Van 21 januari tot 30 april 2022 bevind ik me in D.C. voor een voltijdse stage in combinatie met enkele (avond)cursussen en verblijf ik samen met allemaal (internationale) studenten in ‘The Washington Center’. In deze blogserie neem ik je mee door alle ups en downs en vertel ik je ongefilterd hoe het gaat hier in de Amerikaanse hoofdstad.
In de flow
Deze week bleek ik toch wel vrij goed in de flow te zitten van het leven hier, moet ik zeggen. Cultuurverschillen zijn zeker heel erg aanwezig (ook op vlak van communicatie en mensen leren kennen), maar ik heb wel het gevoel dat ik me al verbazingwekkend goed heb aangepast. Ik ben nu dan ook een maandje ver in mijn avontuur hier en vooraf had ik ook gedacht dat het ongeveer een maand ging duren om me comfortabeler te voelen bij de situatie. Zelfkennis op z’n best. 😉
Maandag 14 februari 2022 (dag 25)
Mijn week begon zoals altijd met een remote werkdagje. Deze week had ik gelukkig meteen mijn stagetaken om mee verder te gaan en kon ik meteen aan de slag. Het was vandaag ook Valentijn en voor mijn twee huisgenoten die in een relatie zitten, werd een boeketje bloemen geleverd. Ik voelde me even seriously single, maar de bloemen zorgen er wel voor dat het appartement er wat vrolijker uitziet. 🙂
Dinsdag 15 februari 2022 (dag 26)
Op dinsdag ga ik steeds naar het kantoor en ik focus me nu hélemaal op de aankomende Summit in Florida. Er zijn talloze zaken waar ik aan kan werken en in orde moet brengen en dat is heel fijn. Die drukte zorgt ervoor dat de dagen voorbij vliegen en ik geen tijd heb om te veel stil te staan bij het feit dat ik aan de andere kant van de oceaan zit.
Het enige minpunt van de dag? Weet je nog dat ik in mijn tweede volledige week hier Rose Water had ontdekt op mijn stageplek? Het werd mijn nieuwe favoriete drankje, maar de voorraad op kantoor blijkt nu op te zijn! Ik polste toch maar eens bij Tony van de balie naar wanneer hij denkt dat het zou terugkomen. Ik vroeg het natuurlijk met een knipoog, want ik kan zeker wel zonder dat water. Maar ik legde hem uit dat ik in België niet zo veel opties heb qua drankjes omdat ik geen bruis drink (iets wat véél minder aanwezig is in Amerika, limonade is hier bijvoorbeeld standaard zonder bruis) en dat ik hier dus in paradise zit. 😉 Hij zei al lachend dat het genoteerd staat. 🙂
Echt waar, werken op een coworking space is zalig! Met elke simpele vraag kan je bij het baliepersoneel terecht en ze doen er meteen alles aan om het in orde te brengen. Luxe-service noem ik dat! Mijn pc maakte zo een keer raar geluid omdat er wat stof in zat en dus vroeg ik eens aan de balie of ze toevallig geen spuitbus met lucht hadden om een pc te ontstoffen. Tony dacht in eerste instantie van niet, maar een uurtje later kwam hij opeens met exact wat ik nodig had aan mijn bureau. En inderdaad, mijn computerprobleem was opgelost! En natuurlijk is het ook fijn omdat je door de coworking space heel wat mensen van verschillende organisaties kan leren kennen op het werk. Ik begin mensen nu al goed te herkennen en begin stilaan ook enkele mensen iets persoonlijker te kennen door af en toe eens met hen te praten, wat natuurlijk heel leuk is.
Woensdag 16 februari 2022 (dag 27)
Remote dagen zijn voor mij het perfecte moment om mijn was op mijn gemak te doen. Daar ben je hier door de slechte staat van de droogkast een volledige dag mee bezig. Als ik mijn lakens en handdoeken meteen in de ochtend in de wasmachine steek, mag ik blij zijn als ze tegen de avond droog zijn. Vandaag moest ik de droogkast maar liefst vijf keer laten draaien vooraleer alles droog was (en ik heb mijn lading dan nog gesplitst zodat het zeker niet te veel in één keer was). Het is dus goed dat ik door mijn remote werk twee dagen per week steeds de droogkast meteen opnieuw kan opzetten, want anders ben je een dag van je weekend kwijt door hier op je was te staan wachten.
Ik ben wel trots op hoe ik me al heb aangepast aan de situatie
Ik heb wel het gevoel dat ik eindelijk mijn werkschema gewoon ben en echt in de routine kom. Uiteindelijk gaat alles vrij vlot moet ik eerlijk zeggen. Ik neem de bus hier ook alsof ik het al altijd doe en ik ben wel trots op hoe ik me al heb aangepast aan de situatie.
Donderdag 17 februari 2022 (dag 28)
Hoewel alles heel vlot gaat op veel vlakken, blijft er toch nog een groot struikelblok. En daar had ik het vandaag over met een andere stagiaire op mijn stageplek. Het blijkt heel moeilijk te zijn om diepere connecties te vormen met Amerikanen. In het algemeen blijft het contact heel oppervlakkig. Het is moeilijk uit te leggen, maar doorgaans zijn Amerikanen meteen heel vriendelijk en open en behandelen ze je alsof ze je al jaren kennen. Maar uiteindelijk blijft dat contact heel oppervlakkig. In een gesprek heb je het gevoel dat ze heel familiair zijn, maar ze doen dat op een manier dat je op het einde van het gesprek eigenlijk nog niets weet over hen. Dat zal ongetwijfeld niet voor iedereen gelden, maar dat is wel het algemene gevoel dat ik tot nu toe heb.
Het blijkt in het algemeen heel moeilijk te zijn om diepere connecties te vormen met Amerikanen
En ik sprak er ook al over met enkele andere Belgen die hier via The Washington Center zijn. Zelfs Belgen die al veel andere buitenlandse ervaringen hebben – en dus goed kunnen vergelijken – vinden dat Amerikanen ‘een geval apart’ zijn. Dat het heel moeilijk is om in deze samenleving iets van thuis te herkennen. Dat je meer behoefte hebt om met mensen uit je eigen land/Europa te connecteren terwijl je hier bent dan met Amerikanen zelf. En dat had ik zelf niet bepaald verwacht toen ik me klaarmaakte om naar hier te komen. Meestal maak ik heel graag connecties met mensen die zich ver van mijn eigen gekende leefwereld bevinden, maar hier merk ik dat ik toch liever op zoek ga naar mede-Europeanen en dan nog liefst andere Belgen.
Vrijdag 18 februari 2022 (dag 29)
Na mijn half dagje werk op het kantoor ging ik vandaag nog eens op uitstap samen met een andere Belgische studente die hier is, ook iemand van Erasmushogeschool. Het is echt fijn om met mensen uit eigen land te kunnen connecteren, zeker omdat je weet dat je dan ook na deze ervaring nog makkelijk contact kan houden. Ergens voelt het verloren moeite om contacten aan te gaan met Amerikanen zelf omdat het op lange termijn toch zo goed als onmogelijk is om contact te houden. Ik ben ook niet van plan om nadien in de VS te blijven werken (dat is trouwens ook niet de bedoeling, want bij mijn visumaanvraag moest ik aanduiden dat ik ‘de opgedane kennis weer zal meenemen naar eigen land om daar toe te passen’ en niet in de VS zelf) en dus leg ik liever contacten met mensen van dichter bij huis.
We gingen op ons uitstapje eerst naar de Washington National Cathedral, helemaal aan de andere kant van Washington. Het was dus een tijdje op de bus, maar het voelde een beetje aan als een sightseeing tour omdat ik die buurt nog niet had gezien. Op bepaalde momenten kon een straat eigenlijk perfect doorgaan voor een Brusselse straat door de verschillende opeenvolgende restaurantjes met een menu uit alle uithoeken van de wereld. Bij de kathedraal wandelden we ook door The Bishop’s Garden net ernaast, wat een aangename plek was. Het was een relatief warme dag (met 9 graden Celsius), maar de ijzige harde wind maakte het toch met momenten heel koud. De wind duwde ons verschillende keren letterlijk vooruit (of achteruit). Al was het gelukkig lang niet aan snelheden van de storm Eunice die op hetzelfde moment door België raasde.
We namen daarna even een pauze in een burgerrestaurant in de buurt. Ik koos zelf voor een hotdog, maar die bleek toch wel wat teleurstellend te zijn. Ik kreeg mijn hotdog in zilverpapier geserveerd zoals je ze aan een kraampje aan de kant van de weg zou krijgen. Alleen kostte de mijne 7 dollar, terwijl je er in straatkraampjes voor 3 dollar al één vindt. Maar goed, dat is Amerika… We namen daarna de bus naar de Dumbarton Oaks Gardens een eindje verderop. Deze tuinen (met veel reliëf) achter enkele indrukwekkende gebouwen deden een beetje denken aan een villa in Toscane zoals je ze in de films ziet. Al waren de tuinen voorlopig nog vrij kaal door de tijd van het jaar. Maar had het wel absoluut z’n charme. Een bezoek is ook slechts gratis tot en met 14 maart dus stond het sowieso op mijn lijstje om het voor die datum te doen. En zo wordt mijn lijstje van zaken die ik moet bezoeken steeds korter… Maar er staat nog steeds voldoende op hoor, het zal zelfs nipt worden om alles te kunnen doen in mijn weekends!
Weekend 19 en 20 februari 2022 (dag 30 & 31)
Op zaterdagochtend had ik het even moeilijk. Het was dag 30 hier en dat wil zeggen dat ik al een maand weg ben van thuis. Het is goed om te zien dat de tijd relatief snel voorbijgaat, maar tegelijkertijd had ik het toch even moeilijk om te beseffen dat het al zo lang was en ik hier ook nog meer dan twee keer dat aantal dagen zit. Ik was zelf weer vrij vroeg wakker en had vandaag plannen met al mijn huisgenoten samen. Maar aangezien zij niet bepaald ochtendpersonen zijn, zat ik eigenlijk wat te wachten tot zij klaar waren om te vertrekken. Het plan was om om 10u30 te vertrekken. Uiteindelijk zijn we pas na 12u vertrokken… Meestal ben ik dan al ergens halfweg op uitstap en ben ik ten laatste om 16u terug in het appartement. Dat was dus geen optie vandaag en dan raak ik wel wat geïrriteerd moet ik zeggen.
Ik heb het gevoel dat er hier enkel feestkledij te vinden is aan een redelijke prijs. Wil je hier ‘deftige’ kledij vinden om naar het werk te gaan, dan moet je in van die chique winkels met dure merken zijn...
Net na de middag vertrokken we dus naar Arlington National Cemetery. Eigenlijk leek het er heel erg op Ieper, gewoon weer een plek bekend om het oorlogstoerisme. Dit domein bevindt zich trouwens net buiten D.C. in Virginia. Ik kan dus weer een nieuwe staat afvinken. 😉 Zelf ben ik eigenlijk niet zo’n fan van oorlogstoerisme en het bezoeken van begraafplaatsen van militairen (en in het algemeen). Het doet me altijd wat denken aan die verplichte uitstappen in het middelbaar… Maar ik ging vooral mee omdat daar dichtbij het Air Force Memorial (met een mooi uitzicht op het Washington Monument in de verte) te zien is en er nog een beetje verderop een supergroot winkelcentrum is waar veel mensen uit D.C. naartoe gaan omdat iets van die omvang in de stad zelf niet te vinden is. Ik had gehoopt om daar dus wat nieuwe kledij te vinden die meer gepast is voor het klimaat in Florida voor binnenkort, maar kleren vinden is hier – net als eten – heel moeilijk. Ik heb het gevoel dat er hier enkel feestkledij (veel glitter, superkorte rokjes en kleedjes, weinig verhullende topjes…) te vinden is aan een redelijke prijs. Wil je hier ‘deftige’ kledij vinden die gepast is om naar het werk te gaan, dan moet je eigenlijk al in van die chique winkels met dure merken zijn. Er lijkt gewoon niets tussenin te zijn… Dus ik kwam weer met lege handen uit het winkelcentrum.
Uiteindelijk kwamen we net na 19u terug in The Washington Center. Ik heb dan de rest van de avond series op Netflix gekeken waardoor ik pas om middernacht ging slapen (wat heel laat is voor mij). Maar het voordeel: ik heb voor de eerste keer hier in één keer doorgeslapen tot 6u30! Dat deed eens deugd, want sinds ik hier ben, heb ik nog geen enkele keer gewoon doorgeslapen tot de ochtend. Ik neem nu sinds vorig weekend ook natuurlijke tabletjes in voor ik ga slapen die zouden moeten helpen om dieper te slapen. En ik denk dat het effectief helpt. Met dank aan mijn mama die ze als verrassing bij me heeft laten afleveren. 🙂 Mijn mama heeft via een promotie een maand lang een gratis Amazon Prime account aangegaan waardoor ze me via Amazon van alles kan laten leveren. Zelfs boodschappen blijkbaar!
Boodschappen blijken redelijk wat goedkoper te zijn via Amazon dan in de gewone winkel en je hebt daarbij het gemak dat het wordt geleverd. Zondagochtend ging ik daarom door het boodschappenlijstje dat mijn mama al in het digitale winkelwagentje had klaargezet voor me (een verrassing omdat ze weet dat ik niet graag zo lang online naar producten zoek, want je bent er toch een tijdje mee bezig). En serieus, zonder te weten welke producten ik hier al had gekocht had ze zelf enkele keren exact hetzelfde product – ook hetzelfde merk – in het lijstje gezet als wat ik hier al eens had gekocht… Om maar te zeggen hoeveel we op elkaar lijken. 🙂 We gingen er via videochat even door en bestelden dan. En vandaag om 13u30 werd het al geleverd! Zalig toch? Zo kan ik weer verder zonder op een hele zoektocht in de winkel te hoeven gaan. Over de uitdaging om hier eten te vinden, kon je trouwens in de post van vorige week al lezen.
En zo zit mijn vierde volledige week in Washington D.C. er weer op! Op naar de vijfde!
Meer over mijn avontuur in D.C. lees je hier:
- Dagboek Belgische studente in Washington D.C. – #2
- Dagboek Belgische studente in Washington D.C. – #3
- Dagboek Belgische studente in Washington D.C. – #4
Volg mij ook zeker op Instagram en Facebook om updates te krijgen over mijn blog! Op Instagram deel ik bovendien meer beeldmateriaal en daar krijg je een meer visuele inkijk in mijn leven in D.C.!