Dagboek Belgische studente in Washington D.C.

Van 21 januari tot 30 april 2022 bevind ik me in D.C. voor een voltijdse stage in combinatie met enkele (avond)cursussen en verblijf ik samen met allemaal (internationale) studenten in ‘The Washington Center’. In deze blogserie neem ik je mee door alle ups en downs en vertel ik je ongefilterd hoe het gaat hier in de Amerikaanse hoofdstad.

Terug thuis!

In het vorige deel kon je lezen over mijn laatste (werk)week in D.C. en hoe ik vertrok naar de luchthaven. Intussen ben ik goed thuisgekomen en neem ik jullie nog een laatste keer mee in mijn avontuur. In deze post lees je hoe alles nog op de luchthaven en terugvlucht ging én hoe ik me opnieuw aanpaste aan België. Spoiler: dat ging héél vlot! 🙂

Zaterdag 30 april 2022 (dag 100)

Gisteren nam ik, zoals je op het einde van mijn vorige post kon lezen, een Uber naar de luchthaven. De chauffeur kwam perfect op tijd toe en ook de rit ging heel vlot en gunde me nog één laatste blik op D.C.. De chauffeur was deze keer een man uit Egypte. Hij had enkele jaren geleden een visum om naar Amerika te gaan, gewonnen via de befaamde loterijen. Het was de eerste keer dat hij deelnam, eigenlijk zelfs niet met het doel het écht te winnen (terwijl sommige andere mensen jaren deelnemen in de hoop op een beter leven en nooit winnen). Een kwestie van geluk dus. Zijn verhaal voelde wat herkenbaar: aan iets deelnemen (bij mij dan de selectieprocedure om een beurs te krijgen voor The Washington Center) omdat je denkt dat de kans toch klein is dat je geselecteerd wordt en dan opeens bij de gelukkigen zitten. Maar wat dan? Juist ja, een heel nieuw avontuur.

Mijn Uber driver liet zijn familie en vrienden achter om zijn ‘American dream’ na te streven. Uiteindelijk bleek dat toch moeilijker dan gedacht. In het land geraken is één zaak, maar dan begint het pas.

De chauffeur vertelde dat het toch een beetje een vergiftigd cadeau was. Hij liet zijn familie en vrienden achter om zijn ‘American dream’ na te streven. Uiteindelijk bleek dat toch moeilijker dan gedacht. In het land geraken is één zaak, maar dan begint het pas. Hoewel hij in zijn geboorteland advocaat was, mag hij het beroep in de VS niet uitoefenen omdat zijn diploma daar niet geldt en opnieuw law studeren in de VS is veel te duur, zei hij. Dus is hij uit noodzaak Uber driver geworden. Het moet toch pijnlijk zijn. Niet dat Uber driver zijn minder waard is. Maar als je dat diploma hebt en er effectief gepassioneerd door bent (dat merkte ik aan de gespreksonderwerpen tijdens de rit: van Amerikaanse politiek tot de oorlog in Oekraïne, telkens met goede argumentatie), is het toch triest als je die passie niet mag uitoefenen. Op het einde van de rit zei hij nog: ‘you’re a good listener!’ Het was dan ook eens een substantieel gesprek. Hij wist bijvoorbeeld waar België lag, in tegenstelling tot mijn Uber driver in Florida die dacht dat België ‘in Duitsland’ lag en mijn Uber driver naar het Lincoln Memorial die dacht dat het in Scandinavië lag. 😉

Ik kan je vertellen dat ik heb afgezien. Die meer dan 20 kilo in alle bochten wringen, gewoon in de terminal waar er constant passage was, was niet simpel.

Toen ik op de luchthaven aankwam, bleek mijn koffer te zwaar te zijn. 24kg in plaats van het maximum van 23kg. Ik was bereid te betalen voor het extra gewicht, maar het personeel zelf raadde me aan dat niet te doen en een kilo over te steken naar mijn handbagage. Hoewel die zogezegd maar maximaal 8 kilo mag zijn, blijken ze die gewoon niet te wegen. Oké, valies dan maar weer open. Ik kan je vertellen dat ik heb afgezien. Die meer dan 20 kilo in alle bochten wringen, gewoon in de terminal waar er constant passage was, was niet simpel. Ik heb ze uiteindelijk drie keer terug open moeten doen omdat ze steeds nog te zwaar was. Intussen was mijn handbagage ook al 10 kilo en die dan nog toekrijgen, was ook een hele opgave. Een deken heb ik dan nog maar in een aparte zak gestoken omdat het anders niet ging. Maar hey, het is gelukt! 🙂

Al mijn documenten die ik in orde moest hebben voor mijn visum werden niet meer gevraagd bij de controle. Gewoon paspoort en klaar.

Nadien viel alles eigenlijk heel goed mee. Al mijn documenten die ik in orde moest hebben voor mijn visum werden niet meer gevraagd bij de controle. Gewoon paspoort en klaar. Het land verlaten ging dus veel makkelijker! Ik at een goedgevulde wrap op de luchthaven en kocht nog wat snacks en dan kon mijn vlucht van 7u30 beginnen. Er was wel een uur vertraging voor het vertrek omdat er iemand op het vliegtuig bleek te zitten die haar paspoort niet bij had (vraag me niet hoe ze dan al tot daar was geraakt). Dan moesten haar 10 (!) stuks bagage natuurlijk eerst nog terug terug uit het vliegtuig gehaald worden en dat duurde wel een tijdje. Maar goed, intussen keek ik gewoon al een film en zo ging de tijd wel redelijk goed voorbij. Op de vlucht moest ik zogezegd slapen aangezien ik op zaterdagochtend in België aankwam, maar dat is toch niet echt gelukt. Op Brussels Airport sukkelde ik nog even om mijn stuk bagage van de band te halen (laat ons zeggen dat ik een heel deel ernaast ben moeten meelopen 😉 ). Maar het moment dat daarna kwam, was al die moeite waard. De hereniging met mijn mama! 🙂 We barstten allebei in tranen uit toen we elkaar omhelsden, maar wat was het een mooi moment!

Alles voelde gewoon meteen terug aan alsof ik geen drie maanden was weggeweest. Echt thuiskomen dus.

De rest van de dag gebruikte ik gewoon om uit te pakken, een bad te nemen (zalig, want ik had enkel een douche in de residentie van TWC) én terug ‘normaal’ te eten! 🙂 Bij mijn thuiskomst hing er ook een ballon met daarop ‘Welcome home’ en stonden er een mok en glas klaar met foto’s uit Washington en de tekst ‘You did it!’ erop. Mijn mama had er ook mini-bueno’s ingestoken, speciaal omdat ik een tijd geleden had gezegd dat ik daar zin in had en ik dat niet vond in Amerika. Lief hé?! 🙂 Alles voelde gewoon meteen terug aan alsof ik geen drie maanden was weggeweest. Echt thuiskomen dus, en dat is een luxe!

Na mijn terugkomst

Na mijn aankomst, kwam er echt een golf van rust over me heen. Even geen druk, geen verplichtingen, geen uitdagingen, gewoon genieten van de kleine dingen. Een mooie wandeling in de buurt, de zonsondergang achter de velden, rustig staan koken, zelfs gewoon overal Nederlands horen… Dat doet zo’n deugd! Terug in mijn eigen bed slapen, is ook een enorme opluchting. Het enige waar ik nog aan moet wennen, is dat het zo laag is tegenover het bed in the Washington Center. Ik kon daar niet eens met mijn voeten aan de grond wanneer ik erop zat… Ik ben blij dat ik nu terug op een ‘normale’ hoogte kan liggen, maar als ik uit mijn bed stap is het altijd even schrikken dat de grond zo dichtbij is!

Nog zoiets random dat ik heb gemerkt, is hoe stevig de deurklinken hier opeens aanvoelen én hoe hoog die staan tegenover in het appartement van TWC!

Nog zoiets random dat ik heb gemerkt, is hoe stevig de deurklinken hier opeens aanvoelen én hoe hoog die staan tegenover in het appartement van TWC! Gek hé, dat het die niet zo voor de hand liggende zaken zijn die zo opvallen. Voor de rest had ik echt geen moeite om me terug aan te passen, alleen mijn maag moet nog wat wennen aan het eten. Aangezien ik alles qua eten zo gemist had, heb ik me deze week ook wel wat laten gaan en regelmatig eens overeten moet ik zeggen. Maar ja, dat was even een inhaalbeweging. 😉

Het feit dat de Verenigde Staten, die zelf uitroepen voor ultieme vrijheid te staan, bezig zijn met het afschaffen van abortus op federaal niveau, is erg onrustwekkend.

Wat betreft nieuws uit Amerika was het wel een bewogen week, jammer genoeg. Ik heb het dan over het nieuws dat de Supreme Court ermee bezig is om misschien de wet af te schaffen die abortus op federaal niveau toelaat in het land. Als dit erdoor komt, wil dit zeggen dat staten zelf zullen kunnen beslissen of ze abortus toelaten of niet. En in veel conservatieve staten zou dit een ramp betekenen voor vrouwen die een abortus nodig hebben aangezien het er zo goed als onmogelijk zou worden op een veilige, officiële manier. Het feit dat de Verenigde Staten, die zelf uitroepen voor ultieme vrijheid te staan, hiermee bezig zijn, is erg onrustwekkend. Vrijheden voor vrouwen opnieuw inperken en vrouwen het recht ontnemen over hun eigen lichaam te beslissen, zou ons weer ver naar het verleden brengen.

Mocht ik nog in D.C. geweest zijn, was ik waarschijnlijk mee gaan protesteren voor de Supreme Court.

Mocht ik nog in D.C. geweest zijn, was ik waarschijnlijk mee gaan protesteren voor de Supreme Court. Ik vrees ook dat als Amerika dit doorvoert, het abortusdebat (wat eigenlijk geen debat zou mogen zijn, want als een vrouw een zwangerschap wil afbreken om welke reden dan ook, moet ze daar de kans toe krijgen en de ingreep in een veilige omgeving kunnen ondergaan) ook in Europa weer naar boven zal komen, want Amerika wordt immers vaak als een voorbeeld gezien. En met rechtse partijen die toch wel vrij veel aanhangers hebben, kan dat ook bij ons ernstige gevolgen hebben.

Niet zo ver van The Washington Center was een Planned Parenthood centrum waar abortussen worden uitgevoerd. Ik passeerde daar op de weg naar Trader Joe’s en meestal stonden daar dus mensen te protesteren en flyers uit te delen over ‘waarom het fout is om een abortus te laten doen’. Ik draaide eens met mijn ogen wanneer ze me een flyer in de handen wilden duwen. Maar die ideologie is zó aanwezig in de Amerikaanse samenleving dat het echt verontrustend is. Dit alles om maar te zeggen dat ik helemaal geen fan (meer) ben van hoe de Amerikaanse samenleving (inclusief politiek) draait.

Hoewel drie maanden in D.C. leven zeker mijn ogen heeft geopend over Amerika als maatschappij, ben ik toch blij dat ik deze ervaring heb gehad.

Maar ik wil deze dagboekserie niet met een negatieve toon eindigen. Hoewel drie maanden in D.C. leven zeker mijn ogen heeft geopend over Amerika als maatschappij, ben ik toch blij dat ik deze ervaring heb gehad en dat ik ervoor ben blijven vechten om dit te kunnen meemaken. Ja, The Washington Center zelf viel tegen, maar gelukkig had ik wel een goede stageplek (zeker in vergelijking met vele anderen die soms gewoon helemaal geen werk kregen). Dat ik mee ben mogen gaan naar Florida om daar ter plekke te helpen op de conferentie van mijn stagebedrijf, is ook een heel unieke kans geweest en ik ben ontzettend blij dat meegemaakt te hebben.

Ik ben door al mijn solotripjes in en net buiten de stad en ook door op kot te zitten en mijn eigen huishouden volledig te doen nog zelfstandiger geworden.

Voor de rest maakte ik zelf mijn ervaring de moeite waard door op al mijn vrije momenten de stad in te trekken en de Amerikaanse hoofdstad buurt per buurt te verkennen. Ik ben door al mijn solotripjes in en net buiten de stad en ook door op kot te zitten en mijn eigen huishouden volledig te doen nog zelfstandiger geworden. Ik ben ook gegroeid op persoonlijk vlak omdat ik nu beter weet wat ik wel en niet wil in mijn carrière. Een permanent leven buiten België zie ik alleszins niet meer zitten. In België heb ik immers alles wat ik maar kan wensen. Al zal ik zeker geen ‘nee’ zeggen tegen korte werkreisjes mocht dat ooit van toepassing zijn en hou ik nog steeds wel van een uitdaging af en toe. Het houdt het leven tenslotte interessant. 🙂

De positieve reacties op deze blog hebben me echt goed gedaan. En ook de berichtjes om me moed in te spreken wanneer ik aangaf dat ik het moeilijk had, apprecieer ik enorm.

Om af te sluiten wil ik ook zeggen dat de positieve reacties op deze blog me echt goed hebben gedaan. Ook de berichtjes om me moed in te spreken wanneer ik aangaf dat ik het moeilijk had, apprecieer ik enorm. Mijn doel met deze blogserie was een eerlijk beeld schetsen van een buitenlandse ervaring en jullie ook mee doen genieten van mijn verkenningstochten door D.C.. En ik denk dat dit wel gelukt is. 🙂

Dan sluit ik hierbij ‘Nikita in D.C.’ af, maar don’t worry Nikita blijft het leven zeker documenteren. 😉 Voorlopig voornamelijk via Instagram, maar ook mijn blog hou ik zeker actief. 🙂

Meer over mijn avontuur in D.C. lees je hier:

Volg mij ook zeker op Instagram en Facebook om updates te krijgen over mijn blog! Op Instagram deel ik bovendien meer beeldmateriaal en daar krijg je een meer visuele inkijk in mijn leven in D.C.!