Van 21 januari tot 30 april 2022 bevind ik me in D.C. voor een voltijdse stage in combinatie met enkele (avond)cursussen en verblijf ik samen met allemaal (internationale) studenten in ‘The Washington Center’. In deze blogserie neem ik je mee door alle ups en downs en vertel ik je ongefilterd hoe het gaat hier in de Amerikaanse hoofdstad.
Laatste dagen in D.C.
De laatste loodjes wegen het zwaarst… Dat klopt helemaal. Deze week werd alles me wat te veel en was ik gewoon gefrustreerd door elke minuut die ik nog moest wachten tot ik op het vliegtuig naar huis kon stappen. Maar hey, het is eindelijk zover! 🙂 Maar beleef hier eerst nog even mijn laatste dagen in D.C. met me.
Maandag 25 april 2022 (dag 95)
Het begin van de laatste week hier… Wauw! Aangezien ik in het weekend het toeristische deel van de ervaring heb afgewerkt, voelt deze week gewoon heel overbodig. Er zijn nog wel enkele zaken die ik moet afwerken voor mijn stage en dat doe ik ook nog met volle toewijding, maar mentaal gezien ben ik er eigenlijk echt klaar mee. Ik wil gewoon terug naar België nu. Het is alleszins wel gek om te beseffen dat ik écht bijna terug in eigen land ben. Het voelt nog niet zo lang geleden dat ik zei ‘nog 95 dagen te gaan’, en nu zijn we al dag 95! Als het wat minder was op mijn stageplek, keek ik telkens uit naar mijn uitstapjes in het weekend. Maar nu kan ik gewoon uitkijken naar het terugkeren naar huis… Heerlijk!
Het is wel opvallend dat twee van mijn huisgenoten juist triest zijn dat ze terug naar huis moeten en ze begrijpen niet goed waarom ik dat niet ben. Een andere huisgenote snapt het wel, want zij heeft hetzelfde gevoel: blij om dit meegemaakt te hebben, maar ook heel blij om terug naar huis te gaan. Ik wil ook verduidelijken dat ik oprecht blij en dankbaar ben voor deze ervaring, maar het is gewoon genoeg geweest. Het weegt nu allemaal heel erg door en ik mis alles wat ik in België heb gewoon zó hard.
De grote afwisseling in emoties, het aanpassen aan een vreemd land en een andere cultuur, constant in een vreemde taal communiceren, leven op een plek die nooit echt comfortabel heeft aangevoeld… Het creëert toch een gewicht dat ik meedraag door mijn dagen hier.
De grote afwisseling in emoties (de – soms hoge – ups en – soms diepe – downs), het aanpassen aan een vreemd land en een andere cultuur, constant in een vreemde taal communiceren, leven op een plek die nooit echt comfortabel heeft aangevoeld… Het creëert toch een gewicht dat ik meedraag door mijn dagen hier. Het vooruitzicht om dat gewicht achter te laten zodra ik op het vliegtuig stap, is zalig. Al heeft mijn terugkeer vaak een beetje als een fata morgana aangevoeld die ik nooit zou bereiken, is het nu echt wel bijna zover.
Vandaag was ook de deadline voor alle componenten van het Career Readiness Program (een e-portfolio, reflectieverslag, een essay over DEI, de 10 verplichte cursussen moesten afgerond zijn…) Ik had alles al goed op tijd ingediend, maar mijn huisgenoten bleken heel wat stress te hebben omdat ze vandaag nog verschillende onderdelen moesten afwerken (de deadline was middernacht). Kwestie van plannen zeker? 😉 Ik zat zo alleszins de hele avond wel op mijn gemak aangezien de anderen druk bezig waren aan hun opdrachten in de studentenruimte (= de kelder) van het gebouw.
Dinsdag 26 april 2022 (dag 96)
Vandaag ging ik voor de allerlaatste keer naar het kantoor voor mijn stage. Gisteren liet ik al een exemplaar van ‘Op zoek‘ achter met een persoonlijke boodschap erin (met een knipoog). Je weet maar nooit dat er nog eens iemand Nederlandstalig in de coworking space komt werken hé! Het was alleszins een heel groot voordeel dat deze omgeving zo aangenaam was om in te werken (al is het rozenwater waar ik zo een fan van was nooit meer teruggekomen, maar dat is hen vergeven 😉 ). Zeker toen ik het in het begin zo moeilijk had met de slechte staat van het TWC-appartement was de werkomgeving voor mij echt een ontsnapping daaraan. Het was ook zalig om al die faciliteiten te hebben: van een mooie eetruimte met dakterras en veel snacks tot een IT-dienst en hulp bij alles wat je maar nodig hebt. Gisteren waren er zo nog cupcakes om te vieren dat de coworking space nu een jaar in dit gebouw zit!
Ik sprak doorheen de dag ook nog wat met mijn supervisor en zij vertelde wat meer over hoe het is om te studeren in de Verenigde Staten. Aan studenten op Amerikaanse universiteiten zou ze het advies geven om niet zomaar voor een hoog diploma te gaan zonder werkervaring op te doen. Vooral de reden waarom ze dat zegt, is opvallend. Ze zei dat het het eigenlijk financieel gezien vaak niet waard is om je in die schulden te zetten als je nog niet goed weet wat je wil doen in je carrière. Studeren, zeker voor een masterdiploma, is hier enorm duur en dus moet je hier echt de kosten afwegen tegenover de voordelen. Mijn supervisor zei zelf dat het vaak slimmer is om gewoon te gaan werken en dan te kijken of er nog een studie is die je wil doen én met een beetje geluk betaalt je bedrijf het dan voor je. Interessante strategie alleszins. Maar het feit dat je die afweging hier moet maken als het gaat over je opleiding is wel erg. Ik heb me tijdens mijn tijd hier al vaak afgevraagd hoe deze samenleving nog draait…
Woensdag 27 april 2022 (dag 97)
Vanaf vandaag werk ik voor de rest van de week remote. En gelukkig, want eigenlijk heb ik gewoon in niets anders meer zin dan inpakken… Dus gewoon al in The Washington Center zitten en elk moment iets in mijn koffer kunnen leggen, is een grote opluchting. Op de middag dacht ik ‘even’ een beetje verder in te pakken, maar uiteindelijk ben ik een uur bezig geweest en heb ik 75 % van mijn spullen ingepakt! 🙂 En dat voelt zo goed! Ik moest vandaag in ieder geval mijn kapstokken leegmaken (want die geef ik door aan iemand van mijn stageplek) dus kon ik alles beter meteen in de koffer steken.
Het is zo dat ik hier veel spullen heb moeten aankopen (kapstokken, een hoofdkussen, schoonmaakproducten die nu nog halfvol zijn…) en ik dat allemaal niet mee naar huis kan nemen in mijn koffer. In plaats van het gewoon in de vuilbak te gooien, heb ik dus aan mijn coworkers gevraagd of iemand iets kon gebruiken. En uiteindelijk ben ik van alle spullen die ik in de aanbieding had, afgeraakt. Oké, behalve een (ongebruikte) geurkaars dan. Die viel precies niet in de smaak. Maar goed, ik ben al blij dat ik zo tenminste niet te veel moet weggooien.
Ik ben eigenlijk niet zo’n fan van honden, maar uit sociale verplichting heb ik toch maar zo goed mogelijk gedaan alsof ik de hond leuk vond
Ik nam die spullen ’s avonds mee naar een ‘gathering‘ bij mijn supervisor thuis (het kwam goed uit dat mijn supervisor maar twee straten verder woont). Het was een soort van afscheid voor de stagiairs, waaronder ik, waarbij alle personeelsleden die in en rond D.C. wonen aanwezig waren. Ik kreeg uiteindelijk ook een klein afscheidscadeautje: een glas en twee onderleggers, beide zaken met een kaart van D.C. erop. Een leuk souvenirtje dus! Tijdens de bijeenkomst was vooral de hond van mijn supervisor (die vlijtig in het rond aan het kwispelen was) het gespreksonderwerp. Ik ben eigenlijk niet zo’n fan van honden (ze kunnen schattig zijn, maar ik hoef ze echt niet altijd te aaien), maar uit sociale verplichting heb ik toch maar zo goed mogelijk gedaan alsof ik de hond leuk vond. 😉
Donderdag 28 april 2022 (dag 98)
Het vooruitzicht om morgen naar de luchthaven te gaan, is enorm geruststellend. Vandaag pakte ik al het overige nog in (behalve wat ik in de ochtend nog nodig heb dan) en maakte ik de badkamer schoon. Van mijn kamergenote moet ik op dat vlak niet echt hulp verwachten, dus begon ik er maar gewoon aan. Ik had gisterenavond tot laat doorgewerkt om mijn stagetaken af te krijgen en om dus ook tijd te voorzien om eventuele feedback nog toe te passen voor het einde van mijn stage. Ik werkte zo specifiek aan een video over de missie van Feedback Labs (het was leuk om mijn montageskills hiervoor nog eens boven te halen). Maar mijn collega’s vonden het blijkbaar niet de moeite om de video die nog geen drie minuten duurde meteen te bekijken… Een eerste persoon gaf me pas feedback om 16u… Ik paste dat dan meteen toe, maar ik hoop dus niet dat al de rest me op vrijdagochtend opeens nog om veel aanpassingen begint te vragen.
Met mijn mama sprak ik vandaag aan de telefoon over wat ik dit weekend graag zou willen eten thuis. ‘Alles’, was mijn antwoord.
Intussen ben ik alleszins goed bezig om mijn voorraadkast leeg te maken door alles op te eten. En eigenlijk was mijn voorraad perfect getimed! Ik heb nog éxact genoeg om toe te komen tot vrijdagvoormiddag. Perfect toch? Ik hoef dus helemaal niets weg te gooien, in tegenstelling tot mijn huisgenoten. De frigo en keukenkasten zitten nog boordevol terwijl iedereen ten laatste zaterdag uit het appartement moet zijn… Ach ja, weeral een kwestie van plannen zeker? Het maakt het wel moeilijk om alles al goed schoon te maken natuurlijk als alle kasten nog vol staan. Met mijn mama sprak ik vandaag aan de telefoon ook over eten, meer bepaald over wat ik dit weekend graag thuis zou willen eten. ‘Alles’, was mijn antwoord. 😉 Ik heb het eten van thuis heel erg gemist! En door alle opties te overlopen, stond het water me gewoon al in de mond. 🙂
Op mijn laatste avond in D.C. moest ik mijn uiteindelijke presentatie voor de avondcursus Research & Writing nog geven. Ik ging dus helemaal opgekleed naar beneden, om dan te zien dat de persoon voor mij in training binnenging… Oeps. De presentatie ging alleszins heel goed en er werden helemaal geen extra vragen gesteld op het einde. Ik vond het een beetje vreemd, maar dat was dan ook weer achter de rug.
Ik heb op van alles geklikt en van alles geprobeerd om de printer te doen werken tot het opeens wél lukte. Oef! Maar dus van TWC zelf alweer geen hulp, zoals gewoonlijk…
Na de presentatie ging ik nog naar het computerlandschap om mijn boarding pass voor morgen uit te printen. Ik was al één keer gaan printen en dus wist ik intussen dat er maar één computer is in dat lokaal die verbonden is met de printer. Maar toch bleek het niet van de eerste keer te werken. Ik probeerde het enkele keren en de printer maakte telkens wel een geluid, maar er gebeurde niets. Ik checkte of er nog papier was en dat was het geval. De inkt vond ik niet meteen, dus misschien was er daar een probleem mee, dacht ik. Ik ging dus naar de conciërge voor hulp, maar daar kreeg ik het antwoord: ‘Ik weet niet hoe die printer werkt, ik kan je niet helpen’. Niet meer dan dat… Geweldig. Ik ging dan nog maar eens terug en heb nog een halfuur staan zoeken in de instellingen van de printer. Ik heb op van alles geklikt en van alles geprobeerd tot het opeens wél lukte. Oef! Maar dus van TWC zelf alweer geen hulp, zoals gewoonlijk… Blij dat ik morgen weg ben uit dit gebouw.
Vrijdag 29 april 2022 (dag 99)
Vandaag is de dag! Ik ga naar huis!! 🙂 In de ochtend pakte ik de laatste spullen in, stofzuigde ik nog eens en maakte ik mijn delen van het appartement schoon (TWC krijgt het appartement alleszins properder terug dan ik het heb gekregen) en kwam een coworker nog mijn hoofdkussen en een deken dat ik hier aankocht ophalen. Mijn Uber om naar de luchthaven te gaan, had ik al goed op voorhand vastgelegd. So far so good. Maar laat ons hopen dat alle verdere zaken ook nog vlot gaan.
Over hoe de vlucht ging en mijn aankomst in België lees je in de volgende (en laatste) blogpost in deze serie. Tot snel, in België! 🙂
Meer over mijn avontuur in D.C. lees je hier:
- Dagboek Belgische studente in Washington D.C. – #12
- Dagboek Belgische studente in Washington D.C. – #13
- Dagboek Belgische studente in Washington D.C. – #14
Volg mij ook zeker op Instagram en Facebook om updates te krijgen over mijn blog! Op Instagram deel ik bovendien meer beeldmateriaal en daar krijg je een meer visuele inkijk in mijn leven in D.C.!