Nadat ik in juni 2021 mijn bachelor in de Journalistiek behaalde, begon ik aan de opleiding Toerisme- en Recreatiemanagement. Nu het laatste academiejaar daarvan is ingegaan, heb ik ook meteen mijn laatste jaar als student in het algemeen ingezet. Wat daarna komt is momenteel nog een vraagteken, maar dat moet allemaal duidelijk worden in de komende maanden. No pressure, right? In deze blogserie neem ik jullie mee in hoe ik mijn laatste jaar als student beleef en intussen antwoorden probeer te vinden over wat ik nadien ga doen.
Het einde van het jaar
Als je dit leest, wens ik je eerst en vooral van harte fijne feestdagen en een mooi eindejaar. Dat 2023 een jaar mag worden waarin je omringd bent door de mensen waarvan je houdt en dat je helemaal, ongefilterd, jezelf mag zijn. Maar voor het jaar eindigt neem ik je nog één keer mee in mijn leven van student naar werkveld. En hierna neem ik zelf ook even een pauze om me te focussen op mijn examens.
Maar dat is voor later, nu eerst een overzicht van wat er sinds de vorige blogpost allemaal is gebeurd in mijn leven. Het hoogtepunt was zeker mijn citytrip naar Kopenhagen. Zoals gezegd in vorige blogpost had ik me voorgenomen om geen sociale media te gebruiken terwijl ik daar was zodat ik er echt even helemaal tussenuit kon. En dat is ook gelukt! Ook het feit dat je niets begrijpt van wat de mensen rondom je allemaal zeggen omdat je de taal niet spreekt, is eigenlijk verrassend bevrijdend. Al moet ik zeggen dat de citytrip ook niet hélemaal rustgevend was: op 2,5 dagen hebben mijn mama en ik maar liefst 50 kilometer gewandeld! En dat in temperaturen van -10°C tot maximaal 1°C.
Citytrip naar Kopenhagen
Koud was het dus zeker, maar de gezelligheid – of beter gezegd de zogenaamde hygge – deed het warmer aanvoelen. Het leven stopt – anders dan in België – niet in de Deense hoofdstad wanneer het koud is. De terrasjes buiten zaten nog steeds vol door de voorziene vuurkorven en dekentjes op de stoelen. Zo waren er ook veel boekencafés – ja, de Denen lijken grote boekenfans te zijn aan de hoeveelheid boekencafés te zien (and I love it) – die op die manier hun terras nog openhielden. Sommige restaurants voorzagen zelfs dikke jassen om over te trekken zodat je toch nog steeds buiten kon zitten! Mensen waren ook goed voorbereid op het weer, kleine kinderen droegen zelfs vaak skipakken. De koude is dus echt geen probleem daar in Denemarken.
Kopenhagen was alleszins zeer mooi in dat winters jasje. Het centrum van de stad is niet heel groot en ons hotel lag pal in het midden waardoor alles op wandelafstand lag. Al overbrug je uiteindelijk natuurlijk wel een grote afstand als je alles optelt… Maar we hebben op die paar dagen alles gezien wat we wilden zien. Van vorstelijke kastelen tot moderne architecturale pareltjes en zelfs sfeervolle decoratie in het bekende pretpark Tivoli. En natuurlijk hebben we ook het symbool van Kopenhagen niet gemist: het standbeeld van de Kleine Zeemeermin. En door de Copenhagen Card aan te kopen, bespaarden we ook nog eens veel aan inkomgeld (zeker een aanrader als je naar Kopenhagen gaat).
“We hebben alles gezien wat we wilden. Van vorstelijke kastelen tot moderne architecturale pareltjes en zelfs sfeervolle decoratie in het bekende pretpark Tivoli.”
Verder viel op hoe spiritualiteit een grote rol speelt in de samenleving daar. We passeerden zo heel wat plekken waar je aan ‘spirituele yoga’ kon doen. En toen we een boottocht maakten, zagen we naast het water zo’n typisch Deense man met lang haar en een baard mediteren. Ook het veiligheidsgevoel in Kopenhagen is enorm groot. Bij restaurants en winkels lieten mensen in alle vertrouwen hun kinderwagen gewoon buiten staan (het kind namen ze wél mee naar binnen, voor de duidelijkheid). Daar lagen zelfs vaak gewoon losse spullen in die iemand zomaar mee zou kunnen nemen. En ook fietsen waren vaak niet op slot.
Van die fietsen waren er trouwens veel. Heel veel. Zo veel dat er op sommige plekken zelfs speciale wegvakken om af te slaan of rechtdoor te gaan zijn aangemaakt voor fietsers. Zelfs in temperaturen onder het vriespunt bleven de fietsers in de grote aantallen aanwezig. Het helpt natuurlijk wel dat velen een elektrische fiets leken te hebben. Ook auto’s bleken trouwens vaak elektrisch.
En het openbaar vervoer was daarbij echt goed geregeld. De metro was heel handig om te nemen, ook als toerist, en rijdt volledig zelf. Er was nergens een bestuurder aanwezig! En in de metrostations is er een glazen wand met deuren die enkel opengaan wanneer de metro aangekomen is waardoor niemand op de sporen terecht kan komen. Heel veilig dus! De meeste metroticketjes moet je trouwens nergens scannen, ook daar wordt er dus vertrokken vanuit het vertrouwen dat iedereen eerlijk is en een ticketje koopt.
“Door Toerisme- en Recreatiemanagement te studeren, ben ik me meer bewust van wat je als toerist kan doen om je ecologische voetafdruk op reis zoveel mogelijk te beperken.”
Het groene aspect aan de stad werd ook doorgetrokken naar het hotel waar we verbleven. Dat had het duurzaamheidslabel ‘Green Key’. Door Toerisme- en Recreatiemanagement te studeren, ben ik me meer bewust van wat je als toerist kan doen om je ecologische voetafdruk op reis zoveel mogelijk te beperken en verantwoord te reizen. En ik vind het belangrijk om daar rekening mee te houden. Dat zelfs de boot van onze sightseeing trip op het water elektrisch was, vond ik echt heel goed. Het maakt het natuurlijk ook veel makkelijker om ‘groener’ te reizen als de bestemming zelf ook al die moeite doet, wat zeker niet overal het geval is.
Ziek de feestdagen in
Op de terugweg van Kopenhagen had het vliegtuig – ja, een grote vervuiler maar daar kon ik in dit geval niet van tussen – wel wat vertraging. Maar aangezien het toch maar op de terugweg was, was het niet echt een probleem. Gelukkig hadden we alleszins geen terugvlucht geboekt op de nationale stakingsdag de dag voordien! Zoals ik in de vorige blogpost al aanhaalde, leek het wel het lot dat we de terugvlucht pas voor zaterdag hadden geboekt en niet op vrijdag. Zo zat ik immers ook hoog boven de wolken op het moment dat mijn vader het ja-woord gaf op zijn tweede huwelijk en had ik het perfecte excuus om er niet bij te moeten zijn.
Jammer genoeg zijn zowel mijn mama als ik wel ziek teruggekomen van Kopenhagen. Zware hoest, loopneus, misselijkheid… Het is niet echt leuk geweest sinds terugkomst. En ook nu zijn we er allebei nog steeds niet helemaal door. Qua feeststemming is dat dus wel een domper. Al was ik sowieso – ziek of niet – dit jaar helemaal niet in kerststemming. Ik voel het gewoon niet. Ik vind alle versieringen wel mooi, maar om een of andere reden voelt het niet alsof het het einde van het jaar is.
Terugblik op 2022
Al kijk ik wel graag eens terug op het voorbije jaar voor de gelegenheid. Want ik heb veel om op terug te kijken! 🙂 2022 was nog geen maand bezig of ik begon aan misschien wel het grootste avontuur van mijn leven tot nu toe: 100 dagen in Washington D.C. wonen en werken. Het ging gepaard met zowel hoge ups als diepe downs, maar ik zou er niets aan willen veranderen. Ik moet zeggen dat ik er soms wel wat heimwee naar heb. Naar dat stadsleven, de bijhorende zelfstandigheid en de adrenaline van het hele gebeuren. Sinds ik terug in België ben, voelt alles meer vlak aan zonder echt van die fantastisch gelukkige momenten.
In Washington werkten mijn emoties meer in extremen en kon ik intens genieten van momenten, al moest ik er dan natuurlijk de hevige dieptepunten ook bij nemen. Maar dat écht voelen en leven, is iets wat ik soms wel wat mis. Ik kan bijna niet geloven dat het al bijna een jaar geleden is dat ik begon aan die ervaring waar ik zo lang naar had uitgekeken en naartoe had gewerkt. En dat het intussen gewoon allemaal al voltooid verleden tijd is. Ik hoop dat er in 2023 nog meer momenten voor mij aankomen die me toelaten om écht te ‘leven’ en niet gewoon te ‘zijn’. En dat wens ik ook jou toe.
“In Washington werkten mijn emoties meer in extremen en kon ik intens genieten van momenten, al moest ik er dan natuurlijk de hevige dieptepunten ook bij nemen.”
Wat ik ook hoop is dat mensen toch wat bedachtzamer en attenter worden in 2023. Meteen een grote hoop, I know. 😉 Maar er waren dit jaar redelijk wat momenten waarop ik me net lucht voelde. Alsof mijn bestaan genegeerd werd door mensen en ik moet zeggen dat ik dat beu ben. Op vlak van school had ik bijvoorbeeld het gevoel dat er voor mijn opleidingsprogramma voor dit jaar op te stellen gewoonweg aan me werd voorbijgegaan (over die achtergrond lees je meer in de eerste blogpost van deze serie en over de miscommunicatie van docenten waarin ik terechtkwam kan je meer lezen in het derde deel).
De betrokkenen leken te denken: “het is toch maar Nikita, die zal dat wel begrijpen en niet moeilijk doen”. En ik heb het echt wel gehad met als degene beschouwd te worden die niet opkomt voor zichzelf en alles maar laat gebeuren. Ik ben inderdaad iemand die graag de vrede bewaart en geen conflicten opzoekt (ik ben een weegschaal, blame mijn sterrenbeeld). Maar dat wil niet zeggen dat ik geen eigen mening heb en zomaar alles goed vind, in tegendeel… En ik apprecieer het dus niet als mensen die karaktereigenschap – bewust of onbewust – misbruiken.
“Bedachtzaam en attent zijn, kost niets maar is wel enorm veel waard.”
Verder zag ik een tijdje geleden een vroegere schoolgenoot terug toen ik een koffietje aan het drinken was in het Halse centrum. Ik zat alleen aan een tafeltje en zij ging met haar mama aan de tafel naast mij zitten. Aangezien ik haar herkende, sprak ik haar even aan en zei ik dat we nog samen op school hadden gezeten. Ik wilde gewoon een praatje maken uit beleefdheid. Maar haar enige antwoord daarop was: “ah oké”. Dat zei ze op een manier van ‘waarom praat je met mij’, waarna ze meteen weer verder in gesprek ging met haar mama, die me trouwens ook geen woord gunde.
Al spraken we in het middelbaar niet echt met elkaar, we stonden meermaals in hetzelfde groepje en het is gewoon niet mogelijk dat ze me niet van gezicht herkende. Maar blijkbaar was ze mij ofwel toch vergeten ofwel negeerde ze me gewoon. Maar dus in elk mogelijk scenario was haar reactie even onbeleefd. Ze heeft me nadien ook geen seconde meer aangekeken. Ik kon er echt niet tegen en ik heb mijn koffie – waar ik tot dan toe rustig van aan het genieten was – zo snel mogelijk uitgedronken en ben weggegaan.
Ik voelde me door haar reactie als iemand die het niet waard is om maar een blik te gunnen. En haar mama die erbij was, was al even erg. Ik begrijp niet hoe mensen zo kunnen zijn. Vandaar mijn oproep om in het nieuwe jaar meer na te denken bij hoe je anderen doet voelen. Bedachtzaam en attent zijn, kost niets maar is wel enorm veel waard.
Tot volgend jaar!
Met die boodschap sluit ik ook graag mijn post af. En dan horen jullie mij via deze weg terug in het nieuwe jaar. Ik neem wel eerst even pauze van deze blogposts om me te focussen op mijn examens in januari. Als je er zelf ook hebt, dan wens ik je alvast veel succes. Hopelijk is het nieuwe jaar tegen dan alleszins al goed van start gegaan en zijn er weer tal van zaken om naar uit te kijken en die toelaten alles uit het leven te halen. Deel gerust ook jouw hoop voor 2023 hieronder in de reacties. Tot later en fijn eindejaar! 🙂
Lees ook deze blogposts:
Volg mij ook op Instagram en Facebook om updates te krijgen over mijn blog! Op Instagram deel ik bovendien meer beeldmateriaal en daar krijg je een meer visuele inkijk in mijn leven.