Aangezien ik nog enkele vrije dagen op te nemen had, was het voor mij slechts een werkweek van drie dagen. En mijn vrije tijd gebruikte ik optimaal! Vrijdag nam ik als een echte toerist de Water Taxi naar twee bestemmingen net buiten D.C. en ook zaterdag was het plan om er een leuk toeristisch dagje van te maken, maar dat ging toch niet van een leien dakje…

Na het zalige weekje Florida had ik het gevoel dat alles wat vlotter ging dan anders. Ook het feit dat ik deze week op vrijdag exact de helft van mijn avontuur hier bereikte, hielp natuurlijk om dat goede gevoel te behouden. Door meer vooruitzicht te hebben, kan ik nu immers meer genieten van de ervaring omdat ik nog gemotiveerder ben om er álles uit te halen voor ik naar België terugkeer.

Deze week zou mijn dagboek beter ‘Nikita in Florida’ heten, want van maandag- tot vrijdagavond bevond ik me in Jacksonville voor mijn stage. Het was echt een geweldige week. Ik vond het superfijn om op deze manier eens te kunnen proeven van wat het inhoudt om op business trip te gaan. En ondanks het harde werk dat ik verrichtte de afgelopen week, zijn mijn batterijen weer even helemaal opgeladen!

Opeens is het al eind februari en dat wil zeggen dat ik de eerste mijlpaal die ik voor mezelf had gezet, heb gehaald. Toen ik het hier in het begin – en ook met momenten nadien – zo moeilijk had, nam ik me voor om niet meteen af te tellen naar wanneer ik terug naar huis kon maar het stap voor stap te bekijken. En die eerste stap was voor mij eind februari. Nu dus! Ondanks de moeilijke momenten die er nog zijn, kan ik in het algemeen wel genieten van de ervaring en dat was voor mij mijn voornaamste doel. Missie geslaagd! En ook deze week ging – alhoewel zoals steeds met enkele downs – eigenlijk vrij goed.

Deze week bleek ik toch wel vrij goed in de flow te zitten van het leven hier, moet ik zeggen. Cultuurverschillen zijn zeker heel erg aanwezig (ook op vlak van communicatie en mensen leren kennen), maar ik heb wel het gevoel dat ik me al verbazingwekkend goed heb aangepast. Ik ben nu dan ook een maandje ver in mijn avontuur hier en vooraf had ik ook gedacht dat het ongeveer een maand ging duren om me comfortabeler te voelen bij de situatie. Zelfkennis op z’n best. 😉

Deze week begon heel slecht, maar gelukkig beterde dat naarmate de week vorderde. Een down kan dus snel in een up veranderen, al is dat jammer genoeg ook omgekeerd het geval. Maar het leven gaat door en ik zie absoluut wel de mooie delen van deze ervaring in. Verder neem ik jullie in deze post nog mee in het dagelijkse leven zoals de moeilijke zoektocht naar eten en hoe duur het hier is.

Vorige week kon je al lezen dat het een uitdaging blijft om zonder paniekerig gevoel op te staan en dat tranen heel rijkelijk vloeiden. Maar intussen waren we dag 10 al gepasseerd en ‘nog 90 dagen’ klinkt toch al minder ver weg dan ‘nog 100 dagen’. Op mijn stage begon daarbij nu de echte routine met elke week hetzelfde schema en ik hoopte dat dit zou helpen om meer in de Washingtonian flow te geraken.

De eerste dagen in D.C. waren heel erg aanpassen, maar uiteindelijk slaagde ik erin toch een iets beter gevoel te krijgen bij waar ik verbleef door alles goed schoon te maken. Nu het begin van de stage voor mij stond, hoopte ik dat ik door de drukte een soort van routine zou ontwikkelen en in het ritme van D.C. kon geraken. Maar dat blijkt moeilijker dan verwacht…

Het is een heel lang proces geweest om in Washington D.C. te geraken voor mijn stage en naarmate de tijd vordert ga je je toch afvragen of dat het allemaal waard was. In België was ik daar nog van overtuigd, maar bij aankomst in D.C. werd de twijfel tijdens die eerste dagen toch groter…

Voor ik jullie wekelijks meeneem in mijn avontuur hier in D.C., blik ik terug op de lange weg die ik heb afgelegd om hier te geraken. En dan refereer ik niet enkel naar de lange vlucht… Ik bedoel het hele proces dat allesbehalve makkelijk is geweest.