an 21 januari tot 30 april 2022 bevind ik me in D.C. voor een voltijdse stage in combinatie met enkele (avond)cursussen en verblijf ik samen met allemaal (internationale) studenten in ‘The Washington Center’. In deze blogserie neem ik je mee door alle ups en downs en vertel ik je ongefilterd hoe het gaat hier in de Amerikaanse hoofdstad.
Een korte werkweek
Aangezien ik nog enkele vrije dagen op te nemen had, was het voor mij slechts een werkweek van drie dagen. En mijn vrije tijd gebruikte ik optimaal! Vrijdag nam ik als een echte toerist de Water Taxi naar twee bestemmingen net buiten D.C. en ook zaterdag was het plan om er een leuk toeristisch dagje van te maken, maar dat ging toch niet van een leien dakje…
Maandag 14 maart 2022 (dag 53)
Aangezien het zonnetje al vanaf ’s ochtends goed scheen, begon ik met veel plezier aan mijn remote werkdag. Het was 16 graden Celsius vandaag en dat was dus een enorm verschil tegen gisteren wanneer de temperaturen weer onder het vriespunt gingen. Ik trok er gisteren op uit naar de National Mall en moest opnieuw mijn handschoenen, sjaal, dikste pullover, fleece broekkousen (alles waarvan ik had gehoopt ze al definitief te kunnen opbergen) uit de kast halen. Het hielp wel, want echt last van de kou had ik op die manier niet. Ik bezocht doorheen de dag het Smithsonian Castle met bijhorende tuinen (jammer genoeg hadden de mooie magnolia’s waarvoor de tuin bekend staat de sneeuw van zaterdag niet overleefd en waren ze al meer bruin dan roos), het Lincoln Memorial en het Art Museum of the Americas. Ik genoot zo oprecht van mijn zondag! En nu het daarbij ook weer warmer wordt, hoop ik dat al mijn weekends vanaf nu gevuld zijn met van die mooie dagen.
In de avond zag ik via profielen van nieuwssites op Instagram dat een konvooi van vrachtwagens de snelweg rond D.C. had geblokkeerd uit protest tegen de coronamaatregelen. Dat konvooi werd al lang voorspeld, maar ergens op hun weg – ze vertrokken helemaal aan de andere kant van het land, aan de Westkust – van protesten hadden ze blijkbaar wat vertraging opgelopen en dus kwamen ze nu pas aan (nu er eigenlijk al veel versoepelingen zijn qua coronamaatregelen). Rond het Capitool werden toen hun komst een tijdje geleden werd aangekondigd uit voorzorg alvast opnieuw hekken gezet om zeker het scenario van vorig jaar te vermijden. Het voelt wel gek om in een stad te zitten waar al zoveel is gebeurd in de – ook recente – geschiedenis en waar mensen constant naartoe komen om te protesteren (voor wat dan ook). In de module die iedereen bij The Washington Center moest doornemen, stond ook expliciet dat we protestmarsen best vermijden omdat die snel kunnen escaleren.
Onlangs was er een bericht over een verdwaalde kogel die door het raam van een bus ging en een passagier doodde. Ik neem elke dag de bus naar mijn stageplek, dus zoiets komt wel heel dichtbij...
Iets anders dat ik ook wel in het achterhoofd hou, is dat Amerikanen vaak een wapen in huis hebben… Zelf heb ik daar gelukkig nog niets van gemerkt (behalve de borden die op sommige plekken hangen om te laten weten dat wapens er verboden zijn), maar er passeren regelmatig berichten bij nieuwsmedia die ik volg op Instagram dat er ‘alweer’ iemand is neergeschoten. En soms gebeurt dat ook niet zo ver van waar ik hier verblijf… ik moet zeggen dat dat wel wat angstaanjagend is. Onlangs was er bijvoorbeeld een bericht over een verdwaalde kogel die door het raam van een bus ging en een passagier doodde. Ik neem elke dag de bus naar mijn stageplek, dus zoiets komt wel heel dichtbij. Meestal gebeuren incidenten wel ’s nachts of laat in de avond wanneer ik in mijn bed lig, maar het blijft toch iets waar je hier rekening mee moet houden. Maar hopelijk word ik hier gewoon zelf niet mee geconfronteerd.
Dinsdag 15 maart 2022 (dag 54)
Aangezien mijn supervisor op mijn stageplek deze week op vakantie is, mocht ik vandaag remote werken (normaal zijn dinsdagen op kantoor). Ik moet wel zeggen dat ik eigenlijk niet zo heel veel werk had… Doordat de Summit voorbij is en er heel wat personeelsleden een paar dagen vrijaf namen om daarvan uit te rusten, was er voor mij ook niet al te veel te doen. Volgende week zou het wel weer drukker worden, dus ik gebruikte mijn overige tijd nu dan maar gewoon om wat aan opdrachten te werken voor mijn evening course en het career readiness program. Voor dat laatste moet ik doorheen het trimester onder meer tien sessies volgen rond professionele ontwikkeling. Ik rondde alvast de self-paced cursussen (die waarvan vooraf opgenomen video’s online te bekijken zijn, onder andere over hoe je professionele doelen vastlegt, je sterktes optimaal inzet enzovoort) af en hoef nu nog maar drie livesessies bij te wonen om dat deel succesvol af te ronden.
Rond de middag kwam maintenance langs om een stukje van de wc te vervangen aangezien er al een tijdje een klein lek was. Natuurlijk was alles weer wat vuil wanneer het werk gedaan was en dus begon ik maar te poetsen. De badkamer was nadien weer zo proper als ze maar kan zijn en ik poetste ook nog mijn kamer en de gemeenschappelijke living en keuken. Ik moet zeggen dat ik me op zo’n momenten een beetje als Assepoester voel: achter de schermen hou ik alles zo schoon mogelijk, maar mijn huisgenoten lijken niet eens te beseffen hoe vuil het zou zijn als ik er niet was en zodra ze van hun werk komen, is alles meteen weer vuil. Tja, het samenleven met andere persoonlijkheden is deel van de ervaring zeker…
Woensdag 16 maart 2022 (dag 55)
Het weer was vandaag opnieuw zalig en tijdens mijn middagpauze besloot ik naar Union Market te wandelen. Na een klein kwartiertje stappen bevond ik me middenin het grote terrein met oude hallen waarvan nu winkels en een foodhall zijn gemaakt. Voor de eerste keer sinds ik hier ben, kon ik gewoon met blote benen op stap gaan en zelfs het giletje dat ik over mijn kleed droeg, was eigenlijk overbodig. De zon brandde echt en met 22 graden was het in de schaduw gewoon zalig. De sfeer die in de straten hing, was door het weer ook heel vrolijk. Terwijl ik op deze mooie lentemiddag voorbij de charmante huisjes op 4th Street liep met mijn kleedje dat wapperde in de wind, voelde het zelfs even alsof ik me in een Amerikaanse film bevond!
Het is echt fijn om zo middenin een stad te wonen die heel ‘walkable‘ is. Hier in en net rond het centrum is er op zijn minst op elke hoek van de straat een bushalte en ook een metrohalte is nooit veraf, wat veel mogelijkheden biedt. Een auto heb je niet nodig om je te verplaatsen in de stad, het is zelfs eerder een last als ik het verkeer zo zie. Er is wel een grote ‘maar’ aan het verhaal. Moet je – zelfs niet zo ver – buiten de stad zijn, dan is openbaar vervoer bijna een onmogelijke optie… Je moet meteen minstens een metro en twee verschillende bussen nemen (of je geraakt er zelfs gewoon niet). Daaraan merk je dat Amerika in het algemeen wel heel auto-gericht is. De treinverbindingen tussen verschillende steden zijn hier ook niet zo goed uitgebouwd als we in Europa gewoon zijn, al zit de Oostkust op dat vlak zeker nog bij de betere spelers als je naar Amerika in het geheel kijkt…
Donderdag 17 maart 2022 (dag 56)
Misschien herinner je je nog uit deel 6 dat ik op de feestdag President’s Day op 21 februari werkte zodat ik die vrije dag later nog kon opnemen. Wel, dat deed ik vandaag. Aangezien mijn supervisor afwezig is, was het een goed moment om zelf ook een dagje vrijaf te nemen. Ik bleek echter jammer genoeg nét voor de enige dag dat het regende deze week gekozen te hebben… Maar eigenlijk vond ik het niet zo erg om binnen te blijven, want om eerlijk te zijn kon ik de rust wel even gebruiken.
Zo’n luilekker dagje had ik hier nog niet gehad en hoewel dat hier nooit zo goed zal aanvoelen als thuis, deed het wel eens goed
Ik bleef in mijn bed liggen tot mijn huisgenoten allemaal naar het werk waren vertrokken, ontbeet dan op mijn gemakje (ik at pannenkoekjes) en nam pas tegen de middag een douche. Zo’n luilekker dagje had ik hier nog niet gehad en hoewel dat hier nooit zo goed zal aanvoelen als thuis, deed het wel eens goed. Al gaf het donkere weer tegen het einde van de dag ook wel een licht deprimerend gevoel… Maar gelukkig bleef de weersvoorspelling voor morgen goed, wat wilde zeggen dat ik wél een goede dag had gekozen om eropuit te trekken met de Water Taxi!
Vrijdag 18 maart 2022 (dag 57)
Vandaag had ik opnieuw vrijaf omdat ik nog een halve dag tegoed had als dank voor de hulp op de Summit in Florida. Ja, mijn routine is echt wel even volledig onderbroken, maar ik besteedde mijn dag alleszins heel goed. Ze voorspelden 23 graden vandaag en ik had dus goed gegokt wanneer ik vorige week mijn day pass voor de Water Taxi bestelde. Ik had mijn pass dus al, maar ik moest wel nog aan de ticket booth zelf per boot die ik wilde nemen een ticketje gaan afhalen om toegang te krijgen.
Ik vertrok goed op tijd zodat er zeker nog plek was op de eerste boot van 11u45, want anders viel mijn tot in detail uitgestippelde plan in het water… ( 😉 ) De twee metro’s die ik moest nemen, volgden elkaar heel goed op en ook de gratis shuttlebus van de metrohalte naar The Wharf – waar de city cruises vertrekken – kwam vrij snel aan. Ik kwam dus veel te vroeg aan (de ticket booth was nog niet eens bemand), maar ik at op mijn gemakje een strawberry coconut donut aan het water en ging nog eens rond in The Wharf. Zo kwam ik bijvoorbeeld reclame tegen voor Stromae die er deze zomer optreedt!
Ik besloot mijn moed bijeen te rapen en om een compensatie te vragen. En tegen al mijn verwachtingen in zei de man aan de desk meteen ‘ja’!
Toen het tickethokje eindelijk openging, bleek dat de laatste boot die ik vandaag plande te nemen niet uitvoer en de informatie op de website dus fout was. Ik zou na mijn dagtripje buiten de stad – naar National Harbor in Maryland en Old Town Alexandria in Virginia – nog naar de wijk Georgetown gaan omdat je van The Wharf naar daar alle monumenten van de National Mall passeert en het dus de ‘scenic route‘ is. Aangezien ik er altijd heel erg op sta dat alles gaat zoals gepland, besloot ik mijn moed bijeen te rapen en om een compensatie te vragen. Met mijn day pass mocht ik normaal enkel vandaag onbeperkt de boot nemen, maar ik vroeg of ik als compensatie voor die foute informatie online geen ticketje kreeg naar Georgetown voor morgen, want ik had er immers op gerekend om dat te kunnen doen toen ik mijn pass bestelde… En tegen al mijn verwachtingen in zei de man aan de desk meteen ‘ja’! Ik was zo trots op mezelf dat ik voor mezelf was opgekomen en dat niet gewoon had laten passeren! Op deze manier haal ik er eigenlijk zelfs meer uit dan in het originele plan, want nu heb ik twee verschillende dagen van boottochtjes! Het was dus heel goed uitgedraaid. 🙂
Om 11u45 vertrok ik dan met de boot richting National Harbor, een vernieuwde wijk aan het water in de staat Maryland. De boottocht was echt zalig en ook in National Harbor hing een fantastische sfeer. Op de pier naar het reuzenrad, het Capitol Wheel, toe hingen boxen waaruit de hele tijd muziek weerklonk. En muziek doet natuurlijk veel. Ik wandelde wat rond en at daarna een pizzabroodje in het zonnetje. Na een dik uur nam ik de boot naar Old Town Alexandria. Dit pittoreske stadje in Virginia was absoluut het bezoekje waard. De huizen zijn er allemaal opgetrokken in koloniale stijl, hebben meestal een grote Amerikaanse vlag aan hun gevel hangen, hebben allerlei vrolijke kleurtjes en mooie voortuintjes met allerlei bloemen… Gewoon rondlopen door het stadje was echt zalig. Ik at er ook een ijsje: strawberry en mint chocolate chip. Ik was wel alweer vrij snel rond – typisch voor mij – en ik wachtte uiteindelijk een halfuurtje – met een mango dragonfruit drankje van Starbucks in de hand – aan de dokken op de boot om terug te keren naar D.C..
‘Hello again’, zei één van de mannen die voor city cruises werkt tegen me. Hij herkende me al na al de boottochten die ik vandaag meedeed. Ik viel dan ook op, ik was immers de enige die solo op de boot zat tussen alle groepen en duo’s. Maar ik genoot er wel absoluut van! Voor ik naar D.C. kwam, ging ik al wel graag alleen op pad, maar intussen is dat nog naar een hoger niveau getild, moet ik zeggen. Het is een kunst om te genieten van je eigen gezelschap en ik heb ze wel onder de knie. 🙂 Oh en voor de geïnteresseerden, ja de man van de boot was knap 😉
Na die zalige dag was ik heel blij… tot ik terug in The Washington Center kwam en in de spiegel keek. Mijn gezicht was op de terugweg zo rood als een tomaat geworden! Ik had geen zonnecrème gesmeerd, want ik had niet gedacht dat de zon al zo krachtig was in maart… Ik had tijdens de dag nooit echt het gevoel dat ik aan het verbranden was. Telkens het te warm werd, ging ik ook in de schaduw zitten. Maar waarschijnlijk was de reflectie van de zon op het water tijdens de boottochten de boosdoener… Gelukkig had ik op de boot steeds mijn jas aan gehouden waardoor het enkel mijn gezicht is dat verbrand is. Maar zo hard als nu ben ik alleszins al lang niet meer verbrand. Ik denk zelfs nog nooit, en zeker niet in mijn gezicht… Een minder goed einde van een mooie dag dus.
Weekend 19 en 20 maart 2022 (dag 58 & 59)
Omdat ik niet had verwacht dat ik hier zo’n warme temperaturen zou meemaken, had ik geen zonnecrème of aftersun meegebracht vanuit België. Gisterenavond smeerde ik alvast body milk op de verbrande delen om te hydrateren. Maar toen ik op zaterdagochtend opstond, bleek het helemaal niets beter te zijn… Eigenlijk zag het er zelfs nog wat erger uit… Ik werd ook gek van het brandende gevoel en stond dus vroeg op om naar de winkel te gaan voor aftersun. Ik wist dat ze in buurtwinkel Giant heel wat medicatie en allerlei zaken om pijn te verlichten hebben (er is ook effectief een pharmacy in de winkel) en dus trok ik daar tegen 8u naartoe. Maar wat bleek? Ze hebben een hele rij met alles wat je je kan inbeelden nodig te hebben bij een verkoudheid, maar in de hele winkel hadden ze geen zonnecrème of iets tegen brandwonden… Ik heb dan maar mijn gewone boodschappen gedaan, maar ik had dus niet waarvoor ik eigenlijk ging.
Ze hebben een hele rij met alles wat je je kan inbeelden nodig te hebben bij een verkoudheid, maar in de hele winkel hadden ze geen zonnecrème of iets tegen brandwonden…
Er bleek ook een CVS in de buurt te zijn, maar daar ging de pharmacy zelf pas om 10u open – intussen was het nog maar 9u – en ik was niet zeker of ze zonnecrème in de gewone rekken zouden hebben en wilde ook weer niet voor niets gaan. Ik vroeg daarom eerst eens aan het onthaal van The Washington Center of zij toevallig niets hadden liggen. En gelukkig bleken er in de First Aid Kit kleine zakjes met een gel tegen milde brandwonden te zitten! Hij had me er eentje gegeven en toen ik mijn gezicht van onder mijn masker liet zien, gaf hij me er spontaan nog drie extra mee… Die gel had alleszins meteen een verkoelend effect, wat een opluchting!
Hij had me één zakje met gel tegen brandwonden gegeven en toen ik mijn gezicht van onder mijn masker liet zien, gaf hij me er spontaan nog drie extra mee…
Aangezien ik mijn bootticketje voor 12u30 had, moest ik daarna wel vertrekken richting The Wharf. Ik moet zeggen dat ik er niet heel veel zin in had om met mijn knalrood gezicht buiten te komen, maar ik deed het toch maar (ik hield wel mijn masker constant op, ook om mijn gezicht verder te beschermen tegen de zon want intussen had ik nog steeds geen zonnecrème). Ik wandelde naar Union Station om daar de bus naar de National Mall te nemen zodat ik eerst nog even langs de Cherry Blossom Trees kon wandelen. Normaal moet die bus om de tien minuten komen, maar we stonden er met 15 mensen al 20 minuten te wachten tot iemand van de Bus Company – zelf verrast – kwam vertellen dat de bussen door een marathon niet door konden… Ik haastte me dan maar naar de metro en moest dan nog een hele weg stappen om aan de Cherry Blossoms te geraken en dan ook nog eens een hele weg naar The Wharf… Ik zat voor de middag zo al aan meer dan 10.000 stappen.
Cherry Blossoms aan het Washington Monument
Voor ik op de boot stapte, ging ik nog snel even binnen in de vestiging van CVS daar voor zonnecrème en aftersun. Zonnecrème vond ik, maar aftersun blijkt niet zo common te zijn in Amerika… Of toch niet onder die naam, ze gebruiken hier voor zonnebrand gewoon iets tegen brandwonden in het algemeen liet ik me vertellen. Ik zocht dus naar iets voor brandwonden, maar het gamma was heel beperkt, terwijl er wel een hele rij was voor hartproblemen. Ik bedoel, wat komt er vaker voor…? Maar goed, toen ik toch iets had gevonden, vroeg ik even aan de vrouw in de winkel of ze dat zou aanraden voor zonnebrand. Haar antwoord (op een geïrriteerde toon): ‘Why you buying that? Why don’t you just use Aquaphor?’ Ik had daar nog nooit van gehoord en ze draaide met haar ogen, spelde de merknaam en zei: ‘Google it’. Dat was het… Het bleek dus een crème te zijn voor allerlei soorten huidirritaties en ik kocht dat dan maar. Mijn twee flesjes samen kostten uiteindelijk 24 dollar…
Ik smeerde meteen zonnecrème voor ik op de boot stapte, maar de zon was eigenlijk volledig weg tijdens de boottocht. Het was helemaal overtrokken en dat maakte het tochtje zelf natuurlijk ook minder aangenaam. Toen ik aankwam in Georgetown wilde ik eigenlijk gewoon terug naar The Washington Center. Op de weg naar de bushalte om terug te gaan, ging ik nog even langs bij koekjesketen Levain Bakery aangezien ik er al veel goede dingen over had gehoord. Ik kocht drie koekjes – zonder te weten dat het om echt grote koekjes ging en hoeveel die juist kostten – en had een rekening van bijna 15 dollar… Ja, het koekje was lekker, maar geen enkel koekje is dat waard volgens mij. Het was me dus wel een dagje… Het plan voor zondag? Gewoon binnenblijven en mijn huid om het uur insmeren met een nieuwe lading Aquaphor. En laat ons hopen dat dat brandend gevoel dan snel wegtrekt.
Meer over mijn avontuur in D.C. lees je hier:
- Dagboek Belgische studente in Washington D.C. – #6
- Dagboek Belgische studente in Washington D.C. – #7
- Dagboek Belgische studente in Washington D.C. – #8
Volg mij ook zeker op Instagram en Facebook om updates te krijgen over mijn blog! Op Instagram deel ik bovendien meer beeldmateriaal en daar krijg je een meer visuele inkijk in mijn leven in D.C.!