig hebt als ‘emotional support animal’, wat dus blijkbaar het geval is bij de buren. Maar, die keffer heeft een negatieve impact op mijn ‘emotional welll-being‘. Telt dat dan niet? Ach ja, nog maar 10 dagen!
Drie maanden zijn niet lang als je het op een heel leven bekijkt en ik ben blij dat ik deze uitdaging ben aangegaan, anders zou ik er altijd spijt van gehad hebben.
Uiteindelijk is de tijd wel snel voorbijgegaan. Soms voelde het niet zo aan, maar de dagen vlogen in het algemeen echt wel voorbij. Het tijdsverschil met België hielp natuurlijk wel omdat ik mentaal deels op die tijd ben blijven leven. Als ik gedaan had met werken en met mijn mama belde, ging zij al slapen aangezien het dan al latere avond was in België. Voor mij voelde het dan ook steeds alsof ik mijn eigen dag al als ‘voorbij’ kon beschouwen. En zo ging het dus wel nét iets sneller in mijn hoofd. Voor ik aan dit avontuur begon, heb ik altijd gezegd ‘wat zijn drie maanden nu op een heel leven’ wanneer ik me ervan overtuigde dat het wel zou lukken om zo lang van huis weg te zijn. En dat is zo. Drie maanden zijn niet lang als je het op een heel leven bekijkt en ik ben blij dat ik deze uitdaging ben aangegaan, anders zou ik er altijd spijt van gehad hebben.
Ik ben niet van plan om ooit nog zo lang (alleen) in het buitenland te verblijven. Ik deel mijn momenten toch liever met de mensen van wie ik hou.
Maar tegelijkertijd heb ik dus ook gemerkt dat de tijd uiteindelijk snel voorbijgaat en het dus belangrijk is om die goed te benutten. Daarom ben ik niet van plan om ooit nog zo lang (alleen) in het buitenland te verblijven. Ik deel mijn momenten toch liever met de mensen van wie ik hou. Correct, met mijn mama! Ik heb ook wel beseft dat ik als ik terug ben in België weer wil inzetten op het aangaan van connecties met anderen. Mijn sociaal leven heb ik vaak op de laatste plek gezet tijdens de weg naar Washington. Ik had het gewoon altijd superdruk en een sociaal leven onderhouden stond daardoor heel laag op mijn lijstje met prioriteiten. Maar nu wil ik daar wel verandering in brengen. Nadat ik terugkom van D.C. heb ik immers voor het eerst in (heel) lange tijd even écht geen – of zo goed als geen – verplichtingen. En dat voelt goed. Het was trouwens een berichtje van iemand waarmee ik tijdens het vroege secundair de bus naar huis nam dat me hierover heeft doen nadenken. Ze stuurde een tijdje geleden immers een berichtje met de vraag om na mijn terugkomst na al die tijd nog eens af te spreken. Soms hebben we dus gewoon een – onverwacht – zetje nodig. 🙂
Woensdag 20 april 2022 (dag 90)
De laatste tijd valt de verbinding tijdens het videobellen met mijn mama vaak weg. Maar echt vaak. Ik heb tot nu toe elke dag drie keer gebeld: een keer tijdens het ontbijt (= lunch in België), tijdens de lunch (= avondeten in België) en net na het werk (= tijd om te gaan slapen in België). Om maar te zeggen dat wifi voor mij heel belangrijk is. Ik hoop dat ik alleszins geen herhaling meer krijg van de eerste dagen toen ik totaal geen wifi had… Het gaat in ieder geval zalig zijn om weer in het echt te kunnen praten in plaats van via een scherm!
Het gaat zalig zijn om weer in het echt te kunnen praten in plaats van via een scherm!
In de avond nam ik deel aan mijn eerste en meteen ook laatste netwerkevent hier bij The Washington Center. Na deze sessie had ik tien Career Readiness Cursussen gevolgd en was ik dus klaar met dat deel van de opdrachten. De ‘netwerksessie’ – die eigenlijk een soort van panelgesprek was waarbij de sprekers vragen van de studenten beantwoordden – ging over DEI (diversity, equity & inclusion). Rond dat onderwerp heb ik vorige week ook enkele cursussen gevolgd en dit was de laatste sessie in die ‘leerlijn’. De netwerksessie ging over carrières binnen DEI (zoals bv. ‘director of diversity’) die in elke sector zijn beginnen opduiken. De panelleden waren heel, hoe moet ik het zeggen, ‘wannabe‘ inspirerend. Bij alles wat ze zeiden, maakten ze dramatische pauzes tussen hun woorden om hun boodschap kracht bij te zetten. Maar zo voelde het alleszins heel onnatuurlijk, totaal niet spontaan en een beetje ‘zweverig’. Maar misschien ligt dat aan mijn Belgische kijk daarop.
Bij alles wat ze zeiden, maakten ze dramatische pauzes tussen hun woorden om hun boodschap kracht bij te zetten. Maar zo voelde het alleszins heel onnatuurlijk, totaal niet spontaan en een beetje ‘zweverig’.
Er zaten ook enkele alumni van TWC zelf in het panel en die beschreven TWC als dé beste ervaring van hun leven. ze zeiden dat ze zichzelf echt hebben leren kennen tijdens die tijd en hierdoor ook een job hebben gevonden. Iemand zei zelfs dat het ‘de meest waardevolle ervaring’ was in zijn leven… Dat begrijp ik toch niet. Is het omdat Amerikanen andere standaarden hebben en dit dus beter vinden? Het is inderdaad wel zo dat de netwerkevents en alle andere zaken vooral op Amerikanen zijn gericht dus misschien hebben zij daar inderdaad effectief iets aan. Voor mij was dit alleszins niet ‘de meest waardevolle ervaring van mijn leven’. Voor dit avontuur kende ik mezelf ook al wel vrij goed waardoor ik er misschien iets minder uithaalde dan mensen die nog geen idee hadden van wat ze wilden doen.
Misschien had mijn ervaring anders (nog steeds niet beter, want TWC blijft TWC, maar anders) geweest als ik zoals gepland vorig jaar had deelgenomen. Ik heb het gevoel dat ik op dat jaar veel gegroeid ben, mede door de vele introspectie die voor mij bij de pandemie/lockdown kwam kijken. Ik wist dus voor ik naar D.C. kwam al goed wie ik ben en wat ik wil. Na dit semester zijn er zeker nog enkele nieuwe zaken bijgekomen, maar niet in die mate om te zeggen dat dit een onmisbare ervaring was.
Donderdag 21 april 2022 (dag 91)
Vandaag ging ik – na vrij lange tijd – nog eens terug naar kantoor. Mijn supervisor had intussen immers een negatieve PCR-test afgelegd. De bus zat ’s ochtends wel vrij vol en er zat ook een vrouw op die voor de hele bus onverstaanbare dingen aan het roepen was (het enige dat soms eens verstaanbaar was, was ‘you stupid bitch‘). Ofwel was de vrouw mentaal niet oké, ofwel was ze onder invloed van iets. Dat laatste zou me niet verbazen, want hier in de stad zie je overal wel mensen die duidelijk onder invloed zijn (van wat dan ook). De geur van wiet leer je hier ook goed kennen aangezien je niet buiten kan komen zonder die minstens één keer te ruiken (en vaak nog meer) op je weg. Er is toch wel een groot probleem met druggebruik hier in Washington. En hoewel de vrouw dus iedereen op de bus lastigviel met haar gedrag deed of zei de buschauffeur niets. Zijn job is rijden, en niet meer dan dat, leek hij te denken.
Na het werk had ik mijn avondcursus en deze week moesten we een groepswerk presenteren. De klas was opgedeeld in drie groepen en we werkten samen aan een paper en presentatie over een zelfgekozen onderwerp. Bij mijn groep was dat ‘the danger of mistrust in news media – and why you should care‘. Ja, door mij voorgesteld. 🙂 Groepswerk is niet mijn ding omdat er altijd wel iemand niet meewerkt, dus ik was al blij dat iedereen het eens was om voor het door mij voorgestelde onderwerp te gaan. Zo ging het tenminste over iets wat me interesseerde. Mijn deel was goed op tijd af, dat van de anderen maar nét voor de deadline. Maar goed, we hebben het gehaald en dat is ook weer voorbij.
Vrijdag 22 april 2022 (dag 92)
Mijn laatste werkdag van de week begon meteen met mijn evaluatiegesprek. Er was dus een Zoommeeting met mijn supervisor en een docent van Erasmushogeschool (en mezelf erbij) om mijn prestaties te bespreken. Op elk criterium kreeg ik uiteindelijk het maximum, een ‘very good‘. Toch wel een trots momentje! 🙂
In de ochtend ging wel even het alarm af hier in alle appartementen van TWC. Het was zo een hels lawaai dat mijn oor er echt een steek van kreeg (ik zat aan de keukentafel, net naast het alarm)… Mijn eerste reactie was ‘oh nee, laat alsjeblieft niets meer gebeuren in die laatste week’. Het alarm is dan gelukkig vrij snel weer gestopt en het leek vals alarm te zijn, maar ik heb toch maar gemaild naar housing om het te checken. Je zou toch eigenlijk mogen verwachten dat ze uit zichzelf een mail sturen naar alle studenten als het alarm afgaat, nee? Uiteindelijk hebben ze me geantwoord dat het waarschijnlijk is afgegaan omdat de jaarlijkse controle van de liften plaatsvond. Konden ze daar dan geen weekje meer mee wachten tot iedereen uit het gebouw is? Ach ja…
Meteen na het werk vertrok ik richting Capitol Hill. Vorige week had ik erg genoten van door de buurt te lopen, maar mijn bezoek toen was redelijk kort en ik wilde graag nog wat meer verkennen. Het was mooi weer en dus wandelde ik ernaartoe (het was ongeveer een halfuurtje). Alle voortuintjes van de charmante herenhuizen stonden mooi in bloei en dat gaf een heel mooi beeld! Ik ging ook nog eens langs bij Eastern Market. Vorige week had ik daar immers gezien dat er een bakkerij was met allerlei lekkernijen en als ik er dan toch was, ging ik graag een treat halen. Ik kocht uiteindelijk een eclair en een cherry danish (een kriekenflap zoals wij zeggen). Voor het ontbijt vandaag at ik al croissants met nutella, de eclair at ik zodra ik terug in het appartement was als laat dessert en de kriekenflap als avondeten. Want als je het niet meteen opeet, is het beste eraf toch? 😉 Mijn lichaam moet het tegenwoordig met redelijk wat zoetigheden doen moet ik zeggen, maar ik heb alleszins wel naar mijn lichaam geluisterd wanneer het me liet weten dat ik mijn reserves wat had opgebruikt. Mijn suikerreserves zijn alleszins terug in orde denk ik! 😉
Na de wandeling maakte ik mijn plan op voor morgen, mijn laatste dag van uitstapjes in D.C.. Ik wilde nog één ding écht doen en dat was de zonsopgang bekijken vanaf de trappen van het Lincoln Memorial (met zicht op het Washington Monument en daarachter het Capitool). En dat plannen doe ik grondig… 🙂 Ik stippel altijd op voorhand mijn route uit via Google Maps en neem screenshots (zowel ingezoomd als uitgezoomd op de kaart) om zeker te zijn dat ik mijn weg goed vind. Ik heb er bewust voor gekozen om hier geen mobiele data aan te kopen aangezien dat gewoon heel duur is en er op veel plekken eigenlijk publieke wifi is. Maar dat wil ook zeggen dat ik niet zomaar overal eens iets kan opzoeken (de National Mall specifiek is door het gebrek aan cafeetjes of hotels een wifi-loze zone). Ik moet dus zeker goed voorbereid zijn als ik op pad ga. Het voordeel is dat ik door op voorhand zo veel naar de kaarten te kijken eigenlijk meestal mijn weg op gevoel vind wanneer ik ze dan in het echt afleg. Vaak hoef ik dus niet meer naar mijn screenshots te kijken, maar het is wel een goede back-up voor als ik het toch even kwijt ben.
Ik stippel altijd op voorhand mijn route uit via Google Maps en neem screenshots. Het voordeel is dat ik door op voorhand zo veel naar de kaarten te kijken eigenlijk meestal mijn weg op gevoel vind.
Tijdens het plannen voor zaterdag kwam er wel een bericht binnen dat er een relatief grote schietpartij plaatsvond in het noorden van D.C. en dat de schutter nog niet was gevat. Zo’n nieuws is natuurlijk niet geruststellend, zeker niet als je in de vroege ochtend plant te vertrekken de volgende dag. Ik hoopte maar dat de schutter opgepakt zou zijn tegen dan zodat ik zonder al te veel zorgen kon doen wat ik had gepland.
Weekend 23 en 24 april 2022 (dag 93 & 94)
Toen mijn alarm afging om 4u45 in de ochtend keek ik meteen online naar nieuws omtrent de schietpartij van vrijdagavond. Intussen bleek de schutter zichzelf van het leven beroofd te hebben. Erg allemaal, maar goed dat het gevaar dus weg is. Er zijn trouwens voorlopig gelukkig geen doden door de schietpartij, maar wel enkele gewonden. Maar ik kon dus alleszins vertrekken op mijn uitstap. Ik had wel door de stress eigenlijk niet echt veel geslapen. Ik heb elk uur wel zien passeren. Zo heb ik dus ook gemerkt dat mijn kamergenote pas tegen 4 uur is gaan slapen… Toen ik dus bijna opstond. Ik had alleszins gewoon wat stress omdat ik op mijn eentje op uitstap ging zo vroeg in de ochtend en ik dus nog zou vertrekken in het donker. Je blijft als (jonge) vrouw in een grote stad (of eender waar) toch altijd een beetje terughoudend en denkt na over mogelijke gevaren. Maar ik wilde echt per se de zonsopgang zien dus ik besloot er gewoon voor te gaan.
Voor de veiligheid nam ik wel een Uber en niet het openbaar vervoer (ook omdat dat veel te lang zou duren en nog een overstap nodig zou zijn). Mijn Uber driver was uiteindelijk iemand die net buiten D.C. in Maryland woont, maar oorspronkelijk uit Oeganda komt. Hij heeft blijkbaar een job in een ziekenhuis in D.C. voor vier dagen per week, maar moet om rond te komen nog vrijdag en zaterdag bijklussen via Uber. Dat is de realiteit voor veel inwoners hier. Wanneer ik zei dat ik van België ben, vroeg hij of dat in Scandinavië ligt. Ik zei van niet en dat het naast Frankrijk ligt (dat land kennen de meesten hier wel). Hij vroeg dan of Nederland dan in Scandinavië ligt. Ik zei: ‘Nee, Nederland ligt ook naast België’. Waarop hij vroeg: ‘Ligt Zweden dan ook naast België?’ ‘Nee dat ligt wél in Scandinavië’, zei ik. Hij antwoordde dat hij nog wat aan zijn geografie moet werken. Maar hij wist alleszins dat België een land op zich is, dat is al meer dan mijn Uber driver in Florida! 😉
Ik arriveerde uiteindelijk net na 6 uur aan het Lincoln Memorial en het begon net wat klaar te worden. Ik was dus nét op tijd. En tot mijn verbazing zaten er al veel mensen op de trappen. Ik was blij toch gezelschap – en vooral sociale controle – te hebben. En ik moet zeggen, de zon zien opkomen vanaf het Lincoln Memorial was exact zo mooi als ik had gehoopt! De zonsopgang stelde zeker niet teleur en het was echt zo’n ‘wauw-moment’. Ik bleef bijna een uurtje op dezelfde plek zitten. Ik had dan ook geen haast en leefde even op het ritme van de opkomende zon. Zalig! En intussen nam ik natuurlijk wat fotootjes. Oké, een heleboel foto’s. 😉 En mijn selfiestick/mini-statiefje was natuurlijk ook weer van de partij. 🙂 Zodra de zon helemaal op was, wandelde ik het Lincoln Memorial nog eens helemaal rond om van alle kanten het mooie uitzicht te aanschouwen. Ik werd wel vaak opgehouden door groepen recent afgestudeerden met die specifieke outfits en hoedjes, (trouw)koppels, vriendengroepjes… die allemaal een professionele fotograaf mee hadden en een hele shoot hielden. Maar zoals ik al zei, ik had toch geen haast. 🙂
Net voor 8 uur verliet ik het monument en stapte ik nog langs het Vietnam Veterans Memorial en de Constitution Gardens (ook op de National Mall). Nadien stapte ik door om twee opeenvolgende bussen te nemen richting Georgetown, de historische buurt van de stad. Ik had research gedaan naar waar ik kon ontbijten en ging naar Café Georgetown. Ook mijn bestelling had ik al klaar in mijn hoofd na het menu op voorhand online te bekijken. Ik koos voor een lavender latte (met een patroon van een egeltje erin) en een stuk raspberry chocolate mouse cake (jup, opnieuw een zoetigheid, oeps!) En ja, het was zo lekker als het klinkt! Eigenlijk drink ik nooit koffie, ik lust het niet. Maar nu ik al die lekker klinkende opties zag, dacht ik dat ik het beter eens kon proberen. En eigenlijk smaakte het. 🙂 Ik had wel een rekening van 17 dollar. Ja, dat is veel voor die twee dingen. Maar goed. Ik heb me in het leukst uitziende hoekje van het cafeetje gezet en zat daar eigenlijk heel goed. Ik genoot oprecht! Zo ergens in een cafeetje gaan zitten voor langere tijd (ik heb er uiteindelijk een uurtje gezeten) en dat dan nog alleen, is iets wat eigenlijk normaal mijn ding niet is. Maar om één of andere reden voelde dat nu helemaal anders.
Mijn maaltijden in Georgetown (links de Call Your Mother Deli met bagel & rechts Café Georgetown met gebak)
Nadien stapte ik nog wat verder door Georgetown en bezocht ik zelfs even het terrein van Georgetown University. Ik kan dus zeggen dat ik me even op een Amerikaanse Universiteit bevond! 😉 Om af te sluiten ging ik naar de Call Your Mother Deli voor een bagel. Dit kleurrijke plekje is een populaire ‘Instagrammable‘ locatie en als ik dan toch in de buurt was, kon ik evengoed eens langsgaan en zo’n bagel proberen. Ik ging voor de Royal Palm Bagel (had ik ook op voorhand al beslist), die bestaat uit gerookte zalm met smeerkaas, tomaat en nog wat kruiden. Die nam ik mee om in het appartement op te eten aangezien ik op dat moment natuurlijk nog geen honger had na die taart. Toen ik een uurtje nadien (tegen de middag) terug in het appartement was, bleek mijn kamergenote nog te slapen. En mijn dag zat er eigenlijk al grotendeels op! We zijn en blijven dus heel verschillend. Maar het was echt een mooie dag. En ik ben blij dat ik zo mijn laatste toeristische uitstapje in de stad heb kunnen beleven. En ik kan ook trots zeggen dat ik alles, maar dan ook écht alles dat op mijn lijstje stond, heb bezocht! 🙂
Ik bij kleurrijke huizen in Georgetown
In de namiddag genoot ik dan van mijn bagel, die er niet alleen goed uitzag maar ook heel lekker bleek te zijn. En ik goot ook alvast mijn producten (micellair water, body milk…) over in kleine reisflesjes zodat ik de grote verpakkingen kon weggooien en die dus niet meer in mijn valies moet proppen. En aan het effectieve inpakken begin ik zondagnamiddag ook al! Al mijn dikkere truien kunnen immers al zonder probleem in de valies nu het volop lenteweer is. Echt, je kan niet geloven hoe goed het voelt om te kunnen zeggen dat ik volgende week thuis ben! Ik ben dankbaar voor wat ik heb mogen meemaken, zeker na een dag als zaterdag waarvan ik zo hard heb genoten. Maar wat ben ik opgelucht terug naar huis te kunnen! Volgende week wordt het dus zeker ook nog een emotioneel dagboek (op een goede manier)! 🙂
Meer over mijn avontuur in D.C. lees je hier:
- Dagboek Belgische studente in Washington D.C. – #11
- Dagboek Belgische studente in Washington D.C. – #12
- Dagboek Belgische studente in Washington D.C. – #13
Volg mij ook zeker op Instagram en Facebook om updates te krijgen over mijn blog! Op Instagram deel ik bovendien meer beeldmateriaal en daar krijg je een meer visuele inkijk in mijn leven in D.C.!