Nadat ik in juni 2021 mijn bachelor in de Journalistiek behaalde, begon ik aan de opleiding Toerisme- en Recreatiemanagement. Nu het laatste academiejaar daarvan is ingegaan, heb ik ook meteen mijn laatste jaar als student in het algemeen ingezet. Wat daarna komt is momenteel nog een vraagteken, maar dat moet allemaal duidelijk worden in de komende maanden. No pressure, right? In deze blogserie neem ik jullie mee in hoe ik mijn laatste jaar als student beleef en intussen antwoorden probeer te vinden over wat ik nadien ga doen.
Een tijd van reflectie
Op 13 oktober was het mijn verjaardag, ik werd 22, en de periode daarnaartoe stond voor mij erg in het teken van reflectie. De afgelopen twee weken, sinds de vorige blogpost, werd er dus veel nagedacht over het leven. Of dat positief is? Tijdens het proces zelf misschien niet altijd, maar wanneer ik achteraf mijn gedachten op een rijtje kreeg wél.
Een ontmoeting met het verleden
Het begon bij het terugzien van een klasgenoot uit het middelbaar die me – ongevraagd – vertelde wat die toen van mij dacht. Uit het gesprek tot dan toe was al gebleken dat we die periode allebei heel anders hebben beleefd. De betreffende persoon had duidelijk steeds een groep waar hij zich goed bij voelde terwijl ik als ik alle jaren bij elkaar neem voor het grootste deel van de tijd alleen was. Ik voelde me steeds een buitenbeentje. Terwijl anderen vooral genoten van de pauzes op school, ging ik naar school om iets bij te leren en wilde ik vooral dat de pauzes zo snel mogelijk voorbij waren (buiten de paar momenten in al die jaren waarop ik even tot een vriendengroep behoorde). In de (middag)pauzes had ik immers vaak stress over of er wel iemand zou zijn waar ik bij kon gaan staan of zitten en indien niet, waar ik dan op mijn eentje kon gaan zitten zonder vervelende blikken te krijgen. Tijdens de lessen was die druk er niet en kon ik gewoon achter mijn bureau zitten, opletten en notities nemen, iets waar ik goed in was.
“In de (middag)pauzes had ik vaak stress over of er wel iemand zou zijn waar ik bij kon gaan staan of zitten en indien niet, waar ik dan op mijn eentje kon gaan zitten zonder vervelende blikken te krijgen.”
Maar blijkbaar maakt opletten in de klas je ook niet bepaald populair. De persoon die ik onlangs tegenkwam wist me te vertellen dat die me nogal ‘bizar’ vond in het middelbaar. Hoewel ik niet naar zijn mening vroeg, wilde ik nu wel de reden weten waarom hij – en naar zijn zeggen samen met veel andere klasgenoten – me zo ‘bizar’ vond. Uiteindelijk bleek dat de reden lag bij het feit dat ik goed oplette, ijverig notities nam, steeds goede resultaten haalde en me buiten het klassieke high school drama hield. Over dat laatste noemde hij me zelfs ‘Zwitserland’ omdat ik altijd neutraal bleef in klasruzies (wat ik zelf niet als iets negatiefs zie want de meeste ruzies gingen toch maar over banale zaken, maar zelf zei hij het met een negatieve ondertoon). Toen ik dat hoorde, dacht ik echt ‘really, nog altijd datzelfde oude liedje?’ Waarom moet iemand die graag dingen bijleert en liever oplet als je toch al in een les zit, gezien worden als een vreemde eend? Iedereen moet naar school dus dan kan je de lessen volgen toch maar beter fijn vinden, niet? En trouwens, iedereen die niet oplette was blij dat ik er was om notities van over te nemen. Maar dat stuk was de persoon in kwestie precies wel vergeten…
Waarom altijd die hokjes en labels?
Het frustreert me eerlijk gezegd hoe een imago je zo kan blijven achtervolgen. En vooral dat sommige mensen niet geëvolueerd zijn sinds het middelbaar en nog steeds een stempel op je drukken zonder verder te kijken. Dat thema komt ook aan bod in mijn boek, net omdat het zo dicht bij me ligt. Mocht iedereen wat vriendelijker zijn voor elkaar en elkaar niet in een hokje duwen, zouden we veel verder staan. Uiteindelijk is het ook allemaal een kwestie van perceptie. Voor mijn klasgenoten was ik altijd een ‘nerd’ en ‘strever’ omdat zij me in een klascontext zagen, maar blijkbaar dacht iemand uit een ander jaar dan weer dat ik eigenlijk populair was, kwam ik een tijd geleden te weten. Al die labels zeggen dus niets, maar toch kunnen ze iemands schooltijd en leven enorm beïnvloeden. En als je in de fase van opgroeien zit en de zoektocht naar jezelf volop bezig is, is dat absoluut iets wat je wel kan missen.
“Al die labels zeggen niets, maar toch kunnen ze iemands schooltijd en leven enorm beïnvloeden. En als je in de fase van opgroeien zit en de zoektocht naar jezelf volop bezig is, is dat absoluut iets wat je wel kan missen.”
Zelf sta ik intussen wel boven zo’n commentaren als die van mijn vroegere klasgenoot en weet ik dat het meer over die persoon zegt dan over mij, maar het doet toch even pijn als je te horen krijgt hoe anderen je zagen. Zeker omdat ik me dan weer even zo naïef voelde omdat ik indertijd mijn notities zonder probleem doorgaf aan wie dat vroeg en vriendelijk was tegen iedereen, terwijl er achter mijn rug duidelijk minder fijne dingen werden gezegd en gedacht over mij. Het gesprek had van mij mogen eindigen daar, maar hij voelde toch nog de nood om te laten blijken dat die me vandaag nog even ‘bizar’ vindt. Dat ik niet uitga als student zou me ook nu weer ‘abnormaal’ maken. Nochtans is er voor mij geen ‘juiste’ en ‘foute’ manier om student te zijn, student ben je door gewoonweg te studeren. Maar over dat studentenleven meer in de volgende blogpost binnen twee weken.
Trouw aan mezelf
Het gesprek liet me alleszins nog meer beseffen dat hoe anderen je zien vaak heel ver van de realiteit staat. Ook bij mij, terwijl ik nochtans praktisch mijn hele leven op mijn blog en sociale media zet. Dit allemaal net met de bedoeling om meer zaken bespreekbaar te maken en een eerlijk beeld te geven van mijn leven in plaats van zoals veel mensen de indruk te geven dat alles altijd perfect gaat. Het is ironisch hoe mensen desondanks enkel zien wat past in de hokjes die zij zelf gebruiken om de wereld in te delen. Maar uiteindelijk weet ik wie ik ben en zolang ik daar blij mee ben, is dat goed. En ondanks de kritiek van anderen, weet ik dat ik altijd trouw ben gebleven aan mezelf. Dus nee, ik zou niets anders doen mocht ik opnieuw de kans krijgen. En als ik terugkijk op wat ik allemaal al heb kunnen doen voor ik 22 werd, dan is dat de juiste keuze geweest.
“Ondanks de kritiek van anderen, weet ik dat ik altijd trouw ben gebleven aan mezelf. En als ik terugkijk op wat ik allemaal al heb kunnen doen voor ik 22 werd, dan is dat de juiste keuze geweest.”
Een tijd in Washington D.C. wonen, mijn debuutroman op de markt brengen, afstuderen in de Journalistiek mét grote onderscheiding, meermaals voor Libelle werken als jobstudent… Dat heb ik enkel kunnen bereiken omdat ik trouw ben gebleven aan mezelf dus ik ben zeker niet van plan om daar iets aan te veranderen omwille van wat anderen denken. En ik zou iedereen hetzelfde aanraden. 22 worden was even een symbolisch moment om al die veroordelen weer aan de kant te zetten en me te focussen op wat belangrijk is.
Vrijheid
Toen mijn verjaardag aan bod kwam in het gesprek met de leerlingen waarvoor ik taalbuddy ben – waarover je al kon lezen in de vorige blogpost – vonden ze het geweldig dat ik 22 werd. Ze keken vol bewondering naar die leeftijd, iets wat ik ook had toen ik in de lagere school zat. Ik keek zelf toen vooral uit naar de vrijheid die daarbij komt kijken. De vrijheid om zelf je eigen pad te betimmeren en je leven te sturen. Die bewondering die daar toen in mijn hoofd mee gepaard ging, was ik even vergeten en het was fijn om daaraan herinnerd te worden. Want ja, ik sta op een belangrijk punt in mijn leven door de overgang van student naar het werkveld en soms zorgt dat absoluut voor stress. Maar uiteindelijk zou de vreugde door de vrijheid moeten overheersen en dat gevoel wil ik in mijn 22ste levensjaar meer vasthouden. Ik hoop jullie ook.
Tot binnen twee weken met een nieuwe blogpost! 🙂
Lees ook deze blogposts:
- Van student naar werkveld – #1
- Dagboek Belgische studente in Washington D.C. – #1
- Dagboek Belgische studente in Washington D.C. – #2
Volg mij ook op Instagram en Facebook om updates te krijgen over mijn blog! Op Instagram deel ik bovendien meer beeldmateriaal en daar krijg je een meer visuele inkijk in mijn leven.