Van 21 januari tot 30 april 2022 bevind ik me in D.C. voor een voltijdse stage in combinatie met enkele (avond)cursussen en verblijf ik samen met allemaal (internationale) studenten in ‘The Washington Center’. In deze blogserie neem ik je mee door alle ups en downs en vertel ik je ongefilterd hoe het gaat hier in de Amerikaanse hoofdstad.
De eerste week routine
Vorige week kon je al lezen dat het een uitdaging blijft om zonder paniekerig gevoel op te staan en dat tranen heel rijkelijk vloeiden. Maar intussen waren we dag 10 al gepasseerd en ‘nog 90 dagen’ klinkt toch al minder ver weg dan ‘nog 100 dagen’. Op mijn stage begon daarbij nu de echte routine met elke week hetzelfde schema en ik hoopte dat dit zou helpen om meer in de Washingtonian flow te geraken.
Maandag 31 januari 2022 (dag 11)
De eerste dag van de week voelde als een kleine overwinning: ik ben de dag doorgekomen zonder tranen. Oké, er kwamen er een paar bijna, maar dat was ook deels van ontroering. Tijdens één van de videogesprekken met mijn mama doorheen de dag liet ze me immers weten dat er hier woensdag een pakje voor mij zou toekomen. Ze vertelde nog niet wat, maar mijn mama kennende zou het wel iets heel origineels zijn dat meteen een lach op mijn gezicht tovert. Dus die ‘bijna-tranen’ waren gerechtvaardigd. 😉 Ik kan al niet wachten tot woensdag.
mijn mama kennende zou het wel iets heel origineels zijn dat meteen een lach op mijn gezicht tovert
Vandaag ging mijn stagedag digitaal door (maandagen en woensdagen zijn vanaf nu telkens remote), maar al bij al lukte het om niet vast te geraken in mijn eigen gedachten. Ik kreeg dan ook voldoende taken bij om daar helemaal geen tijd voor te hebben. Ik mag zo bijvoorbeeld een blogbericht schrijven over enkele organisaties en mensen die door mijn stageplek als ‘Feedback Champions’ werden uitgekozen (of dus organisaties/mensen die zich op een goede manier inzetten om de mensen die een impact ondervinden van hun beslissingen, te betrekken voor ze iets implementeren).
Ik polste naar eventuele mogelijkheden om met gelijkgezinden samen te komen, maar nét sinds dit jaar worden er blijkbaar geen groepen meer gemaakt op basis van bepaalde interesses…
Ik had verder ook een Advising Session met mijn Career Advisor vanuit TWC zelf. Ik had deze zelf geboekt om eens te checken op welke manieren ik ondanks corona toch kon connecteren met medestudenten hier in de residentie. Blijkt dat er niet veel mogelijkheden zijn. Dat dacht ik wel, maar ik had toch gehoopt dat er iets zou uitkomen. Ik vroeg mijn Career Advisor ook of er geen groepen bestonden die – al was het digitaal – af en toe eens bij elkaar konden komen op basis van een bepaalde interesse. Ik merk immers dat veel studenten elkaar hier leren kennen door ’s avonds samen uit te gaan. Maar de mensen die mij kennen, weten dat dit mijn ding niet is. Geef mij bijvoorbeeld maar een boek om ’s avonds te lezen. Ik polste dus eens naar eventuele mogelijkheden om met gelijkgezinden samen te komen, maar nét sinds dit jaar worden er blijkbaar geen groepen meer gemaakt op basis van bepaalde interesses… Pech dus.
Dinsdag 1 februari 2022 (dag 12)
Het begin van een nieuwe maand, een nieuw begin? Enerzijds voelt het goed om te zien dat de tijd wel voorbijgaat, maar aan de andere kant besef ik dat ik hier nog een hele tijd zit en dat er nog veel moeilijke momenten kunnen komen. In de ochtend had ik toch weer wat stress om naar kantoor te gaan, maar dat beterde gelukkig zodra ik daar aankwam. Ik ontdekte doorheen de dag zo bijvoorbeeld nog enkele snufjes waarover mijn werkplek beschikt… Vorige week bleek al dat ze een machine hebben om allerlei smaakjes aan water (ook plat, niet per se bruis) toe te voegen. Die moest ik nu natuurlijk meteen eens uittesten. Wat bleek? Ik heb zonet mijn nieuwe favoriete drankje gevonden: Rose Water! Water met de smaak van rozen dus. Ik heb dit de hele dag gedronken en had het gevoel dat ik tussen de echte rozen zat. 🙂
Ook blijkt dat de bureaus allemaal elektrisch verstelbaar zijn, wat een verademing is aangezien ik zo echt wel een goede houding kan aannemen tijdens het werk. Dat kan niet als ik remote werk en aan de kleine keukentafel op een harde stoel moet zitten. Ik kreeg vandaag ook mijn eigen mug met het logo van de coworking space ‘Open Gov Hub’ erop, dus ik denk dat dit wil zeggen dat ik nu hélemaal deel uitmaak van het team ;-). Dat bleek ook nog meer toen ik nog beter nieuws kreeg (ja, nóg beter dan mijn ontdekking van het rozenwater). Ik werd uitgenodigd om begin maart met het team van Feedback Labs mee te gaan naar Jacksonville, Florida om effectief aanwezig te zijn op de summit die ik nu help organiseren! Super, toch?! Deze kans grijp ik natuurlijk heel graag met beide handen en geeft me een heel mooi vooruitzicht.
Ik werd uitgenodigd om begin maart met het team van Feedback Labs mee te gaan naar Jacksonville, Florida om effectief aanwezig te zijn op de summit die ik nu help organiseren! Super, toch?!
Toen ik die avond met de bus terug naar de residentie ging, genoot ik er oprecht van om Washington D.C. in de avondzon van achter het raam aan me te zien passeren. Soms kwam in de verte het Capitool eens opduiken door de perfecte zichtassen die in de stad worden gebruikt en dat zijn toch van die kleine momentjes die een groot verschil maken. Het zijn die dingen die me echt doen inzien wat een voorrecht het is om hier te zijn en hier te mogen leven.
Woensdag 2 februari 2022 (dag 13)
Vandaag werkte ik opnieuw remote en eigenlijk vloog de dag voorbij door uit te kijken naar de cadeautjes van mijn mama die zouden aankomen! Ik begon al voor 8u te werken omdat ik wist dat ik wel een tijdje afgeleid zou zijn zodra de pakjes zouden toekomen. Mijn mama kon via een link de chauffeur letterlijk volgen en rond 10u30 stuurde ze een foto van het kaartje waarop de bestelwagen hier voor de deur stond. Even later kreeg ik een mail van de conciërge dat ik mijn pakje mocht gaan afhalen aan het onthaal. Ik schoot meteen de deur uit naar beneden, maar toen ik daar aankwam, bleek ik toch nog nét iets te snel te zijn en moest ik binnen 10 minuten teruggaan… Exact 10 minuten later ging ik dus terug en eindelijk had ik het in handen! Live tijdens een videocall met mijn mama maakte ik de pakjes open en zoals verwacht, had ze die weer héél goed uitgekozen! 🙂
Het eerste cadeautje was een notitieboekje met op de cover een foto van Shawn Mendes en de tekst ‘seriously, marry me’ samen met enkele hartjes. Dat zijn van die inside dingetjes tussen mijn mama en ik waar we altijd een goed gevoel door krijgen. Het tweede pakje was een armband met een muzieknoot in het midden en daarrond ‘There’s nothing holding me back’ gegraveerd (ook een verwijzing naar Shawn natuurlijk). Het laatste cadeautje was een zak chocolaatjes waarbij de ene soort ‘hugs’ en de andere ‘kisses’ heet. Een heel mooie manier om me moed te geven! De tranen stroomden dan ook weer rijkelijk, maar het was van ontroering en dankbaarheid. Wat ben ik dankbaar voor mijn mama en wat ze allemaal doet! Zonder de verschillende videogesprekken per dag zou ik dit echt niet volhouden.
Elke keer de wasmachine opstaat, klinkt er een hels gepiep en maakt die een geluid alsof de machine gaat opstijgen
Voor de rest deed ik hier ook voor het eerst mijn was. Ik ben alleen in het appartement op mijn thuiswerkdagen dus kan ik alles op mijn gemak in orde brengen, wat goed is. Het was een hele zoektocht om te vinden op welk programma ik de wasmachine en de droogkast moest zetten (want dat is ook weer heel anders dan in België: je moet bijvoorbeeld zelf de waterhoeveelheid en de warmte van het water aanduiden), maar uiteindelijk is het toch gelukt. Een YouTubetutorial hielp ook. Elke keer de wasmachine hier opstaat, klinkt er wel een hels gepiep en maakt die een geluid alsof de machine gaat opstijgen, maar goed, mijn was kwam er toch nog goed uit en dat is het voornaamste.
Donderdag 3 februari 2022 (dag 14)
Bij het opstaan, zag ik voor het eerst sinds ik hier ben eens geen zon maar regen. Een grijs, regenachtig begin van de dag… Het werkt toch op het gemoed. De temperaturen waren wel veel hoger dan de afgelopen dagen. Tot 14 graden Celsius in plaats van maxima van nul. Dat aspect deed dan weer wel even goed. Hetgeen wat me vandaag door de dag trok, was het vooruitzicht dat om 13u mijn examenresultaten online zouden komen. Wel leuk om door de andere tijdszone eens niet tot 19u ’s avonds te moeten wachten!
Toen ik mijn resultaten zag, moest ik toch nog een tweede keer checken voor de zekerheid. Maar ik had het goed gezien: geen enkele score onder 17/20!!
Ik nam mijn middagpauze (alhoewel het niet officieel pauze is want dat bestaat hier precies niet, ook tijdens het eten wordt vaak verwacht dat je doorwerkt) strategisch zodat ik intussen mijn resultaten kon bekijken. Tijdens de examenperiode in januari stond ik erg onder druk, want ik had examens tot twee dagen voor vertrek naar D.C. en er waren tijdens de blokperiode nog een miljoen zaken die ik in orde moest brengen voor mijn vertrek. Toen ik mijn resultaten zag, moest ik toch nog een tweede keer checken voor de zekerheid. Maar ik had het goed gezien: geen enkele score onder 17/20!! Ik was toch wel even erg trots op mezelf. Want na drie jaar journalistiek opeens Toerisme- en Recreatiemanagement in een verkort traject beginnen, was niet simpel.
Ik had veel overlappen in mijn rooster (waardoor ik vaak sowieso een les moest skippen) en moest meteen aan een bachelorproef beginnen in iets waar ik nog geen achtergrond in had (ik werkte deze net voor kerst af, maar moet ze binnenkort nog via Zoom presenteren/verdedigen). Verder werkte ik tijdens het eerste semester ook nog een dag per week voor Libelle als jobstudent en was ik veel bezig met de marketing van mijn boek. Allemaal leuk natuurlijk, maar druk! Met alles wat er qua voorbereiding en administratie voor Washington bij kwam kijken, heb ik toch wel een paar kleine mental breakdowns gehad met momenten. Om dan toch die mooie resultaten te halen, voelde als een overwinning. Er is wel nog één examen dat ik in augustus moet afleggen (de eerste keer ooit dat ik iets in tweede zit ga doen) omdat dit plaatsvond toen ik al in D.C. was en ik er dus fysiek gewoon niet bij kon zijn. Maar als het dat maar is, zeg maar!
Vrijdag 4 februari 2022 (dag 15)
Vanaf nu hoef ik op vrijdag slechts een halve dag te werken. Ik heb mijn planning immers zo opgesteld dat ik mijn 36 uur per week vooral verdeel over maandag tot donderdag zodat ik op vrijdag de namiddag kan gebruiken om D.C. te verkennen of wat aan mijn taken voor mijn cursussen bij TWC zelf te werken. Op vrijdag is er ook zo goed als niemand op het kantoor, wat het heel leuk maakt om er rustig te zitten. Voorlopig zit ik helemaal op planning – en zelfs een beetje voor – met mijn taken. Ik krijg ook echt wel appreciatie voor wat ik doe en de taken die er nog aankomen (zeker in verband met de aankomende summit in Florida) spreken me heel erg aan.
Mocht de stage niet goed zitten, weet ik dat ik na vorige week verder zou zijn blijven wegzakken. Maar nu gebeurde het tegenovergestelde.
Dat die stage zo goed meevalt, is echt een groot pluspunt. Mocht dat niet goed zitten, weet ik dat ik na vorige week verder zou zijn blijven wegzakken. Maar nu gebeurde het tegenovergestelde. Ik heb het nog steeds moeilijk met momenten – zeker qua aanpassing aan de Amerikaanse levensstijl op alle mogelijke manieren en het missen van thuis – maar ik voel wel dat ik op dit moment op de juiste plek zit, zeker met het oog op mijn toekomst.
Weekend 5 en 6 februari 2022 (dag 16 & 17)
Mijn weekends probeer ik zoveel mogelijk te gebruiken om de stad te ontdekken. Ik leg mezelf op er elke zaterdag op uit te trekken en iets nieuws te zien of doen. Elke vrijdagavond zit ik dus druk achter mijn pc om een route uit te stippelen voor de volgende dag, want ik heb graag altijd een plan zodat ik perfect weet waarnaartoe op het moment zelf. Momenteel is het wel een uitdaging om iets te vinden, want door de koude temperaturen is de hele dag buiten zijn geen optie (mijn handen liggen nu al helemaal open van de kou ook al draag ik steeds handschoenen…)
Mijn opdracht voor februari is dus alle zaken die binnen doorgaan (zoals musea) te doen zodat ik nadien als het – hopelijk – warmer is al de rest kan doen. Voor deze zaterdag ging ik uiteindelijk naar het White House Visitor Center. Dit bezoekerscentrum niet zo ver van het Witte Huis geeft een mooi overzicht van de geschiedenis van de presidentswoning, maar geeft ook inzicht in hoe de presidentsgezinnen van het grote gebouw elk op hun eigen manier een thuis maakten. Het is een goed alternatief voor het Witte Huis waar je als Belg niet binnen geraakt. Om een tour te boeken in het échte Witte Huis moeten Amerikanen een aanvraag doen via hun congreslid en buitenlanders via hun ambassade. Jammer genoeg laat de Belgische ambassade via hun website weten dat ze daar niet aan meedoen. Dus White House Visitor Center, it is!
Nadien wandelde ik wel een ommetje rond het Witte Huis om er toch een glimp van op te vangen, wat het best lukt aan de noordelijke kant. Het was toch wel een fijn moment om zo voor dit belangrijke gebouw te staan. En op een klein beetje gratis wifi die in de lucht hing, belde ik mama ook even op om het moment met haar te delen. Op die manier maak ik de dingen toch ook een beetje met haar mee. 🙂
De ijzige wind was wel iets minder aangenaam en dus wandelde ik verder langs CityCenterDC (dat is de luxe-shoppingbuurt met winkels als Gucci en Dior) waar ik mijn ogen even uitkeek in de etalages tot aan Gallery Place in Chinatown. Daar waren binnen enkele eetmogelijkheden en kon ik dus even opwarmen. Tegen 14u was ik terug in The Washington Center. Aangezien ik alleen was, maakte ik van de tijd gebruik om de wekelijkse schoonmaak van mijn ruimtes te doen. Wat voelt het toch beter als alles weer wat properder is! Voor zondagavond is het plan deze week om de lantaarns voor Lunar New Year bij het Kennedy Center te gaan bekijken. Maar daar brief ik jullie in de volgende blogpost over! 🙂
En zo is mijn tweede volle week in D.C. alweer voorbij. Uiteindelijk is de tijd ondanks de moeilijke momenten al wel goed vooruit gegaan en qua gevoel zit het nu ook al veel beter dan vorige week. Moeilijk zal het altijd blijven, maar ik probeer me op te trekken aan het feit dat elke dag een overwinning is en beter is dan de vorige. En zo geraken we stilaan wel vooruit terwijl ik er ook het meeste probeer uit te halen en zoveel mogelijk geniet.
Meer over mijn avontuur in D.C. lees je hier:
- Dagboek Belgische studente in Washington D.C. – wat eraan vooraf ging
- Dagboek Belgische studente in Washington D.C. – #1
- Dagboek Belgische studente in Washington D.C. – #2
Volg mij ook zeker op Instagram en Facebook om updates te krijgen over mijn blog! Op Instagram deel ik bovendien meer beeldmateriaal en daar krijg je een meer visuele inkijk in mijn leven in D.C.!